"Gelukkig nieuw jaar schat." Mijn man en ik rinkelden met een bril. "Dit is het jaar dat je eindelijk gaat regisseren." Ik rolde met mijn ogen, vol twijfel aan mezelf. Ik was de bestendiger geworden van mijn eigen kleinheid. Het was eind 2015 en ik was 50.
Ik ben een professionele acteur sinds mijn 16e en een producer sinds ik 27 was, maar toen mensen me vroegen of ik ooit wilde regisseren, antwoordde ik altijd: "Ik zal nooit regisseren."
Ik dacht eerst echt niet dat ik dat wilde. Ik zei tegen mezelf dat ik als acteur het grote geheel niet kon zien of begrijpen. Maar de afgelopen jaren begon ik me ook machteloos te voelen omdat verschillende films die ik had gemaakt niet het werk weerspiegelden dat ik erin had gestoken. Een goede prestatie leveren was gewoon niet genoeg. Alles wat leidde tot mijn 'grote scènes' - de verhaallijn, de camerahoeken, de montage, de muziekkeuzes - moest ook effectief zijn. Hoe machtelozer ik me begon te voelen, hoe meer ik mezelf onbewust aan het voorbereiden was om de sprong in het regisseren te wagen.
Maar helaas, zoals veel vrouwen doen, ontmoedigde ik mezelf met enge verhalen en werd ik lange tijd mijn eigen cipier. Mijn angsten varieerden van "Je weet niet hoe je een verhaal visueel moet vertellen" tot "Je kent het verschil niet tussen cameralenzen." Ik zag zelden vrouwelijke regisseurs, dus ik had heel weinig rolmodellen. Ik was ook geïntimideerd omdat mijn man [acteur Kevin Bacon] had geregisseerd - en het zo goed had gedaan. Hij was zo zeker van zichzelf en zijn ideeën.
GERELATEERD: Ava DuVernay over hoe te "draaien naar positiviteit" in moeilijke tijden
Krediet: Bettina Strauss
Als jonge acteur studeerde ik bij Stella Adler, die erop stond dat 'het stuk het ding is'. Door haar heb ik geleerd het belang van een grondig begrip van wat de schrijver zei en hoe ik de verteller van mijn personage kon zijn verhaal. En als de lead on Hoe dichterbij acht seizoenen lang was ik een betere communicator en leider geworden. Na 35 jaar in de branche wist ik ieders baan in de crew en wat ze nodig hadden om op hun best te werken. l deed over de vaardigheden beschikken die ik nodig had, ook al realiseerde ik me dat niet.
Pas toen ik 51 werd, worstelde ik eindelijk met het lawaai in mijn hoofd, zodat ik de intuïtieve stem in mijn hart kon horen zeggen: 'Je weet meer dan je denkt. Ik weet dat je bang bent. Voel de angst en doe het alsnog." In maart 2016 liep ik de kantoren van Lifetime binnen en verklaarde: "Ik heb een passieproject - iets dat ik al 10 jaar probeer te maken -Verhaal van een meisje. En ik wil het regisseren.” Ik heb het project zes weken voorbereid (om nog maar te zwijgen van de 10 jaar dat ik het boek en het script had). Dertig minuten na mijn eerste opnamedag hoorde ik die intuïtieve stem luid zeggen: "Oh, ja, jij gekregen dit."
GERELATEERD: Hoe Sarah Paulson een ander soort Hollywood-succes vond
Ik genoot van elke seconde van het regieproces, van het werken met de acteurs tot het kiezen van de opnamen met mijn cameraman tot het bewerken van de scènes. En ik was onlangs gevloerd en dankbaar dat ik een nominatie voor de Directors Guild of America Award voor de film ontving - kers op een toch al rijke taart. Tijdens de prijsuitreiking zat een kleine maar machtige groep vrouwelijke regisseurs in het publiek. Ik heb goede hoop dat we rolmodellen kunnen worden voor meisjes die eraan komen. Ik ben zeer toegewijd aan dit deel van mijn artistieke reis.
Afgelopen 31 december heb ik weer met mijn man geklonken. ‘Gelukkig nieuwjaar, mijn liefste,’ zei hij. "Dit is het jaar dat je het deed."
Verhaal van een meisje wordt op 2 juni uitgezonden op Lifetime. Voor meer van dit soort verhalen, pak het juni-nummer van In stijl, op kiosken, op Amazon en voor digitale download 11 mei