Filmrecensie "Wonder"

Je moet je afvragen (woordspeling bedoeld) waarom er dit jaar zoveel films zijn met het woord wonder in de titel. Wonder Woman, Wonder wiel, Professor Marston en de wondervrouwen, Wonderbaarlijk en natuurlijk gewoon Vraag me af. Misschien kunnen we in het huidige politieke en sociale klimaat - een verdeeld land, orkanen, branden, massale schietpartijen, ongebreidelde beschuldigingen van seksueel wangedrag - allemaal een beetje verwondering gebruiken. Of het nu een vrouwelijke superheld is die een schop onder de kont neemt en namen aanneemt of een kleine jongen met een gezichtsafwijking die niet alleen leert hoe te overleven maar ook te gedijen en anderen de les van acceptatie leert manier.

In Vraag me af, opening aanstaande vrijdag nov. 17, Jacob Tremblay is die jongen. Tremblay maakte indruk op publiek en critici in de film uit 2015 Kamer en hij doet het opnieuw in deze film, gebaseerd op het bekroonde YA-boek van RJ Palacio. Deze keer speelt Tremblay Auggie Pullman, een jongen geboren met een zeldzame genetische aandoening die ervoor zorgt dat zijn gelaatstrekken niet op hun plaats zitten en zijn huid littekens vertoont.

Als we hem ontmoeten, springt hij op en neer op zijn bed met een speelgoedastronautenhelm op in een kamer beschilderd met sterrenhemels. "Ik weet dat ik geen gewoon kind ben", zegt hij in voice-over. "Ik heb 27 operaties gehad... om me beter te laten ademen, zien en horen. Maar geen van hen zorgde ervoor dat ik er normaal uitzag."

GERELATEERD: De trailer voor de film van Jacob Tremblay Vraag me af Zal je snikken

In zijn hart is hij een typisch kind dat houdt van Star Wars en XBox, op zijn fiets rijden, wetenschappelijke experimenten doen en grappen maken. Hij is slim en grappig. Maar zijn gezicht heeft ervoor gezorgd dat hij voorzichtig is en sociale situaties mijdt. Hij draagt ​​de helm om te voorkomen dat mensen hem in shock of afkeer aanstaren, en het is een veiligheidsdeken geworden. Zijn favoriete nacht van het jaar is Halloween omdat iedereen een masker draagt.

Tijdens een hartverscheurend moment vraagt ​​Auggie zijn moeder Isabel (Julia Roberts) "Waarom moet ik zo lelijk zijn?" Als ze hem vertelt dat hij niet lelijk is, antwoordt hij dat haar mening niet telt omdat ze zijn moeder is. Ze antwoordt: "...Omdat Ik ben je moeder, het telt de meest, omdat ik je ken."

Wanneer Auggie 10 is, besluiten hij en zijn ouders dat het tijd is voor hem om de wereld in te gaan en de zekerheid achter te laten dat hij door zijn moeder thuis wordt onderwezen om naar de 'echte' school voor de vijfde klas te gaan. Naar een nieuwe school gaan is al moeilijk genoeg, zelfs voor kinderen zonder Auggie's conditie, en Isabel en Auggie's vader Nate (Owen wilson) zijn er niet zo zeker van dat hij het plagen en treiteren dat waarschijnlijk zal optreden, zal kunnen verdragen. Maar ze weten ook dat ze hem niet voor altijd kunnen beschermen. Dus hij gaat naar school.

Wat volgt is natuurlijk een mengelmoes van emoties, ervaringen en lessen. Er zijn mensen die vriendschap sluiten met hem en hem verdedigen, sommigen die hem pesten en belachelijk maken, en anderen die hem gewoon niet begrijpen.

Video: Kijk hoe Julia Roberts haar filmcarrière naspeelt in minder dan 10 minuten

Een kind vraagt ​​of hij speciaal voedsel eet, een ander of hij weet wat een gum is, en Auggie (die academisch rondjes kan rennen rond de meeste van zijn leeftijdsgenoten) moet leren om erdoorheen te navigeren. Aan het einde van zijn eerste dag hakt hij zijn koele lange vlecht af, met het gevoel dat hij zich kan ontdoen van ten minste één van de dingen die hem 'anders' maken.

Een van de verfrissende dingen aan de film, en een techniek die voorkomt dat het gewoon een zoveelste "ziekte-van-de-week-tv-special" is, is dat het niet alleen wordt verteld door de ogen van Auggie. Het wordt ook overgebracht door de gedachten en stemmen van de mensen om hem heen, zoals zijn oudere zus Olivia, ook bekend als Via, die van haar broer houdt, maar het gevoel heeft dat er weinig familie-aandacht voor haar over is. "Augustus is de zon", zegt ze, "en we zijn planeten die rond de zon draaien."

We zien de wereld van Auggie ook vanuit het perspectief van Via's beste vriendin Miranda. Zij en Via zijn uit elkaar gegroeid, maar ze maken het weer goed. (Miranda is degene die Auggie de speelgoedastronautenhelm heeft gegeven). Ten slotte zien we hem door de ogen van zijn nieuwe vriend Jack, (de schattige Noah Jupe), die echt houdt van Auggie maar wordt onder druk gezet om gemene dingen over hem te zeggen door andere kinderen, wat Auggie hartverscheurend is hoort. Het pijnlijke incident zorgt er ironisch genoeg voor dat ze dichterbij komen dan ooit.

GERELATEERD: Waarom Julia Roberts elke dag ontbijt en diner met haar kinderen heeft

Soms kan de film een ​​beetje zoetsappig zijn (het is moeilijk om niet sentimenteel te worden met zo'n hartverscheurend onderwerp), maar het is ook lief en opbeurend - een levensbevestigende les over uiterlijk, acceptatie, familie en vriendschap.

Als je merkt dat je met de familie ruzie maakt over Thanksgiving over welke film je moet gaan zien, dan is dit een goede keuze, want het is voor alle leeftijden en raakt de juiste toon: grappig, verdrietig en ook inspirerend. En kunnen we tegenwoordig niet allemaal wat meer verwondering in ons leven gebruiken?