Ik heb mijn aura laten lezen en het was beter dan therapie

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik de laatste tijd veel aan energie denk. De ontastbare, krachtige soort die buiten het zichtbare bereik ligt.

De afgelopen zes maanden heb ik gewerkt met astroloog Susan Miller op haar in-book en digitale columns voor In stijl en daardoor ben ik me veel meer bewust van maancycli en stijgende tekens dan ooit. (Ik zeg nu dingen als "Oh je bent een Kreeft? Dat is volkomen logisch, want je bent graag thuis.") Ik zei die dingen nooit. Ik ben ook bezig met het bewerken van een functie voor een aankomend nummer dat te maken heeft met kristalgenezing. Dus ik zit diep in zowel astrologie als kristallen en energie in het algemeen, dus toen mij werd verteld over het feit dat een beeldend kunstenaar die aurafotografie gebruikt zou worden het opzetten van een woningin de lobby van The Whitney als onderdeel van hun Dreamlands: meeslepende film en kunst, 1905-2016 tentoonstelling, ik moest het bekijken.

stralende mens is het reizende aurafotografieproject van de in Portland wonende kunstenaar Christina Lonsdale. Met behulp van een gespecialiseerde, met de hand gebouwde camera uit de jaren '70 - een soort bedrogen polaroid-machine die wordt aangesloten op twee verzilverde dozen die je energie geleiden terwijl je poseert - Lonsdale kan een portret maken van haar onderwerpen met hun respectievelijke aura's die rondzweven hen. Vervolgens "leest" ze de resulterende aura op basis van de kleuren en hun positionering. De afgelopen drie jaar heeft Lonsdale met haar koepel door het land gereisd en heeft ze meer dan 15.000 aurafoto's gemaakt.

Als ik de koepel van Lonsdale's Whitney-opstelling betreed, biedt ze me een kruk aan voor haar camera en gaat met gekruiste benen op de grond zitten. Binnen in de tent kun je eigenlijk vergeten dat je in een gigantisch kunstmuseum in een gigantische stad bent. "Ik ben verbonden met het creëren van een ervaring", zegt ze. "Deze koepel is mijn kleine ruimteschip dat een consistente ervaring is, waar ik ook ben, of ik nu in een veld in de middle of nowhere ben of in de Whitney-lobby."

Ze geeft me de twee geleiders, elk met een zilveren handvormige plaat erop, die aangeeft waar je je vingers moet plaatsen. De platen pikken een trillingsfrequentie op en stemmen via een algoritme de frequentie af op een kleur. (Kleur heeft een trillingsfrequentie die is gebaseerd op hoe licht het spectrum raakt, zegt Lonsdale.) timey-photo, je moet je pose meer dan tien seconden vasthouden, wat de reden is, zegt ze, dat veel mensen lach niet. (Ik grijns een beetje en zelfs dat is moeilijk vast te houden zonder te trillen.) De camera neemt een eerste belichting van je fysieke zelf en een tweede van je energetische overlay.

Mijn foto komt uit met een grote paarse wolk bovenop, een oranjerode waas rechtsonder en een lichte uitbarsting van blauw linksonder. "Ik ben hier helemaal niet door verrast", zegt Lonsdale, terwijl ze de film terugtrekt om mijn voltooide foto te onthullen. "Paars is erg conceptgericht. Schrijvers hebben veel paars. Paars is gekoppeld aan dromen en magie en het derde oog. Als je veel paars hebt, betekent dat dat je een dromer bent. Het maakt het moeilijk om een ​​normale baan te hebben! Rechtsonder is je uitgaansgebied en dat is waar het rood en oranje is - dat gaat over onafhankelijk zijn, aanpasbaar en een goede probleemoplosser - met veel hoeden. Rood wordt geaard, tastbaar en nuchter. Dus voor jou is het belangrijk om tastbare uitingen van je creativiteit te hebben." Het is volkomen logisch voor mij: Het schrijven, redigeren en bedenken van verhalen voor een tijdschrift en website is een zeer tastbare vorm van uitdrukking. Het onderste blauw wijst ze aan en zegt: "Zo ben je als moeder - zorgzaam en toegewijd." Een aanstaande reis weg van mijn drie jaar oud is in mijn gedachten geweest, dus als ze het blauw aanwijst, merk ik dat ik, net als anderen voor mij, probeer het bij elkaar te houden en niet schreeuw.

Talloze mensen zijn in tranen uitgebarsten bij het horen van de analyse van hun aura's, zegt ze, maar het zijn tranen van herkenning en meer opluchting dan geluk of verdriet: "Je kunt een glimlach op je gezicht bedwingen, maar je kunt niet onderhandelen over de energie die je geeft uit. En dan wordt het interessant omdat ik geen idee heb wat er in het leven van mensen gebeurt. Ik heb geen context."

Ik vraag Lonsdale of ze aura-selfies maakt. "Natuurlijk", zegt ze. "Voor mij is het in wezen een visueel dagboek. Ik fotografeer mijn aura op belangrijke momenten in mijn leven, zoals toen mijn oma stierf of vandaag, mijn eerste dag in het Whitney. Dit is een manier om een ​​moment vast te leggen, maar een energetisch moment in plaats van een fysiek moment." Ze zegt dat de aura van een persoon kan veranderen en verschuiven op basis van de persoon en de omstandigheid - terwijl in sommige gevallen mensen die maanden na elkaar zijn gefotografeerd grote schommelingen vertonen, zijn ze soms relatief consistent. (Blijkbaar creëren een kater en depressie een zeer vergelijkbare uitstraling.)

Als je de koepel verlaat, voelt het alsof je uit een therapiesessie loopt. Ik voel me gezien. Zo snel een niveau van intimiteit met een vreemde bereiken is best geweldig en zwaar. Lonsdale zegt dat ze net zoveel van de menselijke connectie houdt als van de kunst. "Vreemde-tot-vreemde gesprekken voeren over perceptie - wanneer kunnen we dat ooit doen? Dit is mijn poging om een ​​tastbare, echte ervaring te creëren. Kunst heeft een geweldige manier om dat te doen, door te identificeren waar we passen binnen veel grijze gebieden."

Radiant Human is tot 17 december in de winkel van The Whitney te vinden. Elke sessie en portret kost $35. Tickets in de voorverkoop zijn uitverkocht, maar er zijn nog steeds walk-ups beschikbaar. Voor meer informatie, Klik hier. Radiant Human is van 5 tot 8 januari in Seattle. Voor meer informatie, Klik hier.