Sharon Stone o kultowych strojach (i momentach) z Basic Instinct

Miałem 32 lata, kiedy dostałem rolę Catherine Tramell w [thrillerze z 1992 roku] Podstawowy instynkt. To było prawdopodobnie tak późno, jak mogłeś być w swojej karierze bez wielkiej przerwy. Ale od momentu przeczytania scenariusza wiedziałem, że jestem odpowiednią osobą do tej roli. To była złożona intelektualnie część i czułem, że naprawdę ją uchwyciłem. Catherine przypomniała mi niektóre postacie, które w przeszłości grał Orson Welles. A skomplikowane, wielowarstwowe role wiodące, takie jak ta, po prostu nie pojawiają się zbyt często w przypadku kobiet.

Przez najdłuższy czas byłam pewna, że ​​przerzucą mnie z kimś innym, bo jak mogłabym zagrać u boku Michaela Douglasa? Myślałem, że może byłem tylko symbolem zastępczym. Ale podczas tych pierwszych kilku przymierzań garderoby naprawdę zaczęło to do mnie docierać. Nie mogłam uwierzyć, jakie to było ekscytujące i wszystkie niesamowite kostiumy, które zostały stworzone specjalnie dla mnie. Zawarłem umowę, że mogę zatrzymać ubrania. Ludzie myśleli, że zwariowałem, ale prawda jest taka, że ​​nie zarabiałem dużo w porównaniu z moim kolegą. zarobiłem 500 000 dolarów; Michael zarobił 14 milionów dolarów. Więc utrzymanie moich kostiumów było naprawdę mądrym posunięciem.

Projektantka kostiumów, Ellen Mirojnick, zabrała mnie na Rodeo Drive i powiedziała: „Możesz wybrać dowolną rzecz dla swojej postaci”. W tym momencie w moim życiu pomysł, że mógłbym wejść do jednego z tych ekskluzywnych sklepów, gdzie torebka kosztuje 20 000 dolarów i nie czuć się jak oszust, był poza moim zrozumienie. Tak więc wejście do Hermès i kupienie kremowego kaszmiru było niesamowitym momentem. Mam to owinięte wokół mnie, kiedy po raz pierwszy spotykasz Catherine w filmie. I od razu pomogło mi to poczuć moc i bogactwo, jakie posiadała ta postać.

Wszystkie kostiumy w filmie miały ten efekt. Oczywiście najbardziej zapadła mi w pamięć biała sukienka i płaszcz, które miałam na sobie na scenie w pokoju przesłuchań. Pamiętam, jak zapytałem reżysera Paula Verhoevena, w co chciał, żebym się do tego ubrał. Powiedział żartobliwie: „Nie obchodzi mnie, czy nosisz golf i włosy w kok”. Więc powiedziałem: „Dobrze, ponieważ tak właśnie myślałem”. Zdecydowaliśmy się na wszystko białe, ponieważ moja postać miała bardzo Hitchcocka wibracja. Ale Ellen zaprojektowała sukienkę tak, żebym mogła siedzieć jak mężczyzna, gdyby był przesłuchiwany. Dało mi możliwość poruszania rękami i nogami, zajmowania miejsca i sprawowania kontroli nad pokojem pełnym mężczyzn.

Scena miała wiele stron i ciężko pracowałem, aby ją udoskonalić. Kręciliśmy na 35-milimetrowym filmie, więc wiedziałem, że jeśli choć jedna sekunda nie jest czarująca, może skończyć się na podłodze w krojowni. W końcu ten film był thrillerem i przerywaliśmy akcję, żeby popatrzeć, jak siedzę nieruchomo na krześle, więc pomyślałem, że możliwość, by ktokolwiek dał się na to wcisnąć, wynosi zero.

Okazało się, że to całkiem poważna sprawa. [śmiech] Kiedy kręciliśmy tę część [gdzie Katarzyna rozkrzyżuje nogi, pokazując detektywom], reżyser poprosił mnie o zdjęcie bielizny, bo powiedział, że biel odbija światło. Więc zrobiłem. A operator powiedział mi, że nic nie widzą. W tamtych czasach monitory były znacznie mniej wyrafinowane niż teraz, więc nawet kiedy mi je odtwarzały, nie widziałem żadnych problemów.

Oczywiście, kiedy pierwszy raz zobaczyłam ukończony film z grupą innych ludzi, można było zobaczyć moją spódnicę. Byłoby o wiele sprawiedliwiej i rozsądniej, gdyby najpierw pokazali mi to w pojedynkę, ale tak był częścią filmu i jestem pewien, że nie chcieli, aby jakaś nowa aktorka przesadnie reagowała i mówiła im, co mają robić. Porozmawiałem więc z moim prawnikiem, rozważyłem moje opcje, a następnie podjąłem decyzję o pozostawieniu miejsca zdarzenia. Patrząc wstecz, nadal uważam, że był to właściwy wybór dla filmu, nawet jeśli dojście do tego wniosku zajęło mi trochę czasu.

Kiedy film miał premierę, poszedłem z Faye Dunaway. Nigdy nie zapomnę chwili, kiedy to się skończyło. W teatrze panowała kompletna cisza, a Faye chwyciła mnie za ramię i powiedziała: „Nie ruszaj się”. Wreszcie tłum zaczął wiwatować, a Faye powiedziała: „Teraz jesteś wielką gwiazdą i wszyscy mogą pocałować cię w dupę”. [śmiech] Naprawdę poczułem, że moje życie się przez to zmieniło za chwilę.

WIDEO: Sharon Stone wydała kostium Armaniego do testu ekranowego i to zadziałało

Teraz, 30 lat później, fakt, że tak wielu ludzi nadal kocha ten film, jest dla mnie niesamowity. Podnieca mnie to, gdy widzę kogoś ubranego w białą sukienkę jak Catherine na Halloween. To naprawdę zaczęło żyć własnym życiem.

Mam też prawie całą garderobę. Część kawałków oddałem na cele charytatywne, ale do tej pory zachowałem białą sukienkę i płaszcz. Zapinana na zamek w pokrowcu na ubrania na planie i od tego czasu nigdy nie była otwierana. Zepsułem zamek, więc jest hermetycznie zamknięty jak dzieło sztuki lub bardzo fajna kapsuła czasu.

Przez lata przeszłam przez wiele etapów tego, co myślę o tym, co się wydarzyło, kiedy nosiłam tę sukienkę, ale w tym momencie wszystko jest dla mnie bardzo rozwiązane. Kiedy teraz na to patrzę, nie mogę przestać myśleć o tym, ile nauczyłem się podczas robienia filmu. Nauczyłem się, że mogę wytrzymać presję. Ponieważ w tamtym czasie bycie tą osobą w tym filmie wymagało dużej presji. Ludzie myśleli, że jestem taka jak Catherine i że powinien być proces zawstydzania za granie takiej postaci. Dowiedziałem się, jak przerażające może być nie tylko dla mężczyzn, ale i dla całego społeczeństwa, gdy kobieta ma dostęp i posiada swoją władzę. Nauczyłem się mieć kręgosłup. Nauczyłem się mówić za siebie. I tak, nauczyłam się, że cholernie dobrze wyglądam w bieli.

Stone otrzymała swoją pierwszą nominację do Złotego Globu za rolę w Podstawowy instynkt. Można ją zobaczyć jako następną w nadchodzącym drugim sezonie Asystent lotu na HBO Max.

Więcej takich historii znajdziesz w numerze z marca 2022 r W stylu, dostępne w kioskach, na Amazon i dla pobieranie cyfrowe luty 11.