Στο επίκεντρο καθεμιάς από αυτές τις αλλαγές βρίσκεται η αναμφισβήτητη αίσθηση ότι το σύστημα της μόδας έχει σπάσει. Οι σχεδιαστές είναι όλο και πιο έντονοι για τη δυσαρέσκειά τους για τις πιέσεις και τις απαιτήσεις που αντιμετωπίζουν από πολυτελείς κατοικίες—ο Elbaz εξέφρασε τις ανησυχίες του μόλις την περασμένη εβδομάδα στο Εκδήλωση Night of Stars του Fashion Group International. Και ξαφνικά φαίνεται σωστό να έχουν την αυτοπεποίθηση να σηκωθούν και να πουν: «Όχι άλλο. Βρείτε κάποιον άλλο να σχεδιάσει 26 συλλογές το χρόνο».
Αλλά είναι επίσης σημαντικό να σημειωθεί ότι θα ήταν ένας εξαιρετικά ισχυρός υποψήφιος για να αντικαταστήσει τον Simons στον Dior, ο οποίος χρειάζεται δυνατός καλλιτεχνικός διευθυντής με ξεχωριστή σχεδιαστική άποψη, αποδεδειγμένη εργασιακή ηθική και, κριτικά πιστεύω, ουσιαστικό εμπειρία. (Θα μισούσα να δω τον Dior να παραδίδεται σε έναν άγνωστο ως αποτέλεσμα της τρέχουσας δέσμευσης της μόδας με τις ασυνήθιστες σκέψεις.) Επομένως, μπορεί να μην χαθούν όλα.
Ανεξάρτητα από το πώς το κόβετε, ωστόσο, η αποχώρησή του από τη Lanvin είναι ένα σημαντικό πλήγμα τόσο για το σπίτι όσο και για τη βιομηχανία. Ο Elbaz εκπαιδεύτηκε στη Νέα Υόρκη με τον Geoffrey Beene και σχεδίασε για τους Guy Laroche και Yves Saint Laurent (όπου τον έδιωξε περίφημα ο Tom Ford), πριν καθιερώσει τη μοντέρνα αισθητική για τον Lanvin, μια ρομαντική, καλλιτεχνική, έμπνευση προσέγγιση της μόδας που εκτίμησε την ατομικότητα παρά δυνατά επωνυμία. Τα αισθησιακά του φορέματα, συχνά σε αποχρώσεις του κοσμήματος, ήταν φινιρισμένα με τις πιο ανάλαφρες πινελιές--τα ξεφτισμένα του στρίφωμα ήταν ένα χαρακτηριστικό στοιχείο που άλλοι σχεδιαστές άρχισαν γρήγορα να υιοθετούν την τελευταία δεκαετία. Και δεν είναι περίεργο που οι πολλές γυναίκες που τον λατρεύουν πιθανότατα θα φορέσουν τις εσθήτες του τώρα στο πένθος όσο και σε γιορτές.