In Carol, de verfilming van de roman van Patricia Highsmith De prijs van zout, Cate Blanchett speelt het titulaire personage, een getrouwde vrouw die verliefd wordt op een winkelmeisje genaamd Therese (Rooney Mara). Een van de dingen waar je in deze film op moet letten, behalve het prachtige liefdesverhaal op de voorgrond, zijn de kostuums. Beroemde kostuumontwerper Sandy Powell, die eerder heeft gewerkt aan Assepoester, De jonge Victoria, de vlieger, en meer, richtte haar aandacht op dit historische drama dat zich afspeelde in de vroege jaren 1950 en hielp Blanchett te transformeren in een van de meest modieuze vrouwen van die tijd.
Powell vertelde ons dat het een uitdaging en een sensatie was om aan deze film te werken toen we haar spraken voor een functie in ons decembernummer, nu in de kiosk en beschikbaar voor digitale download. Want in 1952, toen dit liefdesverhaal zich afspeelt, was er nog geen fast fashion. Stijlvolle shoppers, zoals Blanchett's Carol, vertrouwden op aangepaste jurken en statement pieces. "Alleen iemand met middelen kan er zo elegant uitzien als Carol," vertelde Powell ons. "Carol is tijdloos, maar haar tijd ver vooruit." Powells truc voor haar uiterlijk: "Houd het simpel", zei ze. “Probeer het niet te veel te doen. Hoe minder er is, hoe makkelijker het is om het goed te krijgen.”
GERELATEERD: Cate Blanchett's echte gedachten over moederschap in films
Powell deed nog een paar dingen om Blanchett zo geloofwaardig terug in de tijd te sturen. Scroll naar beneden om Powells zeven geheimen te lezen voor het beheersen van de kostuums van Carol, nu in de bioscoop.
"Ik begin met het silhouet, en dat betekent het ondergoed. De beha moest de juiste vorm hebben voor de stropdas, dat waren de conische cups. Ze had ook een silhouet nodig dat haar heupen, boezem en taille accentueerde, dus draagt ze taillecinchers. Dus terwijl de rest van de film er jaren 40 uitziet en veel personages nog steeds de grote schouders uit de jaren 40 hebben, ziet ze er moderner uit met de zeer zachte ronde schouder, de kleine heupen en de smalle taille."
"Het is de bedoeling dat Carol eruitziet alsof ze geld had. Maar ze was niet extravagant en ze was niet opzichtig of opzichtig. In plaats daarvan wilde ik dat ze volledig smaakvol en stijlvol was, maar toch up-to-date. Daarom zijn al haar spullen minder groot, meer echt, zoals bij het gebruik van echte diamanten, robijnen en parels. We hebben landgoedjuwelen geleend van Fred Leighton en Van Cleef & Arpels. Dat soort stukken worden doorgegeven en raken nooit uit de mode. Dit geldt ook voor Carol's tophandvattassen. Die waren ook allemaal echt, gemaakt van echte struisvogel- en alligatorhuiden."
"Broches waren in die tijd in de mode, dus we wilden er een verscheidenheid aan toevoegen. Ze zijn al vele, vele jaren niet meer in de mode. Ik vind ze leuk omdat het grote statement-stukken zijn, die goed passen bij de eenvoudige, verfijnde vormen van de jurken in die periode. Echt, ze werden gebruikt als een centraal punt in een look."
"We hebben vaak sjaals gebruikt om hoeden te vervangen, aangezien de jaren '50 de eerste keer waren dat vrouwen niet elke keer dat ze het huis verlieten een hoed droegen. Carol heeft over het algemeen een gedempt palet, maar haar sjaals zijn zo ontworpen dat je haar vanaf de andere kant van de kamer kunt zien. Zo ziet Therese haar voor het eerst, en dat zou het publiek ook moeten doen."
"Als ze koraal draagt, verheft het haar blik. Het is een kleur die in die periode erg in de mode was, of het nu lippenstift, nagellak, kleding of sjaals waren. Het is een heel ouderwetse kleur. Sinds kort is het meer in de mode. Ik denk dat dat komt omdat kleuren altijd in en uit de mode gaan."
"In de film droeg Carol een vintage zonnebril. Ze zien er modern uit, maar het grootste verschil is dat ze veel kleiner zijn dan degene die we tegenwoordig dragen. Tegenwoordig is een vergelijkbare vorm iets groter. Maar dat kan te maken hebben met het feit dat mensen tegenwoordig groter zijn dan 60 tot 70 jaar geleden."
"Er was geen keuze. Als je in 1952 een horloge voor een vrouw kiest, zal het delicaat zijn - zo klein dat je het nauwelijks kunt zien. Ze hadden toen nog geen grote horloges. Als ze groot waren, droeg een man het. In die tijd werden ze beschouwd als sieraden in tegenstelling tot uurwerken."