Pierwszy raz, kiedy oglądałem Prawie sławny, leżałam rozciągnięta na podłodze w salonie moich rodziców i jadłam zupę na wynos. Byłem chory, a moi rodzice pracowali nocami. Niedawno kupiłem pudełko kaset VHS z wyprzedaży garażowej, a na jednym z nich było ikoniczne zdjęcie kręconych włosów Kate Hudson na rękawie.

Miałem zaledwie 15 lat, pełen emocji, które wypływały na powierzchnię za każdym razem, gdy włączałem piosenkę, która przypominała mi jedno z moich wielu zauroczeń. W tym momencie film, który we wrześniu kończy 20 lat. 14, była poza domem przez kilka lat, ale tak naprawdę niewiele o tym wiedziałam, poza tym, że chodziło o zespół rockowy złożony z mężczyzn z długimi włosami – moim największym zainteresowaniem w tamtym czasie.

Włożyłem taśmę do zakurzonego odtwarzacza. Natychmiast uderzył mnie znajomy dźwięk ołówka wydrapującego słowa do zeszytu. Byłam zamkniętą nastolatką, pełną uczuć smutku i samotności, które ujawniły się tylko w dzienniku, który prowadziłam religijnie. Pisałem strony na stronach, szczegółowo opisując zatopione uczucie, jakie doznałbym po interakcji z chłopakiem z wstydliwego lokalnego zespołu pop-punkowego — rok 2005 był

click fraud protection
czas. Moi przyjaciele i ja nie byliśmy zainteresowani (AKA nie zaproszeni na) regularne rytuały przejścia w szkole średniej, takie jak imprezy w beczce, i, co prawda, byliśmy dupkami. Chciałem przebywać w pobliżu chłopców, którzy grali na instrumentach, ponieważ byli fajniejsi niż pijacy z wypiętymi kołnierzykami na moich lekcjach angielskiego.

Muzycy byli starsi o kilka lat; nosili obcisłe spodnie i śpiewali o swoich uczuciach. Ich inną wspólną cechą było to, że wiedzieli, że dziewczyny chcą być przy nich, więc traktowali nas okropnie. Przez większość czasu prosili moich przyjaciół i mnie, żebym się z nimi spotykał, a potem zachowywali się, jakby to było uciążliwe, że tam byliśmy. Ledwo zwracali na nas uwagę, ale kiedy to zrobili, poczuliśmy się wyjątkowo. Nie mogłem się nacieszyć.

Gdy film się zaczął, od razu zachwyciła mnie ścieżka dźwiękowa. Zabrał mnie na przygodę przez mój własny umysł. Brenton Wood nuci o pewnej siebie kobiecie, którą chciałem być w „The Oogum Boogum Song”. „Kiedy nosisz te duże kolczyki, długie włosy i inne rzeczy / Masz styl, dziewczyno, to z pewnością jest dzikie”, śpiewa Wood. Wtedy Paul Simon najwyraźniej przeczytał mój pamiętnik i wyciągnął nastoletni niepokój z „Ameryką”. „Nauczyciel” Jethro Tulla przedstawił moje uczucia chęci przynależności do czegoś. Byłem zamknięty.

(Ciekawostka: później dowiedziałem się, że reżyser filmu Cameron Crowe faktycznie stracił pieniądze na filmie częściowo z powodu Budżet na muzykę w wysokości 3,5 mln USD).

Przez pierwsze 30 minut myślałem, że mój związek z filmem będzie związany z Williamem (Patrick Fugit), 15-letnim aspirującym pisarzem, który ma obsesję na punkcie bogactwa gwiazdy rocka. Ale potem zostałem przedstawiony Penny Lane (Kate Hudson), drobną, ale potężną kobietę, która wchodzi na scenę rozgrywającą się za kulisami koncertu Black Sabbath. William pisze o zespole otwierającym i widzi ją i jej przyjaciół, gdy próbuje dostać się za kulisy. Ma na sobie zamszową kurtkę z futrzaną podszewką, połączoną z koronkowym topem i dżinsami z dzwoneczkami. Jest miękka, ale potężna, ponieważ wyjaśnia, że ​​nie jest „grupą”, ale w rzeczywistości ma „inspirować muzykę”. Był palantem, bo zakładał inaczej.

„Jasne”, pomyślałem sobie, myśląc o własnych motywacjach do czasu spędzonego za kulisami na koncertach. Z nikim też nie sypiałem i chociaż uwielbiałem muzykę, nie mogłem oddzielić poczucia ważności od bliskości chłodu. I wyobrażałem sobie, że ta postać też nie.

Ale wtedy coś się zmieniło.

Kiedy skończyłam już zimną zupę, z oczami przyklejonymi do ekranu, stało się jasne, że mówi prawdę. Chociaż była z jednym z członków zespołu o imieniu Russell (Billy Crudup) – problematyczny punkt fabuły, ponieważ miała 16 lat, a on był w nieujawnionym starszym wieku – nie była tylko naiwną, była słońcem, którym krążyły wszystkie osoby, które przybyły na jej orbitę. Miała dojrzałość i magnetyzm, które łagodnie z niej wypływały, jak piosenka Joni Mitchell, która grała, gdy chichotała na kanapie.

Chociaż Penny Lane nie była odporna na zranienie, gdy gwiazdy rocka traktowały ją jak dodatek, pod koniec dnia jej priorytetem była własna przygoda. Nie była taka jak ja. Często nie potrafiłem odróżnić mojej miłości do zespołu od mojej miłości do piosenki. Nosiłem stroje, które moim zdaniem chłopcy z zespołu uznali za fajne, i spędzałem godziny oglądając zdjęcia dziewczyn, które pasują do tej ustawy na MySpace. Nie wiem, czy byłem tam „dla muzyki”. Z pewnością nie miałem pewności siebie, aby zrobić własne.

W jednej z najbardziej kultowych scen Penny jedzie swoim samochodem z Williamem, który zaczyna dowiadywać się o przyciąganiu słynnych gwiazd rocka. „Zawsze mówię dziewczynom, że nigdy nie traktują tego poważnie. Jeśli nigdy nie potraktujesz tego poważnie, nigdy nie zostaniesz zraniony. Jeśli nigdy nie zostaniesz zraniony, zawsze dobrze się bawisz, a jeśli kiedykolwiek poczujesz się samotny, po prostu idź do sklepu muzycznego i odwiedź przyjaciół – mówi, a jej głos podskakuje przy każdym wersie.

Kiedy usłyszałem, jak to mówi, uderzyło mnie to jak tona cegieł. Hudson przekazał to jak piosenkę, która miała utkwić mi w głowie na następne 15 lat.

POWIĄZANE: Kate Hudson skonfrontowała się z Jimmym Fallonem o jego zauroczeniu, kiedy kręcili „Prawie sławny”

Ci mężczyźni są podekscytowani własną popularnością (lub „pieprzonym szumem”, jak to nazywają w filmie) i jest to śmieszne. Oczywiście, pompatyczny stosunek do kogoś, kogo upodobania wciąż się rozwijają, będzie kłuć w sposób, który „tak boli” dobra” i oczywiście tworzy dobrą historię, ale pod koniec dnia nie chodziło o żadnego faceta w zespół muzyczny. Muzyka była jej. I, jak teraz widziałem, muzyka była moja.

Na samym szczycie filmu, w jedynym momencie, w którym widzimy, jak Penny Lane naprawdę wpłynęło na sposób, w jaki ci mężczyźni ją traktują, dowiadują się, że będą na okładce Toczący Kamień magazyn za pośrednictwem historii Williama. Penny zostaje odrzucona, ponieważ żony członka są teraz z nimi. Kiedy dowiadują się o wiadomościach, główny wokalista zespołu mówi „cholera, będę się z tego cieszyć”, po czym przeskakuje do „The Cover of the Rolling Stone” Dr. Hooka i gabinetu lekarskiego. piosenka, która śmieje się z gwiazd rocka, które myślą, że są lepsze niż są. „Cóż, jesteśmy wielkimi rockowymi piosenkarzami / Mamy złote palce / i jesteśmy kochani wszędzie, gdziekolwiek jesteśmy”, śpiewa dr Hook w głupkowatym tonie głos. Zespół teraz poważnie powtarza te same teksty.

W tym momencie ci mężczyźni udowadniają, że są gówniani. Podobnie jak chłopcy od muzyki, z którymi się kręciłem, byli gwiazdami własnego show. Bez względu na to, jak inteligentni lub pewni siebie byli inni wokół nich, pod koniec dnia zawsze chodziło o nich. Ale Penny Lane wiedziała, że ​​w muzyce nie chodziło o jakiegoś gościa w fajnych ubraniach, który dostał się od odrzucenia jej. Chodziło o odkrycie siebie.

Jeśli chodzi o randki, być może zajęło mi kilka lat (czytaj: dekadę), aby w końcu wykorzystać tę nowo odkrytą wiedzę, że chłopcy od muzyki są gówniani. Przynajmniej od tego momentu zrozumiałem, że ścieżka dźwiękowa do mojego życia nie dotyczyła tego, co pozy z północnej części Nowego Jorku uważali za fajne — chodziło o to, mój doświadczenie i tylko moje.