Mary*, 37, verpleegkundig specialist, deelt haar ervaring anoniem met Dr. Jessi Gold, oprichter van Time's Up Healthcare.

Door Jessi Gold, MD, MS

Bijgewerkt 28 feb. 2019 @ 8:00 am

Er is een cultuur in de zorg, vooral in de verpleging, dat geen ander veld zou tolereren. Het is een mentaliteit die zegt dat zorgverleners absoluut alles moeten aannemen wat ze van patiënten krijgen, omdat patiënten kwetsbaar zijn. Met andere woorden, patiënten kunnen schreeuwen en me uitschelden, ze kunnen me ongepast grijpen, ze kunnen me vertellen dat ze willen om me te "vervelen", en het enige wat ik kan doen is professioneel blijven, het melden aan de verpleegkundige en het laten gaan.

Ik werd een keer in mijn gezicht geslagen door een patiënt en de dokter zei me er niets aan te doen omdat we in de gezondheidszorg zijn, en dat gebeurt gewoon. En dit was geen geval van psychische nood of drugsmisbruik - deze patiënt werd behandeld voor verkoudheidssymptomen en mij slaan was duidelijk een aanval. Ik denk dat velen van ons in de gezondheidszorg, vooral verpleegkundigen, eraan gewend zijn te denken: "Ik heb me aangemeld voor de baan en de patiënt heeft altijd gelijk. Zo gaat het soms.”

GERELATEERD: Time's Up neemt seksueel misbruik en discriminatie in de gezondheidszorg over

Het maakt deel uit van ons werk om te zorgen voor mensen die geestesziek zijn of op allerlei manieren gehandicapt zijn; degenen die zich soms niet bewust zijn van hun acties of de gevolgen ervan. Dat is niet over wie ik het heb. Ik heb het over de jongere man met buikpijn die de hele nacht commentaar geeft op mijn lichaam. Of de dronken man die 's avonds de SEH binnenkomt en me vraagt ​​(in meer vulgaire termen) of ik 'goed in bed' ben. Dit zijn de patiënten die weten wat ze doen en zeggen. Dit is alledaags op de werkvloer van de zorg. Dit is misbruik.

Ik kan niet eens tellen hoe vaak een mannelijke patiënt seksuele opmerkingen tegen me zei toen het tijd was om ze te wassen, of dat iemand aan mijn borst zou grazen als ik me voorover boog en probeerde zijn vitale functies te nemen. In de spoedeisende hulp waar ik 10 jaar heb doorgebracht, vooral met jongere mannen, is het ongelooflijk gebruikelijk dat iemand verwijst de sexy verpleegsterstrope, of verpleegsterporno, en zeg iets als: "Waarom draag je dat niet? Daar zou je zo hot in zijn.” Na een tijdje leer je deze dingen te verwachten, maar het is het herhaalde misbruik dat je opbrandt. Je raakt er zo aan gewend dat het normaal wordt. De constante boodschap van "de patiënt komt eerst", denk ik, draagt ​​bij aan hoe we reageren, of niet reageren in deze situaties. De patiënt staat voorop.

VERWANT: Mijn getrouwde baas bood aan om mijn medische schoolleningen af ​​te betalen - als ik met hem sliep

Ik probeer mezelf in de schoenen van patiënten te verplaatsen voordat ik boos of overstuur raak, maar mensen behandelen ons niet consequent als professionals, of zelfs mensen. Als ik op straat liep en iemand zei de helft van wat er tegen me werd gezegd in mijn vorige baan in de... ER als verpleegster, zou ik "fuck off" kunnen zeggen, agressief voor mezelf opkomen, weglopen of ik zou kunnen vechten rug. Maar als ik dat op het werk zou zeggen, zou ik op kantoor worden geroepen, mijn kant van het verhaal zou worden uitgezonden, de aanklacht verpleegster zou met de patiënt praten, en uiteindelijk zou ik misschien zelfs worden opgeschreven als mijn reactie werd overwogen onprofessioneel.

Ik heb nog nooit iemand met succes voor zichzelf zien opkomen. Misschien gaat een verpleegkundige met de patiënt of de verpleegkundig administrateur praten, maar daar houdt het op. Het is ook de uitzondering en niet de regel. Vaak is het tegenovergestelde het geval, en als een patiënt klaagt, komen de patiëntendiensten de patiënt tegemoet en proberen ze gelukkig te maken. In deze situaties is het ziekenhuis bang dat de patiënt een klacht zal indienen, of in het uiterste geval, het ziekenhuis zal aanklagen, of dat het de tevredenheidsscores van de patiënt zal beïnvloeden. Dat is echt de bottomline. Aan het eind van de dag moet ik nog steeds voor hem of haar zorgen. Dat is mijn taak, blijkbaar tegen elke prijs.

Ik heb altijd geweten dat borstvoeding niet alleen maar ballonnen en baby's was, maar betekent plicht en zorgverlening dat we ongepaste verbale en fysieke interacties moeten tolereren? Moeten ze hand in hand gaan?

In mijn bijna 15 jaar op dit gebied vraag ik me af waarom we uitzonderingen maken voor patiënten. Deze werkomgeving zou nooit ergens anders heen vliegen. Het wordt tijd dat het hier stopt met vliegen.

Dit essay maakt deel uit van onze exclusieve berichtgeving over Time's Up Healthcare, dat op 1 maart verschijnt. Lees verder, hier.