Vijftig jaar geleden publiceerde Jacqueline Susann Vallei van de poppen, een boek over macht, geld, beroemdheden en drugsverslaving dat later zou worden geprezen als een van de meest baanbrekende en iconische momenten uit de jaren zestig, evenals het filmische voertuig dat Patty Duke en Sharon Tate naar het grote scherm zou brengen sterrendom. Maar toen, Poppen- waarvan tot nu toe meer dan 31 miljoen exemplaren zijn verkocht - werd als "trashy", "smakeloos" beschouwd en volgens een uitgave uit 1966 van Tijd tijdschrift, "het vuile boek van de maand." Als reactie hierop schreef Susann dit nooit eerder vertoonde essay, "My Book Is Niet Dirty", die net zo vooruitziend aanvoelt als haar roman vandaag doet. Lees het hieronder volledig en pak de 50e jubileumeditie van Vallei van de poppen op 4 juli (beschikbaar voor pre-order, $ 19; amazon.com).
Bijgewerkt 27 juni 2016 om 17:00 uur
Elk product dat we aanbieden is onafhankelijk geselecteerd en beoordeeld door onze redactie. Als u een aankoop doet via de meegeleverde links, kunnen we commissie verdienen.
Mensen verwarren vaak de woorden savage en dirty. Gewelddadig en vies. Voor mij is iets in gedrukte vorm alleen vies als het om pruriënte redenen wordt gebruikt... als het wordt ingevoegd zonder dat het nodig is om een personage of plot te ontwikkelen.
Er zit niets in Vallei van de poppen dat is vies. Er zijn tal van wilde hoofdstukken. Er is geweld en soms shock. Maar de wereld van de showbusiness is een van de moeilijkste strijdgebieden. Elke ster is een gladiator van het moment. Realiseer je je dat elke foto die je ziet, elke Broadway-show, elke acteur of actrice die scoort tienduizend artiesten vertegenwoordigt die hetzelfde hebben geprobeerd en verloren? En laten we dan de uitverkorenen onderzoeken. Geen enkele Oscar is blijvend. Het is altijd: "Wat heb je de laatste tijd gedaan?" Er is geen normale jongen-meisje relatie tussen twee artiesten; beide vechten om er als beste uit te komen. Er is geen tijd voor de tweede beste in de showbusiness. Een man werkt zich op tot president van een bank. Hij heeft het gemaakt. Een advocaat baant zich een weg naar de top en heeft grote advocatenkantoren. Hij heeft het gemaakt. Een ster maakt het groot op een foto. Hij of zij heeft het gemaakt... voor dat plaatje. Dat seizoen. Twee slechte foto's en vaarwel Charlie. Er wordt een nieuwe gladiator in de arena gebracht. De koning is dood. Lang leve de nieuwe koning.
Het is een bedrijf waarbij elke kaars op een verjaardagstaart een spijker in de kist wordt voor een vrouwelijke ster. We leven in een tijdperk van jeugd. We leven in een wereld waar een vrouw op haar dertigste "over de heuvel" is, de wereld van films.
Klinkt nogal wild... behoorlijk schokkend. Het is waar. En ik schrijf erover in Vallei van de poppen. Het zijn al die dingen: woest, schokkend, oneerlijk, maar niet vies!
Als het zo is, zou je kunnen zeggen, waarom maken zoveel jonge meisjes dan de tocht naar Californië met hoge verwachtingen? Ze komen elk jaar, jonge schoonheden gevuld met peervormige klinkers die ze hebben geleerd van hun lokale dramaleraren. De helft van hen eindigt als topless serveersters. De helft komt terecht in de Vallei van de poppen.
Het is het beroepsrisico van de showbusiness. Een duiker weet dat hij een haai kan tegenkomen en een been kan verliezen. Maar elke dag zijn er meer en meer duikers. Een skydiver weet dat zijn parachute op een dag misschien niet opengaat, maar we hebben skydivers. En een profvoetballer weet dat hij zijn rug en benen kan breken, zijn tanden kan verliezen en zelfs hersenbeschadiging kan oplopen. Maar elk jaar strijden mooie jonge mannen om deze eer te behalen.
Misschien brengt alles wat een kans heeft om de top te bereiken zijn eigen risico met zich mee. Misschien is het de moeite waard om de kans te grijpen om de top van de Mount Everest te bereiken. Negenennegentig procent van de wereld weegt de kansen af en kiest de middenweg. Godzijdank. We hebben moeders en leraren nodig en nuttige geweldige burgers. Ze vormen onze ware beschaving. Maar hoe zit het met die ene procent? De lachende jongen die president wordt en wordt gesloopt met een onmogelijke kogel in Texas? De president die in functie is en openstaat voor opmerkingen over elk komen en gaan van zijn familie, die zijn galsteenoperatie aan de wereld moet laten zien om de aandelenmarkt in het gareel te houden. Een hartaanval zou paniek veroorzaken. Een galblaas... prima... we gaan verder. De filmster wordt "instant royalty" gemaakt en staat vervolgens open voor directe belediging door de fans die haar claimen.
Als je schrijft over oorlog, over veldslagen, dan kan je niet alleen maar schrijven over de heldere uniformen, het roffelen van de trommels, de overwinningen. Er is modder en slijm en amputatie en gangreen. Lelijk... schokkend... maar waarheid.
En ik schreef Vallei van de poppen- hoe het is voor een vrouw om de top van de Mount Everest te bereiken in de showbusiness. Niet alle vrouwen vinden de Valley of the Dolls daarboven. Alle presidenten worden niet vermoord. Maar we zijn er een paar kwijt.
Zeker wel, Vallei van de poppen is een roman. Dat maakt het fictie. Maar goede fictie heeft de klank van waarheid. En de waarheid zit niet altijd in mooie pakjes. Mijn gladiatoren in Valley of the Dolls zijn mensen, geen supermannen of -vrouwen. Ze hebben hun tekortkomingen, hun zwakheden, en sommigen van hen worden verpletterd in de strijd, of gekneusd, en ik laat het bloed zien van de interne gevechten. Zo is het. Zo zie ik het. Ruw, ja. Savage, reken maar. Maar niet vies...