Jerry Harris o życiu po cheer

Filmy dokumentalne Netflix dotyczące dobrego samopoczucia Wiwatbył hitem z niezliczonych powodów: poza wprowadzeniem niewtajemniczonych w świat konkurencyjnego cheerleaderki, dał nam przyjaźń, dramat, zaangażowanie, złamane kości i prawdziwe znajomości. Przyjdź na oszałamiające upadki i ryzykowne rutyny na podłodze, ale zostań dla 20-letniego Jeremiaha Harrisa, znanego również jako Jerry, który jest największym darem ze wszystkich. Nic dziwnego, że cały świat zakochał się w tym ludzkim misiu. Harris jest uważany za króla „rozmowy o matach” – sposobu motywowania kolegów z drużyny poprzez wykrzykiwanie na nich słów afirmacji, gdy wykonują swoją rutynę. Kto tego teraz nie potrzebuje?

Od czasu swojego telewizyjnego debiutu w styczniu Harris jest na antenie Dzisiejszy pokaz, na rozdaniu Oscarów i na scenie z Oprah Winfrey. Jest tak rozchwytywany, że ma teraz nawet agenta. W stylu udał się do swojego kampusu Navarro College na Corsicanie w Teksasie, aby nakręcić tę legendę o 8 rano na Środa (jedyny czas, kiedy mógł nas zmieścić w swoim napiętym harmonogramie, który obejmuje również pracę domową i rygorystyczną praktykę) sesje). Kiedy będzie miał przestój, Harris go weźmie. „Jestem ekstrawertykiem o introwertycznych cechach” – mówi. Z jego ostatnim konkursem cheer, NCA Collegiate National Championship w Daytona Beach na Florydzie,

Jak się czujesz ty i twoi koledzy z drużyny? Tak mi przykro z powodu Daytony.

Moi koledzy z drużyny i ja jesteśmy załamani, że nasz jedyny konkurs został odwołany. Cały rok spędziliśmy przygotowując się do tego wydarzenia, więc jesteśmy zdruzgotani. Żałujemy, że nie mogliśmy pokazać światu, nad czym pracowaliśmy.

To takie trudne. Gdzie to pozostawia Mat-Talk Jerry?

Mat-Talk Jerry i zwykły Jerry różnią się od siebie. Mają różne energie. Kiedy poświęcam czas na relaks, jestem bardzo cichy i trzymam się siebie. Wielu ludziom trudno to zrozumieć. Kiedy jestem z przyjaciółmi i poznaję nowych ludzi, oni mówią: „Jesteś bardzo cichy”, a ja na to: „Tak, relaksuję się, dziękuję”. Nie będę krzyczeć ci w twarz.

Miałeś szalony rok. Jesteś zmęczony?

Umm... tak! Nie zamierzam nawet zakładać frontu: jestem zmęczona. Ale wiesz, ciężko pracowałem. Mogę to zrobić. To największa zaleta bycia tutaj [w Navarro]. [Nasz trener] Monica [Aldama] zawsze mówi: „OK, jeśli jesteś zmęczony, pchajmy dalej”.

Co się dzieje, gdy nie chcesz tego robić?

Naprawdę staram się po prostu oprzeć na moich kolegach z drużyny i przejść przez to. Zawsze wiedziałem, że to doświadczenie nie będzie trwać wiecznie i nie zawsze będę zmęczony. To był ostatni krok. Naprawdę nie ma nic, co chciałbym zmienić.

To jest nasz numer Beauty. Co oznacza dla Ciebie piękno?

Piękno to ktoś, kto jest miły i okazuje dużo wdzięczności. To osobowość, która może kochać każdego. Czuję, że makijaż nie tworzy piękna. Naturalne piękno jest tam, gdzie jest.

Naturalny rytm!

Naturalny rytm! Ludzie nie potrzebują tak bardzo; wystarczy delikatny rytm.

POWIĄZANE: Beanie Feldstein otrzymała inspirujące wideo od Wiwat„Jerry Harris”

To wydaje się być przeciwieństwem tego, czego zwykle wymaga świat cheerleaderek. Członkowie Twojego zespołu robią rzęsy, twarz itp. Czy to tylko część umowy?

To właśnie robimy w naszym sporcie. To sposób na sprawienie, by dziewczyna pojawiła się trochę bardziej na scenie. Sędziowie są prawdopodobnie od 200 do 300 stóp dalej. Nie widzą nawet [naszych twarzy]. Makijaż sprawia, że ​​stają się widoczne.

Kiedy czujesz się najpiękniej?

Kiedy siedzę na krześle [do makijażu] i mam kogoś na twarzy. Ale zwykle ćwiczę lub odpoczywam. Nie używam makijażu, więc nie mam rutyny pielęgnacyjnej. Po prostu myję twarz. Kiedy siedzę na krześle, czuję się piękna.

Kiedy byłeś młodszy, kim byli ludzie, którzy byli dla ciebie przykładem piękna?

Moja matka [Lizzie Bowman, która zmarła na raka płuc w 2016 roku]. Miała dobre serce. Była bardzo słodka, bardzo szczera i miała świetne poczucie humoru. Zawsze szukała komplementu dla następnej osoby i niekoniecznie była skupiona na odzyskaniu komplementu.

Widzę to w tobie. Dużo dajesz. Czy odzyskasz to?

Tak, uwielbiam otrzymywać komplementy! Zawsze mówię: „Dziękuję”. Jeśli go otrzymam, oddam ci go z powrotem. Wiele osób tego nie robi, ale więcej powinno. Nie musi być tak samo. Może to być na przykład „Kocham twoje włosy!” na „Kocham twój strój!”

Czy były celebrytki, które Cię zainspirowały?

Raven-Symone, bo oglądałem To taki kruk dużo. Gabrielle Union w Przynieś to. Podniosła to. Beyonce, oczywiście. Po prostu wiele czarnych królowych. Moją uwagę zawsze przyciągały dziewczyny, które były wzmocnione, które domagały się uwagi.

Czy byli jacyś czarni mężczyźni, z którymi się identyfikowałaś?

Nie sądzę, żebym naprawdę była w stanie zobaczyć siebie w innych miejscach lub zobaczyć kogoś, kto był dla mnie przykładem.

Jak to jest mieszkać tutaj na kampusie? Bycie Czarnym na Południu jest rzeczą godną uznania.

Monica stworzyła dla nas wszystkich bardzo bezpieczną przestrzeń. Wszyscy w społeczności szanują cheerleaderki. To otwarte środowisko, w którym każdy może być tym, kim chce, o ile jest w stanie wykonać zadanie. Nie było żadnych złych czasów ze strony społeczności zewnętrznej ani nawet innych cheerleaderek. Każdy szanuje każdego. To przestrzeń, w której możesz być sobą. Oddajemy także społeczności. Chodzimy do szkół podstawowych; robimy piątki „High-Five”, kiedy wstajemy wcześnie i przybijamy piątkę dzieciom, które idą do szkoły.

To takie słodkie i tak potrzebne w tej chwili. Tyle ci się przydarzyło. Jakie były wzloty i upadki?

Wszystko dzieje się tak szybko, że czasami prawie gubię się w chwili. Po prostu próbuję usiąść i cieszyć się tym, co się dzieje. Najważniejszym wydarzeniem musiałyby być Oskary? [gdzie pełnił funkcję korespondenta czerwonego dywanu dla Pokaz Ellen DeGeneres]. To było niesamowite.

Wiwat naprawdę skupił się na twojej osobistej historii, a także na historiach twoich kolegów z drużyny. Jakie to uczucie oglądać niektóre z tych narracji w telewizji? Czy wiedziałeś z wyprzedzeniem?

Miałem trochę wcześniejszej wiedzy, ale nie znałem szczegółów. Nikt tak naprawdę nie chce rozmawiać o tym, przez co przeszli. Próbują to schować i ukryć. Nie znałem szczegółów historii wszystkich, a oni nie znali szczegółów mojej. Wszyscy uczyliśmy się o sobie nawzajem.

Czy łatwo było ci się tak otworzyć?

Nie powiedziałbym, że to było łatwe, nie. Moim zamiarem nie było po prostu opublikowanie tego, aby to zrobić. Moim zamiarem było opublikowanie go, aby, miejmy nadzieję, zainspirować innych. Chciałem, aby ludzie wiedzieli, że jeśli przechodzą przez coś podobnego, mogą to przezwyciężyć i być najlepszą osobą, jaką mogą być i robić wszystko, co chcą. Taki był mój zamiar — zainspirować kolejną osobę.

Czy były wycięte sceny, które chciałeś, aby zostały włączone?

Szkoda, że ​​nie pokazali naprawdę dobrych występów, jakie mieliśmy, jak ten w Dallas na Southern Methodist University. Wyglądało to [w serialu], jakby ludzie byli bardzo zranieni przez piramidy, ale mieliśmy mnóstwo dobrych, w które wszyscy uderzali. Nie tylko kogoś rzucaliśmy. Chcemy pokazać dobro, ale niestety nie buduje to historii tak, jak wszyscy chcą ją widzieć.

Co dalej?

Po tym? Nie wiem. Na szczęście program już przyniósł mi wiele możliwości. Po prostu chwycę te, które staną na mojej drodze. Naprawdę nie interesuje mnie nic innego niż kibicowanie.

Fotografia: Martin Schoeller. Stylizacja: Stephanie Pérez-Gurri.Pielęgnacja: Heidi Bowles. Lokalizacja: Navarro College, Corsicana, Teksas. Kolega z drużyny: Allie Ross.

Więcej takich historii znajdziesz w majowym wydaniu W stylu, dostępne w kioskach, na Amazon i dla pobieranie cyfrowe 17 kwietnia.