Ik herinner me nog dat ik keek meisjes Voor de eerste keer. Ik zat op de bank in mijn studentenhuis omringd door mijn beste vrienden en we waren allemaal aan de grond genageld. Wat was deze voorstelling? Onmiddellijk wist ik dat, ongeacht of meisjes een succes werd (waarvan we allemaal weten dat het dat uiteindelijk deed), Lena Dunham had een fan in mij.

Drie jaar vooruitspoelen, en ze heeft nog steeds het vermogen om me zowel aan het lachen als ineenkrimpen te maken op de manier waarop geconfronteerd wordt met waarheden vaak. Dus, gezien mijn liefde voor Dunham, hoe is het in de verste verte mogelijk dat ik meer dan een jaar heb gewacht om te lezen? Niet dat soort meisje? Ik heb geen geldig antwoord op die vraag. Het enige wat ik kan zeggen is dat het vrijgeven van de paperback me gelukkig heeft geholpen de situatie te verhelpen.

GERELATEERD: Lena Dunham plaatst een hilarische Dubsmash-video van haar zingende Adele's "Hallo"

niet-dat-soort-meisje-embed

Krediet: Hoffelijkheid

Ik wist het al voordat ik openging

Niet dat soort meisje dat het vorig jaar lovende recensies had gekregen toen het voor het eerst werd gepubliceerd. Beroemde boekcriticus Michiko Kakutani schreef in The New York Times dat het boek "even acuut en oprecht als grappig" was. (Je kunt dit meeslepende citaat ook op de achterkant van de paperback vinden, zoals ik deed). Omdat ik veel vertrouwen had in recensies, was ik hoopvol toen ik het boek voor de inleiding opende. Na het lezen van de eerste regels wist ik dat ik het leuk zou gaan vinden.

Er is iets zo vertrouwds en eerlijks aan haar schrijven. Het is alsof je beste vriendin je nonchalant vertelt over haar successen en haar mislukkingen en wat haar drijft. Er is kritiek op sommige van haar essays, maar mijn antwoord is dat haar persoonlijke anekdotes veel meer dienen dan alleen maar verhalen. Ze raakt aan problemen waar iedereen wel eens mee te maken heeft gehad.

GERELATEERD: Lena Dunham deelt de reactie van haar familie op haar moord op Schandaal

We hebben ons allemaal een buitenstaander gevoeld. We hebben allemaal nagedacht over de dood of waarom we 10 pond te zwaar zijn, ook al eten we gezond. We hebben allemaal een gebroken hart gehad, slechte beslissingen genomen over mannen of vrouwen en ons afgevraagd wat we in godsnaam met ons leven na het afstuderen gaan doen. Of dat heb ik tenminste, en de kans is groot dat jij dat ook hebt.

Dit is echter wat Dunham het beste doet: ze kan ons een beetje minder gek laten voelen omdat we authentiek zijn. Soms is het beste cadeau dat iemand je kan geven, om je hun gekke vlag te laten zien, zodat je je wat minder alleen voelt in een wereld waar zoveel wordt gefilterd. Gelukkig voor mij heeft Dunham dat gedaan.

Dus rennen, niet lopen, om op te halen Niet dat soort meisje in paperback ($ 16; amazon.com). Je zult er geen spijt van krijgen.