Ik ben dat stadsmeisje dat in een schuur is getrouwd

Het enige wat je hoeft te doen is snel Googlen op "rustieke schuurbruiloft" of je gezicht even in Pinterest steken en je zult meer blootgesteld hout tegenkomen dan een houtzagerij. Twinkelende lichtjes hangen als kleine verlichte vleermuizen aan elke dakspant. Stadsmeisjes zoals ik stromen massaal naar schuren voor hun bruiloften alsof het een middernachtelijk vrijgavefeest is voor het laatste Harry Potter-boek. Het schuim staat ons in de mond voor deze schuren.

Maar laten we eerlijk zijn, velen van ons zijn nog nooit in een echte schuur geweest. En als we dat ooit zouden doen, was het laatste waar we aan zouden denken "wauw, dit zou een geweldige plek zijn om mijn hele familie en vrienden die gekleed zijn in hun mooiste kleding." Laten we eerlijk zijn: een echte schuur ruikt de meeste naar stront tijd. Pinterest laat dit deel weg.

Ik begrijp waarom sommige mensen zich ergeren aan de gekke drukte van schuurhuwelijken. Het idee dat iemand duizenden dollars zou uitgeven om in een schuur te trouwen, is nogal hilarisch.

Maar laten we hier ook eerlijk over zijn: er is een reden waarom mensen zich aangetrokken voelen tot schuren. Of er was een reden waarom ik naar een schuur werd getrokken.

GERELATEERD: Ik gaf de bruiloft van mijn dromen op

Voor een meisje dat opgroeide met het lezen van Little House on the Prairie, zijn er weinig dingen romantischer voor mij dan het idee om op te groeien midden in de natuur. Het maakte niet uit dat ze constant met de dood werden bedreigd door huisbrand of ondervoeding en het maakt niet uit dat een sinaasappel het beste cadeau was dat je ooit zou krijgen, die shit was vreemd.

Er is iets moois, romantisch, hardwerkend, verdrietig, tijdloos en diep, diep menselijk aan een schuur.

Een week voordat ik verloofd was, zou ik mijn baan opzeggen bij een succesvol startend technologiebedrijf in Seattle. Hoewel ik van mijn collega's hield, had ik moeite om me te verbinden met de missie van het bedrijf. Als student literatuur en creatief schrijven heb ik nooit echt contact gehad met de passie voor de technologie. De koorts voor vooruitgang maakte me bezweet.

En zelfs vandaag, meer dan een jaar later, breng ik mijn dagen door met het kijken naar schermen van mijn computer naar mijn telefoon naar mijn tv. Ik denk vaak aan de schelpendragende personages uit Ray Bradbury's Fahrenheit 451 die hun dagen doorbrengen met staren naar muurschermen. Er waren tijden bij het technologiebedrijf, toen ik in vergaderingen zat om webanalyses te bespreken en hoe bedrijven meer geld kunnen verdienen met deze analyses, toen ik letterlijk hunkerde naar papier. Ik had honger. Als ik dat had gekund, zou ik me in de stoffige gangen van een oude bibliotheek hebben gegraven en me als een uitgehongerde rups een weg door pagina's hebben gevreten. Ik wilde mijn computer in een vuilcontainer gooien. Ik raakte geobsedeerd door bomen.

Het allerlaatste nummer dat ik speelde op mijn bruiloft was "Return to Innocence" van Enigma. En hoewel ja, 99% van deze keuze was omdat het nummer werd gespeeld aan het einde van JTT's film Man of the House uit 1990, de andere 1% was omdat ik echt terug wilde naar een plaats van eenvoud. Ik wilde dat mijn huwelijk en onze trouwdag als de grond onder onze voeten zouden zijn. Iets eenvoudigs, maar toch krachtig en in staat tot groei. Een terugkeer naar de onschuld, weet je wat ik bedoel?

Terug naar de basis. Wat maakt ons mens? Wat maakt ons een man en een vrouw, een partnerschap, een paar dat samen vooruit wil in het leven? Hou het simpel. Laten we terugkeren naar iets menselijks en geworteld in de geschiedenis. De aarde. Landbouw. Land. boerderijen. schuren. Blootgesteld verdomd hout. Dit zijn dingen die me eraan herinneren dat ik een mens ben.

GERELATEERD: De "perfecte trouwjurk" is niet gemaakt voor mijn lichaam

Ik denk dat mijn generatie zich om heel verschillende redenen aangetrokken voelt tot deze plaatsen. Voor velen van ons wordt ons leven gedomineerd door de vooruitgang in menselijke techniek en technologie. Wat we dagelijks aanraken, is door de mens gemaakt. Van onze koffiezetapparaten in de ochtend tot de wekkers die we 's nachts zetten, de alarmen die ons eraan herinneren om weer wakker te worden en koffie te drinken voordat we onze e-mail op onze computers checken; we worden geregeerd door plastic en metaal. Hoewel deze ontwikkelingen ons leven enorm hebben verbeterd, missen ze vaak de warmte en rijkdom van een open veld.

GERELATEERD: Reiscultuur heeft dating verpest

Toen ik mijn geloften deed, was er een muur van onbedekt hout achter me. We hingen lichten uit onze ontvangstruimte als bliksembeestjes die in de lucht hingen. En ook al zijn er mensen die naar mijn foto's kijken en denken: "ben je me aan het schijten? Nog een schuurhuwelijk?" Ik weet dat ik gewoon probeerde terug te keren naar iets dat de laatste tijd onbereikbaar leek, iets onschuldigers, iets diepmenselijks.