Net als hun enorm creatieve collecties als de ontwerpers van Rodarte, het regiedebuut van zuster act Kate en Laura Mulleavy is een echt meeslepende ervaring, verteld vanuit hun kenmerkende dromerige punt van weergave. Hoewel hun werk eerder de catwalk in film heeft overstegen - met name als kostuumontwerpers voor Darren Aronofsky's Zwarte zwaan-het uitkomen van Woodshock, een film die ze ook samen bedachten en schreven, is een andere reis, die zich afspeelt tussen de nederige achtergrond van de sequoiabossen in Humboldt, Californië.
De filmsterren Kirsten Dunst (een van de beste vrienden van de Mulleavys) als Theresa, een mercurial medewerker van een marihuanaapotheek die, terwijl omgaan met het verlies van een dierbare, is niet verrassend ook alles en iedereen om zich heen in vraag stellen haar. Het blijkt dat dit ook haar relaties met knappe costars Joe Cole, Pilou Asbaek (algemeen erkend als Euron Greyjoy uit Game of Thrones), en Jack Kilmer (zoon van Val).
De zussen noteerden hoe ze wilden
Woodshock om je een "aquarelschilderij" te voelen, en nee, dat is geen truc om een beroep te doen op de Instagram-geobsedeerde filterers van de wereld, maar eerder een manier om Theresa's fragiele staat van cannabis getint te illustreren paranoia. De visueel stimulerende resultaten worden gepresenteerd door een prisma van gaasachtige wazigheid, waarbij parallellen worden getrokken tussen Humboldts schijnbaar roekeloze ontbossing en Theresa's eigen achteruitgang.Hier duiken de Mulleavys in hun denkproces achter de film, die nu in de bioscoop draait.
OVER WERKEN MET BFF KIRSTEN DUNST:
Laura Mulleavy: We hebben zoveel respect voor Kirsten en zij heeft zoveel respect voor ons dat we min of meer in onze eigen banen bleven en vice versa. Ze is zo'n emotioneel voertuig dat nooit het gevoel heeft dat ze acteert.
Kate Mulleavy: Kirsten had het script al heel lang. Ze werkte met een persoon die haar leert hoe ze haar dromen kan gebruiken om een verhaal vooruit te helpen. Het is een heel fascinerend proces, dus ze is klaar tegen de tijd dat ze klaar is. Het helpt haar om haar karakter te kennen, zodat ze het kan voelen. Op een keer gingen we ook met haar werken, dus we werkten allemaal samen. Kirsten vertelde ons dat ze dat nog nooit eerder met een regisseur heeft gedaan. En ik dacht, Wauw, omdat het gewoon voelt als wat je zou willen doen. Zoals dit personage zoveel moet communiceren met zo weinig regels, dus hoe gaan we samenkomen en ervoor zorgen dat dit op de juiste manier kan worden onthuld?
GERELATEERD: Kirsten Dunst kreeg per ongeluk hoge opnames Woodshock
Krediet: foto met dank aan A24
OVER HET VERHALEN VANUIT EEN VROUWELIJK GEZICHT:
LM: Iemand zei tegen ons dat we deze onmogelijke prestatie hebben geleverd, namelijk het doen van een verhaal over iemands geest en het maken van de buitenkant van het interieur. Ik denk dat we proberen de externe ruimte te manipuleren, zodat het van haar is, zodat je wordt ondergedompeld in deze wereld waar ze gevoelig voor is. En dan ben je gewoon een deel van haar in het moment, in plaats van te zeggen dat dit Theresa's achtergrondverhaal is en dat Theresa een gewelddadige vader had of... al die dingen deden er niet toe. Het ging over het overlijden van Theresa's moeder op een bepaalde manier en haar ervaring van schuld plus liefde en haar desintegratie.
Kate Mulleavy: We ervaren de dingen zoals zij ze ervaart en laten vragen achter, omdat de vragen in de vrouwelijke ervaring erg belangrijk zijn. Ik bedoel, ik denk dat het voor Laura en mij ging om weerstand te bieden aan het idee om de ervaring van een vrouw te nemen en je een duidelijk antwoord te geven. Het leven is niet eenvoudig, en deze film gaat over een existentiële reis in termen van haar zeggen: wat is mijn betekenis in deze wereld? Door het isolement groeit dit rouwproces.
Credit: Autumn de Wilde, met dank aan A24
DE UITDAGINGEN VAN HET FILMEN IN DE REDWOODS:
KM: Deze geweldige schrijver had iets geschreven dat een snaar bij Laura en mij had geraakt toen we aan het script werkten, omdat we wisten dat we in Redwood Country zouden beginnen. Hij schreef een boek over wat bomen voor hem betekenden. Hij zei dat het diepste deel van het bos verbonden is met het diepste deel van onze hersenen, en hoe verder... we verwijderen ons van de natuur en de bosruimte, hoe verder we zijn losgekoppeld van onze eigen menselijkheid. En ik denk dat we het gevoel hadden dat het bos de mentale toestand van Theresa vertegenwoordigt. Deze film gaat over de verkenning van delen van de geest die we niet eens kunnen bereiken.
LM: Je kunt een foto maken van een sequoiaboom, maar er is iets dat je niet in beeld kunt vastleggen. Het is dat gevoel of die energie die ze uitstralen. Het is zo sterk. Dus we namen het als een uitdaging om te zeggen: hoe maak je deze energiekracht? Hoe zou het voelen om in die bossen te staan?
Een deel van mij had het gevoel, nou, dit zijn de natuurlijke wonderen van de wereld en we kunnen niet uitleggen waarom ze hier zijn. Wetenschappers leren er nog elke dag dingen over. Ik denk dat een van de grote ontdekkingen die ze onlangs over hen hebben gedaan, is hoe verder je deze bomen opgaat, de ecosystemen zijn zo complex, het is als compleet... het is net New York City daarboven, keer op keer opnieuw.
GERELATEERD: Rodarte zegt Bonjour tegen Parijs met zijn nieuwe lentecollectie
Krediet: foto met dank aan A24
OVER KLIMAATVERANDERING IN HET ALGEMEEN:
LM: Daarom ben ik zo blij dat deze film uit zijn jaar komt in plaats van vorig jaar. Want na het akkoord van Parijs... wat heb je artistiek nog meer te zeggen? Mensen moeten aandacht besteden aan de natuurlijke wereld. Het verhaal gaat over een vrouw die haar moeder helpt bij de zelfmoord, maar dat is een grootse uitspraak. De correlatie is met dit idee van de aarde en ons deel ervan en hoe verbonden we zijn.