Bez utraty rytmu, Hilary Swank wie, że ludzie zobaczą jej nowy program, Alaska Dailyi załóżmy, że to tylko kolejna fabuła „White Saviour”. W końcu gra białą dziennikarkę, która zostaje uwikłana w niewyjaśnioną sprawę zaginionej rdzennej kobiety w Anchorage na Alasce, wkrótce po tym, jak straciła pracę w gazecie w dużym mieście. Dwukrotna zdobywczyni Oscara wie też, że ma szansę dać widzom coś bardzo, bardzo inna — i właśnie to robi. Wysuwając historie rdzennej ludności na pierwszy plan (w dobrym towarzystwie, dodaje, z programami takimi jak Psy rezerwacyjne I Wodospady Rutherforda na antenie), wie, że mogą zwrócić na siebie uwagę.
Zapytany o to, jak obecna nieufność wobec mediów przekłada się na program o lokalnej gazecie, Swank nie waha się powiedzieć, że ludzie mogą — i powinni — kwestionować, gdzie i jak je zdobywają Aktualności. Nie dyskredytuje też całkowicie mediów społecznościowych, ale sugeruje, abyśmy wszyscy poświęcili chwilę, aby kopać trochę głębiej i wyjść poza to, co nazywa „szybkim dziennikarstwem”.
„Szybkie dziennikarstwo jest dla mnie rodzajem zdobywania informacji na Instagramie. Co byłoby prawdą? Widziałem to na Instagramie. To przewijanie i przewijanie, przewijanie i widzenie rzeczy, zamiast zagłębiać się w dziennikarza, który poświęcił swoje życie na znalezienie prawdy” – mówi Swank. „Są tam”.
ABC
Eileen Fitzgerald ze Swank jest jedną z takich dziennikarek. Spektakl, którego premiera odbędzie się 10 października o godz. 6 na antenie ABC śledzi Fitzgerald, która bada historie ważne dla wiejskiej części kraju — często pomijane w ogólnokrajowych wiadomościach. I jako zbrodnie przeciwko rdzennej ludności trafiają na pierwsze strony gazet w Ameryce i Kanadzie Swank zapewnia widzów, że zespół ds Alaska Daily zdaje sobie sprawę, że serial wkracza na delikatne terytorium.
„Mamy w naszym zespole kilku pisarzy, którzy zapewniają, że jesteśmy włączeni w sposób, który nie jest tylko z perspektywy białej osoby. Byłaby to ogromna niesprawiedliwość, ciągła niesprawiedliwość opowiadania historii w prawdziwy i, miejmy nadzieję, potężny sposób, który ujawnia prawdę” – mówi o tym, jak Alaska Daily ma nadzieję pokazać realia rdzennej ludności. „Myślę, że jestem w stanie rzucić na to światło i zrobić to w sposób, który oddaje sprawiedliwość” – dodaje. „Pociąganie ludzi do odpowiedzialności za kontynuację, co może zrobić opowiadanie historii”.
Podczas gdy główne media mogą otrzymać cały aplauz, jeśli chodzi o relacje z wielkich wydarzeń (i główny ciężar krytyki), Swank i Alaska Daily Zespół ma nadzieję, że wniesie trochę więcej miłości do lokalnego dziennikarstwa. Mówi, że bez lokalnych publikacji „wiele osób nie widzi swoich społeczności w mediach”.
„Mówi się także o tym, jak ważne jest lokalne dziennikarstwo. Nie chodzi tylko o mówienie o New York Times i Post”, kontynuuje. „Mówimy o tym, jak ważne jest lokalne dziennikarstwo, jak wiele wiadomości z wielkiego konglomeratu nie obejmuje mniejszych rzeczy, które mają znaczenie i są ważne dla mniejszego rodzinnego miasta”.
Tak jak szybkie wiadomości to szybkie rozwiązanie dla ludzi, którzy chcą uzyskać informacje tak łatwo, jak to możliwe, Swank mówi, że szybka moda może być równie szkodliwa na dłuższą metę. Jej linia odzieży, Misja, ma nadzieję, że zwolni tempo i zaoferuje elementy, które wymykają się cyklowi trendów, a zamiast tego obejmują długowieczność i kunszt.
„Czytam wszystko o szybkiej modzie. I właśnie przeczytałem o znalezieniu czegoś, co jest dobrze wykonane w tradycyjnych fabrykach” – mówi Swank o produkcji stojącej za Mission Statement. „Wszystkie nasze rzeczy są wytwarzane w tych samych fabrykach, w których powstają Chanel i Moncler, ale robimy to za jedną czwartą cenę, ponieważ nie podoba mi się pomysł, że tylko określona liczba ludzi może kupić te rzeczy, ponieważ tak jest drogi."
Swank nie jest jednak odporny na samokrytykę, mówiąc, że wie, że dzianiny, odzież sportowa i domowa Mission Statement nie są tak przystępne jak szybka moda. Podobnie jak bardziej przemyślane przyswajanie wiadomości, chce, aby konsumenci zastanowili się i zastanowili nad intencjami i procesami stojącymi za ubraniami, które decydują się kupować i nosić.
„Za jedną czwartą ceny wciąż nie jest tani [jak fast fashion], ale nie szukamy tanich. Szukamy jakości i rzeczy, które przetrwają” – mówi. „Kiedy czytam, że ludzie kupują niedrogie ubrania, fast fashion i zakładają je dwa i pół lub trzy razy, zanim je wyrzucą. Oni nawet tego nie rozdają, bo to jest takie tanie i nie ma to dla nich znaczenia. Po prostu zabijamy tym nasze środowisko”.
Nie sposób rozmawiać ze Swank o modzie, nie wspominając o jednym z jej najbardziej pamiętnych strojów: sukni Guy Laroche z długimi rękawami, którą miała na sobie w 2005 roku, kiedy zdobyła swojego drugiego Oscara dla najlepszej aktorki Do Dziecko za milion dolarów. Swank powiedziała, że po niezbyt udanym doświadczeniu na czerwonym dywanie wiele lat wcześniej, była zdeterminowana, aby to się nie powtórzyło – i rzeczywiście złapała sukienkę podczas sesji zdjęciowej.
„Poranek rozdania Oscarów dla Chłopcy nie płaczą, nie miałam sukienki, ponieważ to było okropne doświadczenie ze stylistką i było tak, jakby wszystko, co mogło pójść nie tak, poszło nie tak” – mówi. „Więc pomyślałem:„ To się więcej nie powtórzy ”. Więc dla Dziecko za milion dolarów, po prostu mogłem się do tego dostać wcześniej. Wiedziałem, czego się spodziewać. Wiedziałem, że byłem już w drodze. Poszedłem na sesję zdjęciową dla Włocha Moda lub coś."
Obrazy Getty'ego
Ponieważ nawet nagrodzone Oscarem aktorki nie mogą po prostu wyjść z sukniami, jakie chcą, Swank mówi, że musiała praktycznie błagać ekipa na planie zabrała ją ze sobą, obiecując, że chwila taka jak ceremonia rozdania Oscarów będzie idealnym miejscem do pokazania sukni.
„Przeglądałam ich wieszaki z sukienkami, zobaczyłam to i pomyślałam:„ To jest sukienka, którą chcę założyć na Nagrody Akademii. A oni na to: „OK, ale musisz to też założyć na sesję zdjęciową” — mówi Swank przypomina. „A ja na to:„ Nie, nie, zostanie sfotografowany na czerwonym dywanie. Założę go na ceremonię rozdania Oscarów. A oni na to: „OK, cóż, wyślemy ci to”.
„Muszę teraz wyjść z tą sukienką, bo boję się, że już nigdy jej nie zobaczę”, wspomina, jak powiedziała załodze. „Ale to jeden z tych momentów, kiedy zakładasz coś i myślisz: to jest moja sukienka. Czuję to. Dobrze w nim wyglądam. Chodzę w nim wyżej. To jest to. I kocham ten kolor”.