Jestem kobietą psychiatrą w czerwonym stanie, który od dzisiejszego ranka nie zezwala już na legalną aborcję. Nawet w oczekiwaniu na dzisiejsze ogłoszenie — wszyscy znaliśmy Sąd Najwyższy Roe v. Odwrócenie brodzenia nastąpiło prawdopodobnie później przeciek z zeszłego miesiąca — moje emocje nie reagowały jak ktoś przygotowany. Przeszli gamę od smutku (jak smutek „płacz na lotnisku”) przez gniew do całkowitego odrętwienia.
Spodziewam się, że moi pacjenci zareagują podobnie, ponieważ jest to ostatnio wzorzec zachowania. Po wydarzeniach takich jak niedawne strzelaniny w Buffalo i Uvalde nie ma znaczenia, z kim rozmawiam — przyjaciółmi, rodziną, kolegami czy moimi pacjentami — wszyscy wydają się mieć podobne doświadczenia.
Nasze rozmowy przebiegają trochę tak:
Ja: Jak się ostatnio czujesz ze wszystkim?
Oni: właściwie nic nie czuję. Czuję się zdrętwiały.
Ja: Co masz na myśli przez odrętwienie?
Oni: Kiedy oglądam wiadomości i dzieje się coś strasznego, nie mam na to odpowiedzi. Jak źle to jest? Tracę swoje prawa, albo dzieci umierają, a mnie to nie obchodzi.
W tej ostatniej części moi pacjenci się mylą. Odrętwienie nie jest oznaką braku troski lub bycia „martwym w środku” — kolejny komentarz, który często słyszę. To tylko inne uczucie. Naturalna odpowiedź na świat, w którym żyjemy. I do tego ochronny.
Jessi Gold, lek.
Odrętwienie nie jest oznaką braku troski lub bycia „martwym w środku”. To tylko inne uczucie. Naturalna odpowiedź na świat, w którym żyjemy. I do tego ochronny.
— Jessi Gold, m.d.
Kiedy jesteśmy zestresowani — i spójrzmy prawdzie w oczy, kiedy mamy nie stresowany w ciągu ostatnich kilku lat — nasze mózgi będą nas chronić, szukając krótkoterminowego rozwiązania, aby ograniczyć zalew naszych silnych (i często negatywnych) uczuć. Odrętwienie emocjonalne, podobne do dysocjacji, jest sposobem na psychologiczną ucieczkę, kiedy nie możemy uciec. Innymi słowy, jest to inny sposób, w jaki manifestuje się nasza reakcja na stres w postaci walki lub ucieczki — tylko zamiast uciekać przed niebezpieczeństwem, zamarzamy. Wiemy, że nie możemy uciec od groźnej sytuacji (albo wiemy, że nie możemy jej zmienić ani rozwiązać), więc oddalamy się, aby się chronić. To sposób, w jaki nasze ciało pomaga nam radzić sobie w danej chwili.
Wiem, że to robię, zwłaszcza gdy na świecie dzieje się coś, o czym moi pacjenci chcą rozmawiać. Chociaż jestem obecny i uważnie słucham, jestem też odsunięty, odrętwiały, żebym nie został zalany własnymi reakcjami, które mogłyby przeszkadzać w mojej zdolności do wykonywania mojej pracy. Żałuję, że nie byłam przyzwyczajona do tego uczucia, ale świat bycia psychiatrą, szczególnie ostatnio, polega również na przeżywaniu emocjonalnym, abym nadal mógł być dla innych.
W ciągu ostatnich kilku lat zbyt często obserwowaliśmy tragiczne wydarzenia i przyzwyczailiśmy się do nich. Jeden 2020 badanie opublikowane w Dziennik Rozwiązywania Konfliktów wykazali, że narażenie na jeden film przedstawiający terroryzm może wywołać reakcję emocjonalną, ale narażenie na wiele filmów w rzeczywistości zmniejszyło reakcję na nie. Tak więc, jeśli jesteśmy stale narażeni na coś (pomyśl: masowe strzelaniny, zgony z Covid-19), nasze reakcje emocjonalne z czasem zmniejszą się do punktu, w którym stanie się to prawie niezauważalne.
W rzeczywistości możemy czuć, że mniej troszczymy się o świat, po prostu dlatego, że trudniej jest nam mieć empatię i reakcje emocjonalne na powtarzające się wydarzenia. Ta koncepcja jest znana jako „odrętwienie psychologiczne”. Paul Slovic, psycholog, który ukuł ten termin, pokazał że uczucia niekoniecznie rosną wraz z większym cierpieniem. Zamiast tego faktycznie stabilizują się i ostatecznie maleją. Innymi słowy, nasza empatia i współczucie nie wzrastają. Trudniej nam wczuć się w dwie osoby zamiast w jedną — nie mówiąc już o wyższych liczbach, które stają się po prostu statystyką.
Odczuwamy też więcej negatywnych emocji, gdy duże grupy potrzebują naszej pomocy i aby uchronić się przed tymi uczuciami, ponownie staramy się ich unikać za wszelką cenę. Możesz pomyśleć, że zareagowałbyś na ludobójstwo lub masową traumę z większym współczuciem, ale zamiast tego często jest to najmniej odczuwalne. Na szczęście istnieje sposób, aby temu zapobiec współczucie upadek lub zanik: Jeśli spróbujemy przeżyć nasze emocje, zamiast ograniczać je, być może uda nam się powstrzymać drętwienie. Innymi słowy, najpierw uznaj swoje odrętwienie bez osądzania, a następnie, jeśli to możliwe, pozwól sobie czuć.
Ważne jest, aby znaleźć sposób na poradzenie sobie z tragedią. Pomocne może być skupienie się na osobie, która została dotknięta chorobą, a nie na całej grupie. Upewnij się, że masz czas i bezpieczną przestrzeń, aby doświadczyć wszystkich uczuć, których unikasz. Możesz także potrzebować uziemienia się i przyniesienia świadomości do swojego ciała, aby wydostać się z dysocjującej głowy.
Jedna z moich ulubionych technik uziemiania: wymień pięć rzeczy, które możesz zobaczyć, cztery rzeczy, których możesz dotknąć, trzy rzeczy, które możesz usłyszeć, dwie rzeczy, które możesz powąchać i jedną, której możesz spróbować. Jeśli to nie zadziała, możesz spróbować stopniowego rozluźniania mięśni, napinając i zwalniając wszystkie mięśnie jeden po drugim, w tym te małe, takie jak palce u rąk i nóg. Lub możesz pociągnąć Dziwne rzeczy i powtarzaj swoją ulubioną piosenkę. To znaczy, jeśli Kate Bush nie sprowadzi cię z powrotem do twojego ciała, nie jestem pewien, co to zrobi.
Bez względu na wszystko, nie powinno być tak, jakbyś go zmuszał. Jednak ważne jest, aby spróbować, ponieważ odrętwienie może mieć negatywne skutki na dłuższą metę, takie jak niezdolność do odczuwania pozytywnych emocji i zwiększone ryzyko depresji i zespołu stresu pourazowego. Jednak na krótką metę, jeśli musisz być odrętwiały, bądź odrętwiały. Wyłącz wiadomości, wyłącz media społecznościowe i daj sobie spokój. Ale pamiętaj, aby potwierdzić, dlaczego to robisz: chronisz siebie. Nie jesteś nieczuły. Jesteś tylko nie czući jest różnica.
