Opal Tometi, mede-oprichter van Black Lives Matter, wacht al sinds haar twaalfde op dit moment

Toen Opal Tometi op 5 juni wakker werd in haar woonplaats Phoenix, zoemde haar telefoon. Na bijna twee weken van wereldwijde protesten na de brute dood van George Floyd, Washington, D.C.'s burgemeester Muriel Bowser had een gedeelte van 16th Street (in de opvallende nabijheid van het Witte Huis) omgedoopt tot Black Lives Matter Plaza. De woorden "Black Lives Matter" waren erop geschilderd in gele letters van 35 voet hoog.

Geel is gek genoeg de favoriete kleur van Tometi. "Ik hou van geel", legt ze uit. "Het is een kleur van vreugde." Toen Tometi, samen met mede-oprichters Alicia Garza en Patrisse Cullors, lanceerde de Black Lives Matter-beweging in 2013 als reactie op de dood van Trayvon Martin, ontwierp ze de BLM-website en sociale-mediaplatforms met geel en zwart.

Maar de ochtend van 5 juni verraste Tometi volledig. "Ik voelde me gerechtvaardigd", zegt ze. “We hadden meer steun dan we in voorgaande jaren hadden gezien. Er was een overweldigende consensus dat aanhangers van BLM aan de goede kant van de geschiedenis staan. Dat wisten we natuurlijk, maar internationale aandacht zorgde ervoor dat lokale leiders op een andere manier naar voren kwamen. En om eerlijk te zijn, het is ingewikkeld omdat D.C. BLM-leden hebben geëist dat burgemeester Bowser actie onderneemt tegen verschillende gevallen tevergeefs.” Ze voegt eraan toe: "Historisch gezien waren mensen in de war over de effectiviteit van protest. Maar zoals ik NPR vertelde, gaat er niets boven mensen die hun grieven op straat brengen.”

Ik ontmoette Tometi voor het eerst in 2018 tijdens een Badass Women-diner in Los Angeles. Ze is gedreven, effectief, grappig en enorm charismatisch (ze draagt ​​ook verdomd een Badass T-shirt, zoals hierboven te zien is). Sindsdien zijn we vrienden. Nadat het Black Lives Matter Plaza verscheen, heb ik haar gebeld. "Dit is waar ik al sinds mijn 12e naar verlangde", zei ze.

Natuurlijk, als de wereld gelijk had, zou Black Lives Matter niet bestaan ​​​​en zou de 12-jarige Opal een ander pad hebben gevolgd. Maar Tometi, die de enige student was die een Afro rockte op haar middelbare school in Arizona, groeide op om de wereld te veranderen. Haar een badass noemen lijkt een understatement gezien de recente gebeurtenissen, maar ze voldoet aan haar eigen definitie: “Een vrouw die in haar macht staat. Een vrouw die bereid is uit te stappen als zij de enige is. Een badass zijn is deel uitmaken van de voorhoede, je eigen pad volgen en die oproep niet uit de weg gaan.”

Zoals de geschiedenis ons laat zien, is Tometi niet de enige. "Je denkt misschien dat je alleen bent, en je ontdekt al snel dat je dat niet bent", zegt ze. "Ons kleine trio is misschien begonnen met Black Lives Matter, maar we waren duidelijk niet de enigen die erin geloofden."

GERELATEERD: Hoe uw favoriete merken Black Lives Matter ondersteunen

Voor meer geschiedenis waar je in kunt geloven, volgt mijn hele gesprek met Opal Tometi.

Laura Bruin: Hoe voelde je je toen je wakker werd met het nieuws van het Black Lives Matter-plein in Washington, D.C.?

Opaal Tometi: Ik voelde me gerechtvaardigd. Ik had het gevoel dat we veel meer steun hadden dan in voorgaande jaren. Er was een overweldigende consensus dat we aan de goede kant van de geschiedenis staan. De internationale aandacht rechtvaardigde lokale leiders, burgemeesters en gekozen functionarissen om op te treden. Er zijn meer leiders die erkennen dat ze niet aan de zijlijn kunnen blijven zitten. Ze moeten elk gereedschap in hun gereedschapskist gebruiken om zich bij ons aan te sluiten en te laten zien dat ze deze beweging ondersteunen. Ze hebben de macht om echte veranderingen door te voeren. Historisch gezien zijn mensen in de war over de effectiviteit van protest. Maar zoals ik NPR vertelde, gaat er niets boven mensen die hun grieven op straat brengen. Wat betreft de grote Black Lives Matter-muurschildering naast het Witte Huis en Donald Trump, het ontroerde me echt. Het betekende dat we eindelijk zien dat het tij begint te keren.

POND: Ik denk dat mensen aannamen dat burgemeester Bowser [in D.C.] contact met u had opgenomen en met u had samengewerkt.

OT: Het was een complete verrassing.

POND: Vertel me hoe de 12-jarige Opal was.

OT: Ik was een heel gelukkig kind met een diverse groep vrienden die in een voornamelijk blanke buitenwijk van Phoenix, Arizona woonden. Ik heb een beetje geplaagd, of af en toe een racistische opmerking die tegen me werd geschreeuwd terwijl ik over straat liep, maar ik nam die berichten niet echt in me op. Mijn familie was zo hecht en de Nigeriaanse immigrantencultuur waarmee ik opgroeide speelde daarin een grote rol. Ik had een sterk gevoel van verbondenheid en voelde een gevoel van goed en kwaad. Maar ik herinner me dat ik wenste dat ik niet geplaagd zou worden vanwege mijn huidskleur. Op die leeftijd begon ik net de geschiedenis te leren van burgerrechtenhelden zoals Maarten Luther King en Rosa Parks, en er werd over hen gesproken alsof hun werk gedaan was en racisme was over. Ik wist gewoon dat er iets niet klopte [lacht].

POND: Ik kan er mijn vinger niet opleggen!

OT: [lacht] Ik wilde iets anders. En ik wilde niet dat iemand anders dat rare gevoel van schaamte voelde dat ik af en toe had, dat het uiteindelijk niet echt om ons gaat, maar om het wereldbeeld van iemand anders.

POND: Terug naar 2013 en de dag dat je Black Lives Matter lanceerde.

OT: Ik had gehoord over de moord op Trayvon Martin en de rechtszaak van George Zimmermann, en het voelde echt alsof Trayvon terechtstond voor zijn eigen moord. Dat brak mijn hart. Een 17-jarige jongen staat terecht voor zijn eigen moord, nadat hij is gestalkt en vermoord. Destijds was mijn kleine broertje 14 jaar oud en ik herinner me dat ik dacht dat dit een bepalend verhaal zou worden voor zijn generatie. Ik wilde dat niet voor hem.

Tussen dat gevoel, het herkennen van wat er op het nieuws gebeurde en het zien van de rechtszaak, was ik bijzonder rauw en gevoelig voor wat er gaande was. Ik had net de film gezien Fruitvale Station met mijn vriend die ook een zwarte community-organisator is toen we het nieuws kregen via sms'jes en tweets. We waren geschokt en bedroefd. Toen ik thuiskwam, huilde ik harder dan ik in vele jaren had gedaan, toen ging ik online om te zien wat ik kon doen. Ik zag Alicia's [mede-oprichter van Black Lives Matter] Facebook-bericht en nam contact met haar op en zei dat we hier iets echts van moesten maken en dat ik met je wil samenwerken. Ik kende Patrisse [mede-oprichter van Black Lives Matter] destijds niet, maar we hebben elkaar natuurlijk ontmoet. Ze hadden ook een soortgelijk gesprek gehad. Ik deed al werk in de zwarte gemeenschappen in het hele land, dus ik wist dat de mensen al vroegen om verandering. De tijd was rijp. Dus ik kocht de domeinnaam, bouwde een website met Tumblr en schreef ons in op sociale media. Binnen een paar dagen nodigde ik andere Black-organisatoren uit het hele land uit om hun werk met de hashtag en bloggen met ons te delen.

POND: Wat zei je moeder toen je Black Lives Matter lanceerde?

OT: Ze is zo'n opmerkelijke vrouw. Ze heeft me altijd gesteund. Ze heeft nooit iets slechts gezegd over hoe ik eruitzie, wat mijn keuzes zijn, mijn gewicht of mijn haar. Veel mensen groeien op met veel hang-ups, vooral in de zwarte gemeenschap en de Nigeriaanse gemeenschap. Er is veel oordeel over hoe je eruit moet zien of steil haar hebt. Ze heeft altijd geweten dat ik een beetje eigenzinnig was. Als jong meisje was ik een soort activist. ik droeg mijn haar in een afro. Niemand anders deed dat in Arizona.

POND: Je had een Afro in Arizona?!

OT: Oh ja. Mijn moeder is zelf ook nogal uitgesproken. Ze is niet per se een pleitbezorger op straat, maar ze zal zich uitspreken in onze gemeenschap als er iets niet klopt. Dus toen ik Black Lives Matter begon, sprong ze er niet snel op. Ze maakt zich soms zorgen om mijn veiligheid en beveiliging. We krijgen wel dreigementen en brieven en coocoo-locs die het meest doen [lacht].

POND: Of het minst. Wat denk je dat een vrouw een badass maakt?

OT: Een vrouw die in haar kracht staat. Een vrouw die eigenaar wordt van haar gedachten, haar leven en haar toekomst. Mensen die bereid zijn uit te stappen als ze de enige zijn, of in ieder geval denken dat ze de enige zijn. Een badass zijn is voor mij deel uitmaken van de voorhoede en die oproep niet uit de weg gaan. Een reden om Black Lives Matter op sociale media te zetten, is dat we meer mensen nodig hebben. Sommige traditionele media waren niet happig op het oppakken van kwesties over anti-zwart racisme. Er was deze gedachte dat we post-raciaal waren: We hebben Obama, we hebben Oprah, we hebben al die mensen, dus het gaat goed met ons! Mijn grote mantra is dat we effectief willen zijn en dingen voor elkaar willen krijgen. Het is misschien niet perfect, maar laten we het voor elkaar krijgen.

GERELATEERD: Black Lives zijn belangrijker dan een winkel - waarom plunderen nooit het probleem was

POND: Wat ben je nu ambitieus?

OT: Mijn hoop is om meer samen te werken met de internationale gemeenschap en op het wereldtoneel te komen. Er zijn veel mensenrechtenkwesties over de hele wereld. En kwesties als racisme en armoede zijn niet uniek voor de VS. Mensen over de hele wereld kijken naar ons voor partnerschappen en voor echte solidariteit. Ik wil ervoor zorgen dat wat we zijn begonnen hier niet eindigt, en dat mensen over de hele wereld ook de steun krijgen die ze verdienen. De beweging is grenzeloos.

POND: Je gaat gewoon de hele wereld opknappen, geen grote dingen.

OT: Oh, het is niet erg.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het augustusnummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download 17 juli.