Madeleine Albright o swojej kolekcji przypinek i ich znaczeniu

Odkąd pamiętam kochałam szpilki. Moja mama często je nosiła, więc dorastałam z myślą, że są stylowym i zabawnym sposobem na pokazanie swojej osobowości. Ale dopiero, gdy w 1993 roku zostałem ambasadorem USA przy ONZ, zdałem sobie sprawę, że biżuteria może nabrać zupełnie nowego znaczenia.

W tamtych czasach niewiele kobiet brało udział w międzynarodowych negocjacjach; w rzeczywistości byłem jedynym w całej Radzie Bezpieczeństwa. Zawieszenie broni w wojnie w Zatoce Perskiej [w 1991 r.] zostało przełożone na serię rezolucji dotyczących sankcji i moim zadaniem było dopilnowanie, aby sankcje zostały utrzymane. Czyniąc to, praktycznie codziennie krytykowałem [dyktatora irackiego] Saddama Husajna, na co zasłużył, ponieważ najechał na Kuwejt i odmawiał przestrzegania rezolucji.

Nagle w irackiej prasie [kontrolowanej przez rząd] ukazał się wiersz, w którym porównano mnie do wielu rzeczy, w tym do „niezrównanego węża”. Przypominało mi to szpilkę z wężem, którą miałam w domu, więc kiedy ponownie miałam spotkać się z irackimi urzędnikami, zdecydowałam, że noś go. Gdy wychodziłem ze spotkania, zebrała się grupka dziennikarzy i jeden z nich zapytał, dlaczego noszę wężową szpilkę. Kiedy kamery się przybliżyły, uśmiechnąłem się i powiedziałem, że to tylko mój sposób na przesłanie wiadomości.

Wtedy pomyślałem, że to może być interesujące. Zawsze kochałam biżuterię, ale do tego momentu nigdy nie przyszło mi do głowy, że szpilka może być również używana jako symbol dyplomatyczny. Więc zacząłem kupować więcej.

W dobre dni, kiedy chciałem zaprojektować dobrobyt i szczęście, zakładałem słońca, biedronki, kwiaty i balony na ogrzane powietrze, które oznaczały duże nadzieje. W złe dni sięgałam po pająki i mięsożerne zwierzęta. Gdyby postęp był wolniejszy niż lubiłem podczas spotkania na Bliskim Wschodzie, nosiłbym szpilkę ślimaka. A kiedy miałem do czynienia z krabami, zakładałem kraba. Inni ambasadorowie zaczęli to zauważać i za każdym razem, gdy pytali mnie, co robię w danym dniu, mówiłem im: „Przeczytaj moje szpilki”.

Kiedy zostałem sekretarzem stanu [w 1997 r.], zacząłem bardziej świadomie posługiwać się symboliką swoich szpilek. Reprezentowałam Stany Zjednoczone, więc ważne było, żebym wyglądała dostojnie, ale też uwielbiałam się ubierać jak kobieta, a szpilki pomogły wprowadzić trochę humoru, osobowości i wiadomości do tego, co było bardzo poważne czasy. I muszę przyznać, że świetnie się przy tym bawiłem. Zwłaszcza próbując dowiedzieć się, w jakim stopniu moja wiadomość została odebrana.

Za każdym wyborem kryła się historia. Nosiłem pszczołę, kiedy rozmawiałem z [prezydentem Autonomii Palestyńskiej] Jaserem Arafatem, ponieważ pszczoły żądlą i musiałem przekazać ostrą wiadomość. A kiedy dowiedzieliśmy się, że Rosjanie podsłuchiwali Departament Stanu, zrobiliśmy to, co robią dyplomaci, czyli démarche Moskwa. Ale następnym razem, gdy spotkałem się z rosyjskim ministrem spraw zagranicznych, nosiłem wielką szpilkę z owadem, a on dokładnie wiedział, do czego mam na myśli.

Czasami same moje szpilki stawały się częścią rozmowy. Królowa Elżbieta II też często nosi szpilki, a ponieważ to nas łączy, wysłałem jej wiadomość na ten temat. Ale był jeden szczególny czas, kiedy naprawdę popełniłem błąd z czymś, co miałem na sobie. Miało to związek z zabawnym zdjęciem prezydenta [Billa] Clintona, sekretarza obrony Billa Cohena i mnie w zielonym pokoju podczas 50. rocznicy NATO [w 1999 r.]. Wykonywaliśmy gesty „nie widzieć zła, nic nie słyszeć, nie mówić nic złego” i choć wyglądaliśmy jak szaleni ludzie, obraz znalazł się w Czas czasopismo.

Później natknąłem się na znaczek z trzema małpami wykonującymi ten sam gest, więc zdecydowałem, że będę go nosić, kiedy pojechaliśmy do Moskwy w 2000 roku na konferencję na szczycie. Kiedy wchodziliśmy, prezydent [Vladimir] Putin powiedział prezydentowi Clintonowi: „Zawsze zauważamy, jakie szpilki nosi sekretarz Albright”. A potem zwrócił się do mnie i zapytał: "Więc dlaczego nosisz małpy?" W tym momencie powiedziałem: „Ponieważ uważam, że twoja polityka w Czeczenii jest zła”. Był wściekły na dobre powód. A Prezydent Clinton spojrzał na mnie i powiedział: „Oszalałaś? Jesteś naczelnym dyplomatą Ameryki i właśnie schrzaniłeś cały szczyt.

To nie poszło dobrze, ale większość ludzi zareagowała pozytywnie na sygnały, które wysyłałem. Jedną z moich ulubionych przypinek była złota gołębica podarowana mi przez Leah Rabin [wdowę po premierze Izraela Icchaku Rabin, zamordowanym w 1995 roku]. Zaczęłam go nosić za każdym razem, gdy wygłaszałam przemówienia na Bliskim Wschodzie. Później, kiedy byłem w Jerozolimie, wysłała naszyjnik ze złotymi gołębiami z adnotacją: „Potrzeba więcej niż jednego gołębia, aby zawrzeć pokój na Bliskim Wschodzie”.

Przez lata było tak wiele innych znaczących - stary orzeł, którego nosiłem, kiedy składałem przysięgę jako sekretarz stanu, zebra I nosiłem z [Prezydentem] Nelsonem Mandelą w RPA piękną ametystową broszkę, którą dostałem od emerytowanego członka służby wojskowej, który zdobył dwa Purpurowe Serca. Mam też serię przypinek, które celebrują kobiece problemy. Jednym z nich jest szpilka do szklanego sufitu, która ma oczywistą symbolikę. Jest dla mnie ważna nie tylko ze względu na to, co mogłam robić [jako pierwsza pani sekretarz stanu], ale też nosiłam ją, gdy Sekretarz [Hillary] Clinton kandydował na prezydenta [w 2016 r.]. Pokazuje szklany sufit w idealnym stanie — który jest rozbity.

Ludzie często pytają, ile zebrałem szpilek, a ja naprawdę nie wiem. Na wystawie moich szpilek w [N.Y.C.] Museum of Arts and Design [w 2009 r.] było ich ponad 200. I od tego czasu ludzie dali mi prawdopodobnie kolejne kilkaset. Ponieważ wszystko, co dzieje się na świecie, ostatnio noszę moją odznakę Statuy Wolności, ponieważ istnieje wielka potrzeba, abyśmy byli hojni w tym, jak witaj ludzi w tym kraju już teraz. Noszę też kulę ziemską z siedzącym na niej aniołem, co wskazuje na obowiązki, jakie wszyscy mamy wobec siebie jako świat.

Jednym z głównych powodów, dla których zacząłem nosić szpilki, jest to, że zawsze chciałem, aby polityka zagraniczna była mniej obca. Szpilki to coś, z czym ludzie mogą się identyfikować, co nie brzmi jak podręcznik. I właśnie dlatego przekazuję je teraz Narodowe Muzeum Dyplomacji Amerykańskiej w Departamencie Stanu. Dla mnie zawsze były tylko sposobem komunikowania się z ludźmi. Kto by wiedział, że mały przedmiot nieożywiony może tak wiele powiedzieć.

Książka Albright Przeczytaj moje szpilki: historie ze szkatułki dyplomaty jest już dostępny.

Więcej takich historii znajdziesz w listopadowym wydaniu W stylu, dostępne w kioskach, na Amazon i dla pobieranie cyfrowe paź. 22.