Historia sukni ślubnej — Jedna suknia ślubna Sześć wesel

Początek

Pewnego mroźnego dnia w styczniu 1953 roku Margaret Moynahan weszła do eleganckiego domu towarowego Lord & Taylor na Manhattanie, aby kupić suknia ślubna. Miała 25 lat i pracowała w wydawnictwie McGraw Hill.

Od razu stało się jasne, że Maggie ma problem. Wszystkie suknie na wystawie były zaprojektowany na lato, wykonany z lekkiego materiału, jak organdy i szwajcarska w kropki. Maggie za miesiąc wychodziła za mąż. Potrzebowała aksamitu lub tafty, czegoś cięższego, bardziej sezonowego – i potrzebowała tego teraz.

W końcu sfrustrowana sprzedawczyni wskazała jej stoisko z wyprzedażami, innymi słowy, w stronę odrzuconych zimowych sukien ślubnych, których nie sprzedano rok wcześniej. Szczęście Irlandczyków! Maggie znalazła dokładnie to, czego szukała — satynę w kolorze kości słoniowej i koronkę Chantilly, z dwumetrowym trenem — w niewiarygodnie okazyjnej cenie 75 dolarów. Maggie nosiła go u niej Ślub walentynkowy Jamesowi Stolleyowi, niedawnemu absolwentowi MIT pracującemu dla Procter and Gamble w Cincinnati.

Ceremonia odbyła się w kościele Wniebowzięcia NMP w Peekskill, na przedmieściach Nowego Jorku, gdzie ojciec adwokat Maggie był burmistrzem. Byłem drużbą, ponieważ Jim i ja byliśmy braćmi bliźniakami; druhną była siostra Maggie, Kathy. (Lokalna gazeta „Pekskill Evening Star”, w której pracowałem poprzedniego lata, umieściła w swojej historii następujący nagłówek: „Dick Stolley Best Man at His Brother's Wesele).) Nasz ojciec ożywił przebieg wydarzeń, gdy podczas wizyty w męskiej toalecie pękł mu zamek i musiał siedzieć i chodzić (i pozować do zdjęć) z niezwykłą ostrożnością, reszta dnia.

Maggie wybrała 14 lutego, nie ze względu na romantyczne konotacje, ale dlatego, że stary niemiecki ksiądz kościoła sprzeciwił się katolicko-protestanckim i powiedział jej, że po Wielkim Poście, który rozpoczął się tydzień później, „mieszane małżeństwo” nie może mieć muzyki ani kwiatów i nie może odbyć się na ołtarz. (Kiedy Jim zmarł w 2014 roku, byli małżeństwem 59 lat i mieli troje dzieci). tradycyjne wesele podobnie jak ich, suknia jest najczęściej spakowana, aby można ją było czule oglądać przez plastikowe opakowanie podczas okazjonalnych wycieczek na strych. Nie tak z tym. W ciągu 63 lat, odkąd znaleziono ją na wieszaku w Lord & Taylor, tę sukienkę nosiło pięć kobiet w rodzinie, aw grudniu pojawi się szósta panna młoda. Co ciekawe, przez wszystkie te śluby suknia przetrwała nieuszkodzona; tylko drobne przeróbki – podniesiony dół, skrócona talia – były kiedykolwiek konieczne.

Przypadkowa panna młoda staje się księżniczką

Sukienka nie pojawiła się ponownie przez 27 lat, tym razem u młodszej córki Maggie, Beth, w Erie, PA, gdzie wtedy mieszkała rodzina. Ona i jej przyszły mąż, Harry Drucker, zaręczyli się na wycieczce rowerowej z Oregonu do Wirginii i pobrali się 3 i pół miesiąca później, w październiku 1980 roku.

Pierwotny plan zakładał skromny, nieformalny ślub z Harrym i drużbami w sportowych płaszczach i spodniach. „Powiedziałem Harry'emu dobrą wiadomość, że nie będę musiał… kupić sukienkę”, mówi Beth, „ponieważ mogłabym nosić mamusi.” Ale Beth zapomniała o zdjęciach ze ślubu swojej matki. Kiedy już ją przymierzyła, zdała sobie sprawę, że „ta wspaniała sukienka nada ton ślubowi – zwyczajny i prosty to nie był” i poprosiła Harry'ego i mężczyzn o przejście na smoking.

„Czułam się jak księżniczka w sukience” – wspomina dzisiaj Beth. „Nigdy wcześniej nie nosiłam i nigdy nie nosiłam niczego tak pięknego”. Ponieważ jej biegi towarzysze jazdy na rowerze nigdy nie widzieli jej w przepoconej odzieży rowerowej, na weselu byli zdziwiony.

Zarówno Beth, jak i Harry, inwestor nieruchomości, są aktywnymi ekologami. Mają troje dorosłych dzieci i mieszkają w Wilmette, IL.

Rzut monetą

Następną panną młodą była starsza siostra Beth, Karen, rok później. Ona i jej kolega z Middlebury, David Litttlefield, mieszkali razem w New Haven w stanie Connecticut, ale Karen powiedziała przyjaciółce, że potrzebuje „jakiś impulsu”, aby przejść do małżeństwa. „Mogłam sobie wyobrazić, że wyszłabym za Davida, ale nie wyobrażałam sobie, że wyjdę za mąż” — wspomina Karen. Przyjaciółka miała pragmatyczną sugestię: ona, jej mąż, Karen i David rzucali monetami. „Głowy się żenisz, ogony nie”. Karen się zgodziła. Ale mówi: „Kiedy monety wzbiły się w powietrze, doznałam pewnego rodzaju objawienia. Nagle zobaczyłem, że wychodzę za mąż. Wiedziałem, że to słuszne postępowanie”. (Zgadzały się trzy monety).

Kiedy Karen przymierzałem suknię ślubną, trzeba było "odrobiny elastycznych szwów, aby dekolt był mniejszy. Noszę też halkę z obręczą, ponieważ byłam trochę niższa od Beth. No i oczywiście gorset. To był magiczny kawałek, który sprawił, że wszyscy idealnie pasowaliśmy do sukienki. Nosiła oryginalną koronkową czapkę, podobnie jak Beth, ale obie dodały nową siatkę. Karen, profesor literatury latynoamerykańskiej na Emory University, i David, niezależny doradca finansowy, mają dwie córki i mieszkają w Atlancie w stanie Georgia.

Sukienka robi się zadziorna

Czwarta panna młoda była z następnego pokolenia – Kate (znana wszystkim pod pseudonimem z dzieciństwa, Skeezix lub Skeez), córka Kathy Moynahan Schutte, siostry Maggie. Jej ślubowi w 1983 roku towarzyszyła seria niespodziewanych minikryzysów. Ponieważ chciała tańcz na jej przyjęciuKate miała nadzieję, że zorganizuje sukienkę – zbierz sześciostopowy tren za pomocą szeregu haczyków, żeby nie musiała trzymać go z podłogi. Krawcowa wyperswadowała jej ten pomysł.

Zamiast tego Kate użyła „uchwytu do tańca”, aby go podnieść, ale kilka godzin przed ceremonią zauważyła, że rączka została przypadkowo wszyta po zewnętrznej stronie sukienki („jak ogon”) zamiast pod spodem, gdzie należała. Zawsze praktyczna, Kate wyjęła swój zestaw do szycia i sama naprawiła problem, ale nie bez nakłucia palca i upuszczenia plamki krwi na sukienkę. Zostało szybko posprzątane, ale nagle doszło do katastrofy: kiedy Kate wkładała halkę do spódnicy, plastikowe fiszbiny w rąbku nagle wyrwały się ze szwu i przeleciały przez pokój. „Z niedowierzaniem”, wspomina, „znowu wyciągnęłam zestaw do szycia i udało mi się włożyć fiszbinę z powrotem i zszyć”.

Czwartym problemem była pogoda tego kwietniowego dnia w Briarcliff Manor w stanie Nowy Jork. Para zaplanowała ślub na wiosnę aby uniknąć problemów z zimowymi podróżami dla gości. Ale spadły na nich kwietniowe deszcze, a potem zamieniły się w śnieg. Ojciec Kate szył workowe płaszcze przeciwdeszczowe na wesele, które nosiły w kościele. Mimo to suknia była pokryta plamami wodnymi, które na szczęście wyschły przed ceremonią. Kate mówi: „Musiałam setki razy słyszeć, że deszcz w dniu twojego ślubu przynosi szczęście. Myślę, że tak, ale myślę, że sukienka też miała z tym coś wspólnego.

Mąż Kate, Richard Kelley, jest dyrektorem generalnym stacji telewizyjnej NBC w San Diego. Opisuje siebie jako „zarządcę generalnego rodziny i siedziby”. Mają troje dorosłych dzieci.

Zakupy w szafie

Siostra Kate, Ashley, była następna w sukience, siedem lat później, również w Briarcliff Manor. Kiedy ją ogłosiła zaręczyny, zapytano ją, skąd ją weźmie suknia ślubna. „Z dumą powiedziałem: »Szafa mojej cioci siostry«”. (Ponieważ Kathy zawsze nazywała Maggie „siostrą”, a nie po imieniu, jej dzieci robiły to samo).

Jak na innych weselach, rodziny i wielu gości znało historię sukni, mówi Ashley. „Myśleli, że to wzruszające”. Ashley i jej mąż, Greg Maddock, rozwiedli się w 1991 roku, jedyne „małżeństwo sukni”, które nie przetrwało. Ashley, artystka i projektantka odzieży, mieszka w Sausalito w Kalifornii.

Jakby to było dla niej stworzone

Teraz, 26 lat później, trzecie pokolenie (i szósta panna młoda) ma zamiar założyć sukienkę w Nowym Jorku 15 grudnia. Przyszła panna młoda, Kathleen Littlefield, aktorka, jest córką Karen i wnuczką Maggie, pierwotnej właścicielki sukienki. „Wiedziałam o sukience”, mówi Kathleen, „ale nie wiedziałam, gdzie jest ani w jakim kształcie”. The sukienka była tam, gdzie zawsze była między ubraniami: w dużym pudełku schowanym w domu Maggie w Erie, ROCZNIE. W ostatnie święta Maggie przywiozła suknię do Atlanty.

Karen opisuje scenę rodzinną: „Pod kominkiem, popijając wino, otworzyliśmy pudełko, aby zobaczyć, jaki kształt miała suknia po wielu latach. Czy byłaby nienaruszona, pożółkła, a nawet rozpadłaby się? Przecinaliśmy warstwy taśmy i plastiku oraz usuwaliśmy warstwy niebieskiej tkanki. Delikatnie wyjęliśmy sukienkę z pudełka – i była cudowna, tak piękna, jak ją zapamiętałam”. Następnej nocy Kathleen ją przymierzyła. Pasuje idealnie, „tak jak pantofel na stopie Kopciuszka”, mówi jej matka (szczególnie odpowiednie, ponieważ Kathleen grała Kopciuszka w licealnej produkcji wiele lat temu). „Jedyną zmianą, jaką mogę zrobić”, mówi Kathleen, „to trochę podciągnąć rękawy pod pachami”. Przeciwnie do tradycji, jej narzeczony, Michael Pantozzi, aktor, otrzymał specjalną dyspensę, aby zobaczyć ją w sukience przed ślub. Jego pełna podziwu reakcja: „To naprawdę jest magiczne”.