Maggie Rogers Off Tour, w prawdziwym życiu

Spóźniając się około 10 minut, Maggie Rogers wpada do marokańskiej restauracji na Brooklynie, gdzie mamy się spotkać. W pełni przedstawia się kobiecie przy sąsiednim stoliku, zanim zda sobie sprawę ze swojego błędu. Teraz, gdy oczarowała nieznajomego, który stał się nowym fanem, 25-letni muzyk wpada do naszego dwuosobowego blatu i zaczyna testować dźwięk na moim urządzeniu nagrywającym, czy to z uprzejmości, czy jako niezbyt subtelne przypomnienie, że studiowała dziennikarstwo na studiach. Rogers mówi, że nie ma skrupułów wołając reporterów, którzy proszą ją o opisanie swojego brzmienia: „To jest jak: »Pies, to twoja praca!«”.

Piegowata artystka o dziecięcej twarzy i pierzastym głosie spędziła większość swojej rodzącej się kariery na obalaniu oczekiwań innych ludzi. Ale jej brak B.S. postawa i niesłabnąca duma ze swojej pracy pozwalają jej przejąć kontrolę nad każdym pokojem, w którym się znajduje, czy to w tej restauracji, czy zatłoczonej sali muzycznej. Wyraża szczególne podekscytowanie swoją zdolnością do kierowania spotkaniami biznesowymi z mężczyznami ponad dwukrotnie starszymi od niej. „Myślę, że jako artysta istnieje duża presja, aby się sprowadzić, ponieważ to sprawia, że ​​jesteś bardziej atrakcyjna rynkowo” – mówi. „Powitaj się w pięciu słowach. To ćwiczenie i nie sądzę, żeby to było złe [ale to nie ja]. Wszystko w moim życiu dotyczy dualizmu. Nie napiszę piosenki przez półtora miesiąca, a potem przyjdzie do mnie za 10 minut. Jestem super nerdy jeśli chodzi o inżynierię i produkcję i naprawdę uwielbiam proces nagrywania. I uwielbiam brokatowy cień do powiek. To wszystko.

Rogers z łatwością przyznała, że ​​jej pierwsze starcie z gwiazdorstwem wydawało się odrobinę przedwczesne. W 2016 roku, podczas studiów w Instytucie Nagranej Muzyki Clive'a Davisa na Uniwersytecie Nowojorskim, została an Internetowa sensacja z dnia na dzień po tym, jak autorka tekstów, producent i artysta-rezydent Pharrell Williams skrytykował ją klasa. Jego wyraźnie imponująca reakcja na surowe demo jej piosenki „Alaska” została nagrana i stał się wirusowy na YouTube. „Ponad trzy lata później ludzie wciąż mówią: „Uwielbiam tę piosenkę, którą stworzył dla ciebie Pharrell” — mówi Rogers, kręcąc głową. Utwór pojawił się ponownie na jej debiutanckim albumie, Słyszałem to w poprzednim życiu, który znalazł się na szczycie list przebojów z 600 000 sprzedanymi egzemplarzami, transmitował łącznie 650 milionów razy i wywołał wyprzedaną trasę po Ameryce Północnej. „Największą obawą jest to, że ludzie pomyślą, że jestem twórcą jakiejś wytwórni, albo że ktoś zrobił dla mnie gówno. Ponieważ jestem kobietą popu, zakładam, że grupa mężczyzn ugotowała mnie w pokoju.

Rogers dorastała w Maryland, ale swoją pierwszą piosenkę napisała podczas letniego obozu dla dziewcząt w Maine. W wieku 13 lat grała na pianinie i harfie i uczyła się gry na gitarze, ale kiedy układała melodie dla zabawy, odnalazła swój głos. „Nikt w moim normalnym życiu nie wiedział, że umiem śpiewać. W innych kulturach dźwięk i muzyka to tylko wyraz radości. Ale w naszym społeczeństwie to dziwne wołanie o uwagę – a przynajmniej tak to zawsze postrzegałem – a nie chcę zwrócić na siebie dodatkową uwagę”. Ale na obozie coś po prostu kliknęło, a ona dalej pisała i śpiewanie.

W liceum Rogers nigdy nie miała czasu antenowego obok swoich muzycznych rówieśników, głównie mężczyzn grających na gitarze, dlatego postanowiła zająć się banjo. „Zdałem sobie sprawę, że jeśli zagram na banjo, zawsze będę mogła grać” – mówi o instrumencie, który wpłynął na jej charakterystyczne folkowo-popowe brzmienie. „Wejście do produkcji miało również wiele wspólnego z byciem kobietą” – mówi. Rogers nauczyła się programować bębny, bas i syntezator na swoim komputerze, a potem posypała je nagraniami terenowymi — śpiewem ptaków, spadającym drzewem, klaśnięciem w dżinsy. „To był mój sposób na sprawienie, by muzyka elektroniczna wydawała się bardziej ludzka”.

Każdy, kto oglądał teledyski Rogersa, z ich jakością DIY i ustawieniami plenerowymi, może stwierdzić, że nie jest to zwykła popowa kreacja. Teledysk do „Alaski” przedstawia Rogersa idącego przez pole do lasu, doskonaląc ruchy, które przygotowała dla niej Monica Mirabile, i kończy się imprezą taneczną w świetle księżyca. Do „Daj trochę” Rogers – w białej koszulce, spodenkach piłkarskich i białych kowbojskich butach – zwerbowała swojego najlepszego kumpla z college'u, Riverdale gwiazda Camila Mendes, aby być tancerzem pomocniczym w pustym basenie służącym jako rampa do skateboardingu.

POWIĄZANE: Camila Mendes chce dać społeczności latynoskiej ich Szaleni, bogaci Azjaci Za chwilę

Teraz, gdy jej zasięg jest szerszy niż kiedykolwiek wcześniej — występowała boso Sobotnia noc na żywo, dzielił scenę z Kacey Musgraves, a także niektórymi pozostałymi członkami Grateful Dead i będzie rywalizować o najlepszego nowego artystę wraz z takimi jak Billie Eilish, Lizzo i Lil Nas X (znane ze „Old Town Road”) na rozdaniu nagród Grammy 2020 — Rogers mówi, że nie może się doczekać ładowania w swoim nowym domu w Los Angeles. („Pomysł, że kupiłam dom z powodu pracy, którą wykonywałem w muzyce, jest psychopatyczny” – mówi.) Jest również podekscytowana powrotem do studia, swojego ulubionego miejsca na świecie, aby nagrać swój drugi album. „To jak układanka” – mówi Rogers o procesie edycji. „Właśnie zdałem sobie sprawę, że pewnego dnia, kiedy byłem w studio z tymi przyjaciółmi, których miałem od zawsze, że jestem w tym naprawdę dobry”.

I chociaż jest bardzo introwertyczką, jeśli chodzi o tworzenie nowych piosenek, Rogers ma zamglone oczy, gdy mówi o trasie koncertowej ze swoim zespołem. „Każdej nocy pod koniec koncertu, zanim autobusy i ciężarówki odjadą do następnego miasta, wszyscy spotykali się i pili papierosa, kawę lub cokolwiek innego. W tym momencie czułbym się tak dumny z pracy, którą wykonujemy, przestrzeni, którą tworzymy, i ludzi, z którymi mogę się tym wszystkim dzielić. To po prostu wydaje się tak znaczące i wyjątkowe”.

Jej kolejnym dużym projektem jest zapoznanie się z jej nowymi wykopaliskami. „Mam ten statek rakietowy od kilku lat i po raz pierwszy postanawiam się ustatkować, teraz, gdy trasa się skończyła”, mówi. „Nie miałem własnej przestrzeni od trzech i pół roku. Mieszkałem z ludźmi. Moje gówno z NYU wciąż jest w pudłach w domu moich rodziców.

Zdjęcia: Frances Tulk-Hart. Stylizacja: Kathryn Typaldos. Włosy: Lizzie Arneson za 13 Market Management. Makijaż: Linda Gradin dla L’Atelier NYC. Manicure: Elina Ogawa dla artystów brydżowych. Lokalizacje: Rivington Guitars, Nowy Jork; Hi-Tech Electronic Service Center, Nowy Jork; Caffe Reggio, Nowy Jork.

Więcej takich historii znajdziesz w marcowym wydaniu W stylu dostępne w kioskach, na Amazon i dla pobieranie cyfrowe luty 14.