Plakaty. W gimnazjum były nimi pokryte ściany mojej sypialni. Dosłownie, od góry do dołu. Głównie gwiazdy R&B. Leżałam na łóżku słuchając muzyki i gapiłam się na nich godzinami. Janet Jackson. TLC. Aaliyah. Wszystkie ładne. Wszystkie odniosły sukces. Wszyscy o jasnej karnacji. Oprócz mojej rodziny były to kobiety, które uwielbiałem. Kupiłem ich albumy. Naśladował ich ruchy taneczne. I starałem się jak najlepiej powielić ich garderoby. Chciałem być taki jak oni. Ale za każdym razem, gdy patrzyłem w lustro, przypominano mi, że nie. Mój nos był szerszy. Moje usta były pełniejsze. A moja skóra była ciemniejsza. Dużo ciemniejszy.
ZDJĘCIA: Spojrzenia Janet Jackson na przestrzeni lat
Nigdy nie zapomnę dnia, w którym formalnie zapoznałem się z koloryzmem (tj. uprzedzeniami lub dyskryminacją) przeciwko osobom o ciemniejszych odcieniach skóry, zwykle wśród osób tej samej rasy lub etnicznej Grupa). Byłem w siódmej klasie. Myślałem, że ktoś z wyższej klasy, w którym się podkochiwałem, komplementował mnie. – Jesteś ładna – powiedział. Zanim zdążyłem zacisnąć usta, by podziękować, dokończył zdanie: „dla ciemnoskórej dziewczyny”. Nigdy w życiu nie czułem się tak upokorzony i zdegradowany. Zwariowane jest to, że facet, który skomentował, był mroczniejszy ode mnie. Nie mogłem tego zrozumieć. Dlaczego nie mogę po prostu być ładna? Dlaczego musiałam być ładna – jak na ciemnoskórą dziewczynę? Byłem na liście honorowej. Kapitan drużyny cheerleaderek. I nic z tego nie miało znaczenia. Nie mógł patrzeć poza moją cerę. W rzeczywistości wielu facetów nie mogło. Raz po raz byłam pomijana na korzyść moich przyjaciół o jaśniejszej skórze. Skłamałbym, gdybym powiedział, że to na mnie nie wpłynęło. Po prostu zdecydowałem się na to nie pozwolić
definiować ja.Żałuję, że nie mogę powiedzieć, że ten dzień w gimnazjum był ostatnim, kiedy usłyszałem zdanie „ładna – jak na ciemnoskórą dziewczynę”. Niestety tak nie było.
Od tego dnia świadomie zaczęłam maskować swoje niepewności modą. Moje poczucie stylu zaczęło żyć własnym życiem. Zrobiłem własne ubrania. Noszę długie i dramatyczne paznokcie. Moje włosy ciągle się zmieniały: warkocze jednego dnia i bob następnego. Mój styl stał się dużą częścią mojej tożsamości. Wykorzystałem swoją wyjątkowość, aby wzmocnić swoje piękno. Stałem się popularny dzięki „byciu sobą”. Ale wciąż nie mogłam powstrzymać się od zastanawiania się, dlaczego mój kolor skóry był postrzegany przez wielu jako gorszy od koloru moich jaśniejszych przyjaciół. Dlaczego w świetle reflektorów nie było ani jednej gwiazdy tak ciemnej jak ja, którą uważano za piękną? Na zewnątrz wydawałem się tak pewny siebie jak każdy, ale w środku musiałem poważnie przeszukać duszę i zastanowić się, co właściwie znaczy dla mnie piękno.
Na uniwersytecie Howard University na lekcji historii afroamerykańskiej dowiedziałem się, że koloryzm istnieje już na długo, zanim poczułem ukłucie komplementu tego chłopca. W XVIII i XIX wieku niewolnicy o ciemniejszej karnacji byli zmuszani do pracy w polu, podczas gdy ich odpowiednicy o jasnej karnacji mieli „przywilej” pracy w pomieszczeniach. Jeszcze w XX wieku bractwa i stowarzyszenia afroamerykańskie stosowały tak zwany „test brązowej papierowej torby”, aby ustalić, czy dana osoba może dołączyć do ich organizacji. Jeśli byłeś ciemniejszy niż torba, odmówiono ci. To bolesne, gdy pomyślę, że gdybym wtedy próbowała zaprzysiężyć stowarzyszenie, odmówiono by mi tylko dlatego, że moja skóra była zbyt ciemna.
Na szczęście wychowałem się w domu, w którym nauczono mnie być dumnym ze swojego odcienia skóry. „Czarny jest czarny” – powiedziałaby moja babcia. „A twoja czerń jest piękna”. Moi rodzice mieli trzy córki. Moja starsza siostra i ja mamy podobną cerę, ale moja młodsza siostra jest o cień lub dwa jaśniejsza. Tak więc za każdym razem, gdy wychodziliśmy razem, było tylko kwestią czasu, zanim koloryzm wychował swoją brzydką głowę. „Dziewczynka jest najsłodsza z całej grupy” – mówili od niechcenia. Moja młodsza siostra, która nigdy nie chciała być postrzegana jako „lepsza” lub inna niż dwie starsze siostry, które czciła, zaczęła czuć się nieswojo w ją własna skóra.
Jako młoda dziewczyna trudno nie przyswoić sobie tych przesłań. Ale kiedy nie ma lalki Barbie, która wygląda jak ty, trudno jest znaleźć piękno we własnym odbiciu. Co robisz, gdy nawet niektórzy członkowie Twojej grupy rówieśniczej czują, że aby wybić się w korporacyjnej Ameryce, trzeba prostować włosy, zamiast nosić je naturalnie? Musiałem podjąć decyzję. W końcu to, co wydawało mi się słuszne, to zaakceptowanie siebie za to, kim jestem i ugruntowanie swojej reputacji w oparciu o mój charakter i zasługi moich osiągnięć.
rozmawiałem z naszym aktualna dziewczyna z okładki, Lupita Nyong'o, wiele razy i odbyliśmy długie rozmowy na temat dorastania ciemnoskórych. Chociaż została publicznie uznana za piękną od momentu, gdy wybuchła ze swoją nagrodzoną Oscarem rolą w 12 lat niewolnika, ona, podobnie jak wiele z nas ciemnoskórych kobiet, również czuła się niepewnie co do swojej cery, gdy dorastała. „Dopiero gdy zobaczyłem modela Aleka Weka w magazynie, pomyślałem, że jestem ładna”, powiedział mi kiedyś Nyong'o. „Nigdy nie widziałem nikogo, kto wyglądałby jak my, chwalony jako piękny przez międzynarodowe media; powaliło mnie to, kiedy weszła na scenę.” Teraz Nyong'o ma taki sam wpływ na dziewczyny dzisiaj. W momencie, gdy została nazwana pierwszą czarną twarzą Lancôme, wiadomość stała się wirusowa w mediach społecznościowych. „Czuję, że jestem w uprzywilejowanym miejscu – ważnym miejscu, biorąc pod uwagę, jak media świadomie i podświadomie wpływają na to, jak myślimy o sobie” – powiedziała mi. „Jestem szczególnie zaszczycony, że mogę być wzorem do naśladowania dla dziewcząt z moim kolorem skóry – aby pomóc im poczuć się piękniejszymi i bardziej uzasadnionymi”.
Pracowałem jako redaktor w W stylu przez wiele lat i wzruszyłem się do łez, kiedy Viola Davis został zarezerwowany na naszą okładkę w styczniu tego roku. Mimo że W stylu zajmuje się promowaniem różnorodności obrazów (pięć z 12 naszych okładek w 2015 roku to kobiety kolorowe), Davis trafił do domu dla mnie. Widzę siebie w jej pięknie.
Zeszłego września czytałem artykuł w New York Times o obsadzeniu Davisa w głównej roli w Jak uciec z morderstwem: "Aktorka wcale nie wygląda na typową gwiazdę serialu sieciowego" - zauważył pisarz. „Ignorując wąskie standardy urody, których przestrzegają niektóre Afroamerykanki, [Shonda] Rymy wybrał wykonawcę, który jest starszy, ciemniejszy i mniej klasycznie piękny niż Kerry Waszyngton, lub o to chodzi, Halle BerryDla mnie był to typowy przykład koloryzmu.
Co sprawia, że osoba jest „klasycznie piękna”? W gimnazjum nie mogłem odpowiedzieć na to pytanie. Ale dziś rano, kiedy spojrzałem w lustro, wpatrywałem się w odpowiedź. Piękna jest bezczelnie czekoladowa skóra. Pełne usta mojej babci. Wysokie kości policzkowe mojej matki. Jasnobrązowe oczy mojego ojca.
ZDJĘCIA: Kerry Washington 10 najlepszych stylizacji na czerwony dywan w historii
Co więcej, piękno wykracza poza cechy fizyczne. Kiedy wiesz, kim jesteś w środku, promieniuje na zewnątrz. To sprawia, że jesteś piękna. Nie tylko piękna dla ciemnoskórej dziewczyny, ale piękna jako osoba. I nie potrzebuję plakatu na ścianie, żeby to udowodnić.
Śledź Kahlana Barfield Brown na Instagram oraz Świergot.
#BlackGirlMagic: 3 pomysły na urodę Barfielda Browna dla ciemnej skóry.
1. Ochrona przeciwsłoneczna: La Mer The Broad Spectrum SPF 50 Płyn chroniący przed promieniowaniem UV
Pełne spektrum, nietłuste, a przede wszystkim całkowicie przezroczyste bez pozostawiania kredowej skóry (90 USD; lamer.com).
2. Podkład: Jay Manuel Beauty Filter Finish Skin Perfector Foundation in Deep 3
Bogato pigmentowana formuła, która wtapia się w skórę, zapewniając aksamitne, nieskazitelne wykończenie (38 USD; jaymanuelbeauty.com).
3. Rozświetlacz: Becca Skin Shimmering Perfector prasowany w topazie
Idealna mieszanka odcieni złota i brązu, aby stworzyć wspaniały połysk bez przytłaczania twarzy (38 USD; sephora.com).
