Sandra Oh mówi, że praca jest jak randka — i nauczyła się iść dalej

Po prostu przejdźmy do tego. Jestem szalony zakochany Sandra Oh. Za każdym razem, gdy widziałem ją na ekranie (od Chirurdzy do Bokiem do jej niedawnej współprowadzącej Złote globusy), jest w centrum tego wszystkiego. Dlatego to tak ekscytujące, że po dekadzie Oh podjęła odważną decyzję o opuszczeniu Grey’s w 2014 roku i teraz występuje w kolejnym wymiernym hicie, pysznym i złożonym Zabijanie Ewy. Phoebe Waller-Bridge, która stworzyła Fleabag, służy jako showrunner serialu BBC America — kuszący kot i mysz gra pomiędzy atrakcyjną, mnożącą brwi zabójczynią, Villanelle (Jodie Comer) i jej potulną, ale zdeterminowaną prześladowczynią, Eve (graną przez Oh). Drugi sezon rozpoczyna się 7 kwietnia, a jeśli jeszcze nie nadrobiłeś zaległości, rzuć ten magazyn już teraz i oglądaj. Na potrzeby tego wywiadu spotkałem Oh w Los Angeles, nie w hotelu dla sław, ale w starej szkole steak house, Musso & Frank Grill. Rozpoczęła od zamówienia martini. „O tak”, rzeczywiście.

LAURA BROWN: Jesteś odpowiednią modelką w historii mody. Wiem, że to twoje marzenie.

SANDRA OH: Wreszcie model. Całe 5 stóp i 4½ cala mnie.

WIDEO: Kobieta z biurkiem i krzesłem: Sandra Oh uczy, jak to zabić

LB: Czy zawsze mieszkałeś w LA?

SO: Nie, przeprowadziłem się tu z Toronto wiosną 1996 roku. To było w ubiegłym stuleciu. Nie mogę uwierzyć, że mogę to powiedzieć.

LB: Czy zastanawiałeś się kiedyś, kiedy dotarłeś do L.A.? Skóra aktora jest naprawdę twarda, gdy o tym myślisz, ponieważ jesteś oceniany na wszystko.

SO: To naprawdę potężny czas, kiedy masz 23, 24 lata. Jest pewna energia i śmiałość, ale zawsze byłem zmotywowany. Ta branża może być miażdżąca, ale ja to kurwa kocham. Uwielbiam to i myślę, że bez względu na wszystko będę działał i robił coś kreatywnego.

LB: We wszystkim, w czym cię widziałem, zawsze jesteś w centrum. Co oni mówią? „Jesteś obecny”. Opowiedz mi o organizacji Złotych Globów. Jak bardzo podobało się to twoim rodzicom?

SO: Naprawdę im się to podobało. Dobrze się bawili.

LB: Czy oni się za ciebie denerwują?

SO: Nie. Są bardzo religijni. Mam starszą siostrę i starszego brata. To, jak dorastaliśmy, było w dużej mierze ideą, powiedzmy, wyższego celu. Idea czegoś poza tobą nie jest mi obca. Dla nich jest to mocno przesiąknięte i otoczone chrześcijaństwem. To nie to samo dla mnie, ale [odnoszę się do] idei, że robisz to dla czegoś innego. Więc myślę, że byli szczęśliwi [z punktu widzenia], że się przeprowadzasz, robisz coś większego.

LB: W czym zawodowo czułeś się najbardziej, a co najmniej?

SO: Byłem bardziej niepewny, kiedy miałem 20 lat, niż mam 47 lat. W wieku 47 lat jest jak: „Potrzebujesz, żebym założyła szaloną sukienkę z lustrami [patrz zdjęcie powyżej]? Tak, jasne. Wypracuję z tego gówno! Nie wiem, co robię. To tak, jakbyś mniej jebał.

LB: Starzenie się jest genialne.

WIĘC: Starzenie się jest najwspanialsze. To naprawdę daje więcej miejsca na bycie tą osobą w lustrzanej sukience, która zawsze była w środku.

LB: Czy możesz mi opowiedzieć o czasach, kiedy wstawiałeś się za sobą lub nie zamierzałeś czegoś znieść?

SO: W pewnym momencie zdecydowałem, że chcę grać tylko postacie, które były kluczowe dla fabuły, więc skupię się na tym. Kiedy brałem udział w przesłuchaniu do Chirurdzy [w 2004 r.] był to dla mnie duży punkt zwrotny. Wszedłem w postać dr Bailey, którą gra fenomenalna Chandra Wilson, ale wtedy czułem się po prostu jak... „Ech, to nie pasuje do mnie. Odejdź i poproś o to, czego naprawdę chcesz.”

POWIĄZANE: To jest rok aktorki powyżej 40 roku życia

LB: Który był?

SO: Zapytałem ich: „Co jeszcze jest otwarte?” To była postać [Dr.] Cristiny [Yang], która była wyraźnie antagonistką i pamiętam, że myślałem, że to była dla mnie najlepsza część. Spotkałem się więc z Shonda [Rhimes, scenarzystą i producentem wykonawczym Chirurdzy], Betsy [Beers, producent] oraz Peter Horton, który reżyserował pilota. Kiedy przychodzisz na test, podpisujesz umowę, zanim będziesz mógł wejść. Zapomniałem telefonu, więc podczas próby podszedł do mnie reżyser castingu i powiedział: – To twój menedżer w moim telefonie. A ja na to „OK”. A potem rozmawiałem z moją menedżerką, a ona powiedziała: "Opuszczać!"

LB: Wyjść?

SO: Powiedziała: „Nie podpiszą twojej umowy. Opuszczać. Wyjść." A ja na to: „Ach, OK”. To było prawdziwe ćwiczenie w nauce mówienia „nie”. Wyszedłem, a potem zadzwonili do mnie. Jak powiedziałeś, biznes jest jak randkowanie, więc się umawialiśmy. To był zdecydowanie punkt zwrotny.

LB: Czy utrzymujesz kontakt z Shonda?

Więc tak. Jest zapracowaną kobietą, ale nadal czuję z nią więź.

LB: Cóż, musisz. Spędziliście razem 10 lat swojego cholernego życia. Czy kiedykolwiek wrócisz do Shondaland lub? Chirurdzy?

SO: To niezwykłe, jak bardzo ludzie kochają Szaryi nadal kocham tę postać. Doceniam to. I myślę, że serial kontynuuje swój związek z postacią, ale ja nie. Odszedłem i naprawdę ciężko pracowałem, aby odpuścić. To jak piękny związek, ale musisz być wystarczająco dojrzały, by powiedzieć: „Kochanie, kocham cię. Dobrze się bawiłem, a teraz Ruszam do przodu. Spędziliśmy wspaniałe 10 lat, ale teraz przez jakiś czas będę singlem. A potem to tak, jakbym znalazł nowy związek.

LB: Więc kiedy Phoebe [Waller-Bridge] skontaktowała się z tobą [około Zabijanie Ewy]?

SO: W 2017 roku. Dostałem scenariusz, przeczytałem go i powiedziałem: „Zróbmy spotkanie na Skypie, żeby zobaczyć, czy możemy się zakochać. Żeby zobaczyć, czy chcę się z tobą ożenić. I wtedy było.

LB: Od razu, tak?

Więc tak. Poznałeś ją? Ona jest...

LB: — spodnie wypełnione sasem.

Więc tak. Spodnie wypełnione sasem. Całkowicie jej to napiszę. – Phoebs, masz spodnie wypełnione sasem. Ale tak, od razu poczułem, że wiem.

LB: Kiedy po raz pierwszy fizycznie się spotkaliście i czy piliście razem? Powiedz mi, że tak.

SO: Spotkaliśmy się mniej więcej miesiąc później, kiedy Phoebe była tutaj i robiła prasę Worek pchli. Zarówno na spotkaniu Skype, jak i podczas pierwszego prawdziwego spotkania nosiliśmy to samo. Oboje byliśmy w jaskrawoczerwonych bluzkach i granatowych spodniach z wysokim stanem i guzikami po bokach. Pomyślałem: „Och, to wszystko”.

LB: Na pewno. Czy wiedziałeś Zabijanie Ewy miał być takim epickim hitem?

SO: Nie, nie, nie, nie możesz. Absolutnie nie możesz. Po prostu musisz pokochać to, co robisz, bo to cud.

LB: A jak to jest odnieść kolejny wielki sukces z czymś, co tak bardzo różni się od Szary?

WIĘC: Szary były banany. Kiedy po raz pierwszy się ukazał, był to taki ogromny moloch, wiesz? Był to też zupełnie inny czas. Nie było żadnych mediów społecznościowych. Pamiętam, że w sezonie 4 dostałem smartfona, ponieważ musiałem radzić sobie z moimi e-mailami. To interesująca i uprzywilejowana pozycja, aby mieć taką perspektywę. Kiedy Szary wyemitowany, był taki nowy, a także był tak duży nacisk. A harmonogram był brutalny. Teraz śpię i czuję się starsza, mądrzejsza, znacznie bardziej wyluzowana. Potrafię być dużo bardziej obecny.

LB: Jak po raz pierwszy zmetabolizowałeś celebrytę?

SO: Okropnie. To ciągły proces. Pamiętam, jak po raz pierwszy zostałem rozpoznany. Nie rozumiałem, co się dzieje. Rozumiem, że jest to trudny kontekst do wytłumaczenia komuś i dla tego, aby miał jakąkolwiek empatię. Jestem tego bardzo świadomy, ale to bardzo kłopotliwe. Nadal uważam to za przerażające. Więc po prostu staram się jak najlepiej sobie z tym poradzić i, szczerze, wykonuję wewnętrzną pracę, aby poczuć się jak prawdziwa ludzka istota, która ma wpływ na własne życie.

LB: Ludzie, którzy są znani – nie ma czego zazdrościć. Mogą mieć więcej pieniędzy, dostać darmową torebkę lub cokolwiek innego, ale robią sobie zdjęcia o wiele częściej, niż ktokolwiek by chciał.

SO: Nie znalazłem sposobu na przetłumaczenie tego i nie wiem, czy koniecznie trzeba to przetłumaczyć, ale powiedzmy, że wszystko jest kosztem.

LB: Jak to jest kręcenie? Zabijanie Ewy w Londynie? Ile miesięcy na raz tam jesteś?

SO: Sześć miesięcy.

LB: Byłeś w Londynie, kiedy działo się tu tyle rzeczy z tego Time’s Up, prawda? Jak to było być trochę oderwanym od tego wszystkiego?

SO: To było po prostu przełomowe. Powinienem powiedzieć nawet otwarcie gruntu. Nie jestem ocaloną, ale słysząc powódź historii kobiet z całego świata, wytrąciła mnie z własnej izolacji. Mało tego, to także jakby nie jesteśmy oddzieleni. Wiesz co mam na myśli?

LB: Czy jesteś zaangażowany w Time’s Up? Cóż, każdy jest w pewnym sensie. To znaczy nas, panie.

SO: Jestem absolutnie sojusznikiem, ale nie, nie mam nic wspólnego z organizacją per se. Jak to się działo, byliśmy w trakcie strzelaniny Zabijanie Ewy. To było tak, że żyliśmy tym, ponieważ Sally Woodward Gentle [jedna z producentów wykonawczych] była tą, która wybrała Codename Villanelle [książka, która zainspirowała Zabijanie Ewy], a potem zobaczyła Phoebe i zrobiła to połączenie. To była jedna kobieta dająca zastrzyk innej kobiecie. Mieliśmy 20-, 30-, 40- i 50-latki, które pracowały razem na ekranie i poza nimi, i czułem się z tym cholernie dobrze.

LB: Relacja między Eve i Villanelle jest tak silna — przyjacielska i przerażająca, prawie seksualna. W jednym odcinku Villanelle wysyła ubrania Eve, w tym przepiękną sukienkę. Co byś zrobił, gdyby twój śmiertelny wróg zaczął wysyłać ci ubrania w prawdziwym życiu?

SO: To dobre pytanie. Kiedy czytam scenariusz, w którym Villanelle wysyła ubrania Eve, wtedy odzywają się głosy w twojej głowie, jak: „Och, jest tak dobrze”. Ponieważ jako kobieta wiesz, jak skomplikowany jest to prezent. Trudno jest otrzymać i odrzucić. W prawdziwym życiu nie mam śmiertelnego wroga, ale gdyby był naczelny dowódca, który był kobietą, z którą się nie zgadzałem? Gdyby przysłała mi sukienkę, spaliłbym z tego pieprzone gówno. Ponieważ nie chcę tej energii w pobliżu mnie. Ale nie jestem taka jak Ewa, a także mój śmiertelny wróg nie miałby wielkiego gustu. [śmiech]

LB: Twój śmiertelny wróg miałby gówniany smak.

SO: Gówniany smak.

LB: Myślisz, że byłbyś dobrym szpiegiem?

SO: Straszny szpieg. Naprawdę nie jestem dobry w graniu w gry karciane. Brak pokerowej twarzy. Zarabiam pieniądze, wyrażając siebie.

LB: Od Zabijanie Ewy czy jest jakaś spójność z oferowanymi rzeczami? Co chcesz zrobić?

SO: czuję się jak krajobraz się zmienił a ludzie są nieco bardziej zainteresowani opowiadaniem znacznie bardziej zróżnicowanych kulturowo historii. Jestem tym zainteresowany. W jakim stopniu, nie jestem pewien, ale ma to absolutnie związek z Azjatycko-Amerykanami i znalezieniem narracji w tej społeczności. Wydaje się, że jest otwór, więc chcę tam zabrać energię.

LB: Zgadza się, bez względu na to, czy pochodzi od ludzi, którzy mówią: „Och, OK. Myślę, że filmy azjatyckie dobrze sobie radzą. Teraz będę się troszczyć. To nie ma znaczenia dla nikogo, kto ma szczerą historię do opowiedzenia.

SO: Tak, zmiana jest znacznie wolniejsza i musi być dużo bardziej wewnętrzna. Jestem w tej grze od dawna i nigdy wcześniej o tym nie myślałem. Zrobiłem wiele filmów niezależnych, głównie w Kanadzie. Kiedy Szaleni bogaci Azjaci wyszedł, ludzie początkowo błędnie powiedzieli, że to pierwszy film od 25 lat, który miał całkowicie azjatycką obsadę. Powiedziałem: „To całkowicie nieprawda, ponieważ jest mnóstwo filmów niezależnych, w wielu z nich grałem, które miały pełną obsadę azjatycką”. To tylko duży film studyjny.

LB: Wielkie amerykańskie studio filmowe...

SO: Dokładnie. Próbując uchwycić to otwarcie, ale potem ugruntować go w rzeczach, które ostatecznie naprawdę się liczą. To nie jest płynna żegluga.

LB: Prawowici odniesie sukces, a nielegalni nie. A fajne panie są w różnych kolorach.

SO: Wiesz, wcześniej mogłem być wykluczony [z filmów i czasopism] z dowolnych powodów. Na przykład „Umieścimy tylko gwiazdy filmowe na okładce” lub „Zamierzamy umieścić tylko modelki na okładce”. Cóż, więc musisz przyjrzeć się, kim są ci ludzie. Ludzie nie są tylko jednym typem.

LB: Z czego jesteś najbardziej dumny?

WIĘC: Opuszczanie Szary i sposób, w jaki to zostawiłem. To było dla mnie naprawdę trudne. Prawdopodobnie to i ten drugi sezon Zabijanie Ewy.

FUNT: Szary był twoim nawykiem od 10 lat.

SO: To była moja rodzina. To był mój dom. Kiedy wyszedłem, nie było odwrotu. Nie ma odwrotu, bo czuję, że zrobiłem to czysto.

LB: Zrobiłeś to czysto. Czy jesteś teraz szczęśliwy?

SO: Jestem teraz szczęśliwy. Czuję się dobrze, człowieku.

Sfotografował: Phil Poynter/Serlin Associates. Stylizowany przez: Samantha Traina. Włosy: Jenny Cho dla Starworks Artists. Makijaż: Danielle Vincent. Manicure: Christina Aviles Aude dla agencji Star Touch. Produkcja: Kelsey Stevens Productions.

Więcej takich historii znajdziesz w kwietniowym wydaniu W stylu, dostępne w kioskach, na Amazon i dla pobieranie cyfroweZniszczyć. 22.