Valentino Pre-Fall 2019 Collectie Review

De Valentino pre-fall show in Tokyo eindigde dinsdagavond op dezelfde manier als het begon, met een parade van rode jurken ontworpen om een ​​duidelijke link te creëren tussen de kenmerkende kleur van het huis en die van de cirkel van de zon die op de Japanners wordt gesymboliseerd vlag.

Pierpaolo Piccioli, Valentino's creatief directeur, kwam ongeveer 20 jaar geleden voor het eerst naar Japan, en het land heeft sindsdien een fascinatie voor hem gehouden, net als voor talloze ontwerpers over de hele wereld. de decennia, vooral in de afgelopen jaren, omdat ze zich aangetrokken voelen tot een culturele filosofie en esthetiek die, hoewel diep traditioneel, opvallend aantrekkelijk lijkt in de context van de hedendaagse maatschappij. Voor Piccioli was het woord dat hem ervan overtuigde dat Tokio de plaats was om zijn eerste pre-fall catwalkshow te organiseren, 'ma', wat betekent dat de ruimte tussen twee dingen, tussen twee zinnen, twee culturen, twee mensen in gesprek, of, in dit geval, tussen Valentino en Japan.

"Ik ben altijd gefascineerd geweest door de mensen en de cultuur van Japan, meer dan alleen de oppervlakte", zei hij voor zijn... show hier, die doelbewust werd opgevoerd in een ruwe betonnen magazijnruimte, in plaats van een uitgebreid of traditioneel evenementenlocatie. Piccioli wilde duidelijk maken dat zijn onderneming in Tokio niet ging over het exploiteren van een esthetiek, maar over het communiceren van ideeën, vooral over hedendaagse Japanse mode en hoe Japanse kunstenaars en ontwerpers tegen Valentino aankijken.

"Voor mij was dat de enige manier om verbinding te maken", zei hij. “Ik wilde de beelden van Japan niet nemen en ze op een couture- of Valentino-manier behandelen, maar ik wilde de cultuur van Japan brengen omdat het dicht bij mijn idee van schoonheid. Schoonheid gaat voor mij over diversiteit, het gaat over individualisme en intimiteit.”

In een lange collectie, met veel meer dagkleding en variaties van zowel casual streetwear als meer avant-garde kielvormen, wierp Piccioli licht op de esthetiek van Japan. De serie rode Valentino-jurken die de show opende, veel ervan gegolfd, geplooid, gevouwen, gapend, los, gelaagd, snel suggereerde een Japans rood, maar deed ook denken aan de reuzen van het Japanse design van vandaag: Rei Kawakubo, Yohji Yamamoto en Issey Miyake. De schoenen bevatten moderne gevechtslaarzen, een punkmotief dat ook de popcultuur in Tokio sterk heeft beïnvloed, waar botsingen tussen traditie en experiment een constant gevoel van spanning creëren dat het duidelijkst zichtbaar is op de straten. Piccioli merkt op dat de kleding hier (of het nu een kimono of westers pak of een Harajuku-kostuum is) doordrenkt is met een sterk, maar soms subtiel gevoel voor symboliek.

"Op dit moment is de Japanse cultuur, die dicht bij identiteit van zelfexpressie en intimiteit staat, voor mij erg modern," zei Piccioli. "Als je geen intieme relatie met de wereld hebt, krijg je geen emoties, en als je geen emoties krijgt, leef je niet."

Na de rode jurken kwamen zwarte jurken, ook volumineus en een link leggend tussen de school van moderne Japanse mode en die van de vroege 20e eeuw. eeuwse Europese stijl, met name de slungelige gedrapeerde jurken van Madame Grès die schijnbaar zijn opgenomen in Piccioli's recente couturecollecties voor Valentino. Zijn variaties voor de herfst zagen er in vergelijking bijna afgeplat uit, alsof de grote volumes strakker waren geperst vertrekken, wat wijst op een beweging weg van het Valentino-beeld van grote jurken en naar een van hedendaagse straatkleding. De laatste waren hier vertegenwoordigd in chique pakken gemaakt van denim en een samenwerking met de kunstenaar Izumi Miyazaki, wiens zelfportretten verschenen als foto's die op sweatshirts en andere items werden gedrukt.

Tijdens de finale, toen de rode jurken weer verschenen, werd de landingsbaan overladen met rode stoffen rozenblaadjes, wat een filmische climax creëerde die eer betoonde naar de pracht en praal van de natuur in Japanse versieringen en ambachten, voorbeelden waarvan Piccioli de Ginza-winkel van Valentino heeft versierd. Het was belangrijk voor hem, zei hij, om geen collectie te presenteren die refereerde aan kalligrafie of kimono's (hoewel deze in de Valentino-taal blijven), maar om dieper onder de oppervlakte te graven.