Hoe werken bij een zelfmoordpreventiehotline mijn kijk op geestelijke gezondheid veranderde

Ik heb mezelf altijd als een goede luisteraar beschouwd, maar toen ik begon te trainen om oproepen aan te nemen voor de National Suicide Prevention Hotline, realiseerde ik me al snel dat ik nog veel moest leren.

Ik heb me aangemeld als vrijwilliger voor het plaatselijke crisiscentrum in Texas als een manier om mijn cv op te vijzelen voor sollicitaties op de middelbare school (ik wil counselor worden). Maar om eerlijk te zijn, ik wist niet veel over zelfmoord of geestelijke gezondheid. Na het doorlopen van een ronde van interviews, was het tijd voor het 10-weekse trainingsgedeelte. Ik heb geleerd hoe echt "actief luisteren" eruit ziet: het constant vermijden om het gesprek over jezelf te voeren en de persoon aan de telefoon controle te geven over hun eigen situatie in plaats van te proberen hen te vertellen wat ze moeten doen. (Verwant: Olivia Munn heeft zojuist een krachtig bericht over zelfmoord op Instagram geplaatst)

Ik was nerveus toen het tijd was om mijn eerste oproep te beantwoorden, en ik ben soms nog steeds nerveus. Ik zal mezelf constant afvragen: heb ik ze echt geholpen? Gaan ze het door ons ontwikkelde plan van aanpak kunnen uitvoeren? Er zijn een aantal situaties waar ik over hoor tijdens deze gesprekken die het weliswaar moeilijk maken om contact te maken met de persoon aan de andere kant. Dat komt omdat ik nooit heb hoeven doormaken wat ze beschrijven. Van binnen denk ik "Oh mijn god; dit is zo verschrikkelijk, ik weet niet eens hoe

De ervaring was op zijn zachtst gezegd een echte eye-opener. Voordat ik vrijwilliger werd, had ik geen idee hoe wijdverbreid psychische aandoeningen zijn. Vroeger had ik een idee van WHO Ik dacht dat ik aan een psychische aandoening leed. Ze hadden een soort jeugdtrauma, iets dat hen overkwam, enz. Maar we krijgen veel telefoontjes van mensen die gewoon overweldigd zijn door de stress van het dagelijks leven. Ik heb gesproken met mensen die van buitenaf succesvol en gelukkig lijken te zijn, maar die intern last hebben van een enorme last of stressor.

Daarom is het zo belangrijk om contact op te nemen met mensen die je kent. Riskeer het ongemakkelijke gesprek. Vraag of ze in orde zijn of dat ze het misschien nuttig vinden om met iemand te praten. (Verwant: Ik ben klaar met zwijgen over zelfmoord)

Ik ben me ook bewuster geworden van hoe ik vreemden behandel. Ik zou bijvoorbeeld niet de chauffeur willen zijn met woede op de weg die een moeder met postpartumdepressie afsnijdt en nog een probleem aan haar dag toevoegt. Omgekeerd weet je nooit hoe een klein, maar vriendelijk of geduldig gebaar iemand positief kan beïnvloeden. Het kan hun hele dag veranderen. Het zou het ding kunnen zijn dat hen in leven houdt.

Wat oorspronkelijk een poging was om de vooruitzichten van mijn afstuderen te verbeteren, heeft me uiteindelijk geprofiteerd op manieren die ik me nooit had kunnen voorstellen. Na elke dienst van vier uur verlaat ik het centrum voor zelfmoordcrises als herboren omdat ik iemand heb geholpen, ook al had ik het persoonlijk moeilijk. Het heeft me een ander doel in het leven gegeven en ik heb het gevoel dat het me over het algemeen heeft geholpen een beter mens te worden.

Ik heb me veel afgevraagd waarom het zelfmoordcijfer in de VS stijgt en wat er precies aan de hand is. (Lees hier meer over de epidemie: Wat iedereen moet weten over de stijgende zelfmoordcijfers in de VS) Er zijn zoveel mogelijke variabelen die verantwoordelijk kunnen zijn voor de toename, maar wat er ook gebeurt, het is onze verantwoordelijkheid om een ​​open dialoog te voeren over zelfmoord in het openbaar (en privé, als je denkt dat iemand jij).

Als jij of iemand die je kent hulp nodig heeft, bel dan 1-800-273-8255 voor de National Suicide Prevention Lifeline of sms 741741, of chat online op zelfmoordpreventielifeline.org.