Dit was het geval tijdens de show van Jonathan Anderson op zaterdag. Zijn label, JW Anderson, is een van de grote hoogtepunten van de stad, namelijk omdat het op een leuke manier uitdagend is, zoals het oplossen van een Sudoku-puzzel met kleding. Zijn ontwerpen worden vaak omschreven als futuristisch, maar zijn najaarscollectie doet eerder denken aan een retrovisie op de toekomst, zoals uit de jaren zestig. Een veel voorkomend refrein door de show van tunieken gedragen over een broek met uitlopende pijpen, elk stuk met ritssluiting banden die vermoedelijk konden worden verwijderd om ze naar wens in te korten, zouden er heerlijk hebben uitgezien op Twiggy (bovenstaand). Zijn kromgetrokken rokken met stijve, gestreepte ruches die er bijna plastic uitzagen en kromgetrokken rokken met trapeze-sweatshirts in scuba-stof creëerde een silhouet dat zelfs de meest vrome modegelovige een uitdaging zou vinden, op zijn zachtst gezegd (onderstaand).
Maar zijn energie is aanstekelijk, en hoe meer je naar zijn spiraalvormige, gelaagde breisels keek, des te meer
zijdeachtige witte trenchcoat met een riem over de voet bedekt met oogjes, de samengeknepen marshmallowrokken, de kleine leren hoofddoekjes bezaaid met klavers vastgemaakt aan een jurk of een jas, hoe meer je geloofde in zijn visie, wat het ook was.Evenzo blijft Simone Rocha de conventie in de war brengen met piekerige jurken in zwarte, witte of scharlakenrode tinten, geborduurd met eenvoudige bloemen in douchematpatronen (onder, links). Zoals gewoonlijk zorgden deze voor een extreem sterk beeld op haar catwalk, waaraan ze dit seizoen een bijna tegenpool toevoegde in heavy jassen en jurken van tweed en jacquard, in inktzwarte kleuren, die opzettelijk gerafeld waren en bijna vielen deel. Ze zagen er Victoriaans uit in hun algemene vormen en effecten, maar naarmate de show vorderde, cropte Rocha de looks boven de knie en omdat de modellen geen kousen, de resulterende houding – en deze gigantische zwarte jassen over blote benen – was meer in lijn met een andere Britse kleermakerstraditie, die van punk (hieronder, rechts).
Benen speelden ook een belangrijke rol in de catwalkshow van Charlotte Olympia de avond ervoor, sinds de ontwerpster Charlotte Olympia Dellal haar modellen allemaal in zwarte kleding had gegoten, tegen een zwarte achtergrond en een zwarte landingsbaan (onderstaand). Het enige wat je echt kon zien waren de schoenen en tassen, de glinsterende brillen op platforms die een eerbetoon leken te brengen aan David Bowie, en doorzichtige handtassen met een frame waar helemaal niets in zat. Dat is nu een concept.