Ο ιδρώτας στάζει, βάρη που χτυπάνε και πολύ λίγη εξυπηρέτηση κινητού τηλεφώνου. Αυτή είναι μια αρκετά ακριβής περιγραφή μιας εμπειρίας Sports Club της Νέας Υόρκης. Ή, τουλάχιστον, έτσι θα περιέγραφα το υπόγειο του γυμναστηρίου μου στο Upper East Side. Σε εκείνο το γεμάτο, γεμάτο κόσμο μέρος γεμάτο υπερβολική τεστοστερόνη και βαριά αντικείμενα, βρήκα την αγάπη. Όχι, όχι το παραδοσιακό είδος αγάπης. Αντίθετα, έπεσα δυνατά και γρήγορα για προπόνηση με βάρη και δεν κοίταξα ποτέ πίσω.
Πριν ξεκινήσω να σηκώνω, είχα αναγνωριστεί μόνο ως δρομέας. Το να νιώθεις ολοκληρωμένος στο γυμναστήριο σήμαινε παλαιότερα να κάνεις μερικά σοβαρά χιλιόμετρα στον διάδρομο. «Καλύτερα να χτυπήσω τουλάχιστον πέντε μίλια σήμερα», έλεγα στον εαυτό μου καθημερινά. Εξάλλου, το τρέξιμο ήταν ένας εύκολος και συνεπής τρόπος για να κρατήσω το βάρος μου υπό έλεγχο κατά τη διάρκεια του κολεγίου, ενώ εξακολουθούσα να μπορώ να πίνω μερικές φορές την εβδομάδα.
Όλα άλλαξαν αφού μετακόμισα στο N.Y.C. μετά την αποφοίτηση. Για τους πρώτους μήνες μου στην πόλη, δεν είχα καν συνδρομή στο γυμναστήριο και περιστασιακά πήγαινα τρέχοντας στο Central Park με όποιον αναγκαζόμουν να με ακολουθήσει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όμως, το σώμα μου είχε συνηθίσει τη ρουτίνα του τρεξίματος. Δεν έβλεπα πλέον τα αποτελέσματα που ήθελα και άρχισα να σκέφτομαι άλλους τρόπους για να διατηρήσω τη φόρμα μου ενώ δούλευα πολλές ώρες σε μια δουλειά γραφείου.
Τότε ήταν το φθινόπωρο του 2015 που η ρουτίνα της γυμναστικής μου ανανεώθηκε πλήρως. Εκείνη την εποχή, είχα περάσει αρκετές συνεχόμενες εβδομάδες φιλοξενώντας ανθρώπους εκτός πόλης για ατελείωτες μέρες περιήγησης στα αξιοθέατα, φαγητό και ποτό. Ανάμεσα σε αυτό και τη δουλειά μου ως προσωπική βοηθός, ένιωθα τις επιπτώσεις του όχι και τόσο υγιεινού τρόπου ζωής μου και ήμουν πραγματικά έτοιμος για μια αλλαγή.
Εκείνη την εποχή, είχα ξανασυνδεθεί πρόσφατα με έναν πρώην συνεργάτη μου. Η Bethany και εγώ είχαμε δουλέψει μαζί στο Καταλληλότητα Περιοδικό και διαπίστωσε ότι ο καθένας μας μοιραζόταν ένα πάθος για την υγεία και τη φυσική κατάσταση. Αποφασίσαμε να αρχίσουμε να γυμναζόμαστε μαζί. Η πρώτη μέρα ήταν η μέρα των ποδιών – και ναι, νόμιζα ότι θα πέθαινα – αλλά δεν άργησε να κολλήσουμε εντελώς.
Γρήγορα προς τα εμπρός μέχρι τώρα, λίγο περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, και έχουμε αφήσει πίσω μας αμέτρητες ημέρες στο στήθος, στην πλάτη, στα χέρια, στα πόδια, στους ώμους και στην κοιλιακή χώρα. Τις καλές και τις κακές μέρες, βρισκόμαστε στο γυμναστήριο οπλισμένοι και έτοιμοι να αξιοποιήσουμε στο έπακρο την προπόνησή μας (και να κουτσομπολέψουμε λίγο, φυσικά). Οι μύες δεν είναι τα μόνα πράγματα που δυναμώσαμε: Σε ένα χρόνο, η Bethany και εγώ γίναμε από φίλες προπόνησης σε καλύτερους φίλους και, πιο πρόσφατα, συγκάτοικοι. Όταν ο ένας από εμάς πηγαίνει στο γυμναστήριο χωρίς τον άλλον, μας ρωτάνε αξιαγάπητα: "Πού είναι ο σύντροφός σας;"
ΒΙΝΤΕΟ: 3 ασκήσεις που μπορείς (Εύκολα) να μπεις κρυφά στην καθημερινότητά σου
Τι έχουμε μάθει όλες αυτές τις ώρες και τις επαναλήψεις και τα σετ και τα σούπερσετ; Μάθαμε ότι δεν χρειάζεται να είστε λάτρης του κρέατος για να απολαύσετε την ανύψωση—και δεν θα σε κάνει ογκώδη! Έχουμε δει τα πλεονεκτήματα της άρσης βαρών (και επίμονα) για ένα δυνατό βλέμμα που είναι το νέο. Βάλαμε μυς, κάναμε φίλους στο γυμναστήριο και αρχίσαμε να μελετάμε για να αποκτήσουμε πιστοποίηση ώστε να μπορούμε να εκπαιδεύουμε άλλους τα Σαββατοκύριακα. Και, παρόλο που απέχουμε πολύ από την επίτευξη των προσωπικών μας στόχων φυσικής κατάστασης, έχουμε μάθει να απολαμβάνουμε και να εκτιμούμε τη διαδικασία.
Στο τέλος, το να φέρεσαι στο σώμα σου με σεβασμό, ενώ ταυτόχρονα ξεπερνάς τα όριά του, έχει ανταμοιβές που δεν μπορείς να ξέρεις μέχρι να το ζήσεις. Η καθημερινή μας μάντρα; «Αν θέλεις κάτι που δεν είχες ποτέ, πρέπει να είσαι πρόθυμος να κάνεις κάτι που δεν έχεις κάνει ποτέ».
