Mijn briljante vriend, het Italiaanstalige drama van HBO dat zojuist zijn derde seizoen heeft afgerond, begint met een mysterie.
Elena Greco, de oudere verteller van de show - en van de vier boeken waarop de serie is gebaseerd, Elena Ferrante's bestverkopende Neopolitan Novels - krijgt een telefoontje van de zoon van haar beste vriend. Lila is verdwenen. Dit dwingt Elena, alias Lenu, te vertellen over hun bijna 60-jarige vriendschap: de goede, de slechte en de lelijke.
Geboren en getogen in een arme wijk in Napels in de jaren 50, waaruit de meisjes heel anders volgen trajecten, ontwikkelen Lila (Gaia Girace) en Lenu (Margherita Mazzucco) een vriendschap die zo diep is dat het net een zusterschap. Het zit vol rivaliteit en steun, loyaliteit en verraad, uitdaging en acceptatie, geheimen bewaard en pijnlijke waarheden gedeeld.
Er is het gevoel dat, of je het nu leuk vindt of niet, ze altijd weer in elkaars leven zullen belanden, hoeveel tijd er ook is verstreken. Houd van elkaar of haat elkaar (of beide), ze zijn tot het einde toe onlosmakelijk met elkaar verbonden. En hebben we niet allemaal zulke vriendschappen gehad, waarbij je belt of sms't na maanden niet gesproken te hebben, en je gaat verder waar je was gebleven - alsof het gesprek nooit eindigde? Dat is wat maakt
Mijn briljante vriend zo diep resoneren: omdat we er allemaal eerder zijn geweest.Hoewel de show een grote hit is in Italië, is hij grotendeels onder de radar gebleven in de VS. Chalk it tot HBO's minimale promotie, het is 22.00 uur. tijdslot, of Amerika's voortdurende afkeer van ondertitels, maar deze serie over het hoofd zien is een vergissing.
Terwijl Mijn briljante vriend onderzoekt de relaties van vrouwen met ouders, echtgenoten en kinderen, hun vriendschap blijft centraal staan. En dat is wat zo verfrissend is. Wanneer was de laatste keer dat een serie de complexe dynamiek van vrouwelijke vriendschap zo onwankelbaar onder de loep nam?
Hun verhaal speelt zich af tijdens een tumultueuze tijd in de Italiaanse geschiedenis, toen communistische en fascistische krachten met elkaar in botsing kwamen en verandering teweegbrachten. Deze instelling verbreedt de reikwijdte, voegt meer nuance toe en roept vragen op waarmee de kijkers van vandaag vertrouwd zijn. Zal ze, nu Lila's fabriekscollega's zich beginnen te verenigen, zwijgen of haar baan riskeren door zich bij hen aan te sluiten? Kan de hogere klasse, zoals Lenu's schoonouders, hoe liberaal ook, zich echt identificeren met de strijd van de armen? Staat niets doen tegenover onrecht gelijk aan schuld?
Krediet: met dank aan Warner Media
Dat soort complexiteit is altijd aanwezig in Mijn briljante vriend. Niets is zwart-wit, daarom houden fans van shows als Grote kleine leugens en meisjes zal het waarderen om te zien hoe deze rommelige, veelzijdige vrouwelijke personages hun steeds ingewikkelder leven leiden.
Af en toe is de vurige Lila magnetisch, wreed, kwetsbaar en koud. Hoewel we vaak meevoelen met de boekenlegger Lenu, frustreert haar zachtmoedigheid en passiviteit. En hoewel Lenu, die schrijver is geworden en de vrouw van een gerespecteerde professor, wordt gezien als een... succesverhaal uit de buurt, zet Lila haar inherente genialiteit stilletjes aan het werk bij een jong bedrijf genaamd IBM (ja, Dat IBM).
De serie is tot nu toe een getrouwe bewerking van Ferrante's boeken geweest. Nu het vierde en laatste seizoen groen licht heeft gekregen, zal alleen de tijd leren of showrunners dit genuanceerde portret van vrouwelijke vriendschap net zo briljant kunnen beëindigen als de auteur deed. Het goede nieuws is dat, als je nog niet hebt afgestemd op Mijn briljante vriend toch heb je nog genoeg tijd om bij te praten voor de finale. En je zult ons dankbaar zijn als je dat doet.