Bijna drie decennia lang heeft de productieve Maria J. Blige heeft ons gegeven alles.
Van Wat is de 411? tot Mijn leven, Deel mijn wereld en verder heeft de 50-jarige vrouwen - vooral zwarte vrouwen - die hun eigen woorden niet konden vinden, de teksten en de muziek om elke rauwe emotie te begrijpen die gepaard gaat met geluk, liefde, liefdesverdriet en pijn. Evenals wat het betekent om uiteindelijk alle drama achter je te laten.
Hoewel het uiten of zelfs het proces van het begrijpen van die gevoelens doormaken niet altijd mooi is, wat Blige heeft altijd gedaan is om het echt bij ons te houden - en we zijn er allemaal beter in.
Ze heeft ook klassiekers gecoverd, echte klassiekers, zoals Rufus met Chaka Khan's 1975 "Sweet Thing" en Rose Royce's 1976 "I'm Going Down". En ondanks het feit dat deze nummers elk ongeveer twintig jaar werden uitgebracht voordat ze er haar draai aan gaf, vond ze nog steeds een manier om de haar eigen liedjes en brengen deze geluiden naar een nieuwe generatie, terwijl ze eer bewijzen aan de muzikanten (waarvan velen vrouwen zijn) die eerder kwamen haar.
Daarom was het voor mij niet verrassend om te ontdekken dat Blige samenwerkt met Gold Bond voor de nieuwe #ChampionYourSkin campagne. Samen werken het paar om zichtbaarheid te brengen en op te komen voor nog een andere groep vrouwen die vaak over het hoofd worden gezien: Zwarte stuntvrouwen.
"Als zwarte vrouwen negeren ze ons echt", vertelt ze me tijdens ons Zoom-gesprek. "Dus we moeten vechten om gezien te worden, om gehoord te worden, om vertegenwoordigd te worden, om erkend te worden. Het zijn er zoveel die ons negeren dat we bij elkaar moeten blijven, we moeten voor elkaar vechten. En dat doen de stuntvrouwen altijd voor ons. Ze komen binnen en vangen de klappen op, vatten vlam of vallen van de trap - wat ze ook moeten doen - zodat we de volgende dag naar het werk kunnen komen."
Toen Blige in 1992 voor het eerst uitbrak in de muziekscene met Wat is de 411?, werd ze getekend bij Uptown Records, opgericht door wijlen Andre Harrell. Het label was de eerste die hiphop en R&B samensmelt, en creëerde een nieuw, maar vertrouwd geluid dat enkele van de grootste hits van dat decennium zou inspireren. En hoewel niet iedereen aanvankelijk aan boord was, zou de mix van soulvolle stemmen en rapteksten later de tand des tijds blijken te doorstaan.
Dat gezegd hebbende, Blige heeft tijdens haar carrière veel gezien in entertainment. Ze was erbij toen het 'aanvaardbaar' was voor vrouwenhatende mannen om vrouwen achter gesloten deuren lastig te vallen, met gas aan te steken en het zwijgen op te leggen, ongeacht hun niveau van macht of roem. Overduidelijk racisme werd vaak onder het tapijt geveegd en niet serieus genomen. En als je vatbaar was voor beide, merkte je waarschijnlijk dat je alles moest achterlaten waar je voor hebt gewerkt voor je gemoedsrust, of je hield gewoon je mond en verdroeg het.
Ze is hier nu ook, in een tijd waarin vrouwen langzamer beginnen dingen te veranderen, in hun kracht staan en eisen wat rechtmatig van hen is. Meer en meer beginnen we een nultolerantiebeleid te zien ten aanzien van racisme, hoewel er vaak publieke druk voor nodig is om daar te komen.
De entertainmentindustrie, en bijna elke andere front-facing industrie in de VS, heeft beweerd solidair te zijn met: vrouwen in algemene zin, maar vooral met zwarte vrouwen en andere gekleurde vrouwen om te zorgen voor gelijke vertegenwoordiging, en uiteindelijk betalen. Wat zich achter de schermen afspeelt, is echter grotendeels onbekend voor degenen buiten deze velden — en waarschijnlijk zelfs voor velen die zich binnenin bevinden.
Dus ik vraag Blige hoe lang ze denkt dat het zal duren voordat we een plaats van echte gelijkheid bereiken, waar we onszelf niet alleen voor de camera zien, maar ook in elk ander facet van het bedrijf. Een plek waar we niet langer deze vermoeiende gesprekken over diversiteit en inclusie hoeven te voeren, waarvan vele duidelijk aan dovemansoren gericht zijn.
"Realistisch gezien gaat het lang duren omdat mensen vastzitten in hun manier van doen, en de mensen die dat zijn... hoog zijn blank - misschien, waarschijnlijk oudere blanke mensen die gewoon vastzitten in hun manier van doen," vertelt ze me openhartig. "Dit is hoe het voor hen is en dit is hoe ze over ons denken."
Vervolgens benadrukt ze hoe belangrijk het voor ons is om door te gaan, zelfs op de dagen dat dat het meest uitputtend aanvoelt, want uiteindelijk zal iemand moeten luisteren.
"Als we niet vechten voor waar we in geloven, zullen we nooit worden gehoord", zegt Blige. "Als we geen lawaai maken, zal niemand ons horen. Omdat we niet echt bestaan voor deze mensen die ons negeren."
VIDEO: Maria J. Blige interviewt Hillary Clinton
Met alles wat Blige in de loop der jaren in haar fans heeft gegoten door haar wereld, haar kunst, haar triomfen en haar hartzeer te delen, was het leuk om te horen dat ze eindelijk terug in zichzelf stroomt.
Hoewel ze me vertelt dat ze niet altijd een schoonheidsroutine had of zelfs geen tijd opzij zette om tot rust te komen na lange afstanden in de studio of op de set, maakt ze er nu een prioriteit van.
"[Ik had een] breekpunt en toen was het een proces", zegt ze over haar reis naar geluk en zichzelf op de eerste plaats zetten. "Er was zoveel schade aan mijn gevoel van eigenwaarde dat ik mezelf moest laten geloven dat ik het echt waard was om voor mezelf te zorgen of voor mezelf wilde zorgen. Ik moest mezelf het grootste compliment geven, ook al geloofde ik het niet, maar ik deed het toch."
Zoals altijd houdt Blige het heel echt door eraan toe te voegen dat alleen omdat ze de bestemming misschien heeft bereikt, dit niet betekent dat ze echt van zichzelf houdt niet iets is waar ze elke dag aan werkt.
"Je moet jezelf opbouwen, want we leven in een wereld waar mensen pijn hebben en ze doen jou soms pijn", zegt de zangeres. "Soms zijn er toch wonden open, die je moet blijven gebruiken om medicijnen op te smeren door te zeggen: 'Nee, dat is niet wie ik ben. Ik ben mooi, ik ben sterk, ik ben slim. Ik ben een geweldige vrouw.' Het wordt steeds makkelijker, maar het is werk. Het is het innerlijke werk dat je in een plaats van vertrouwen houdt."
Nu, wanneer Blige thuiskomt, neemt ze de tijd om een bad te nemen, pakt ze een glas van haar Zonnegodin wijn, en smeert haar huid in met babyolie en, natuurlijk, wat Gold Bond-lotion als ze uit het bad is. Ze besteedt ook veel tijd aan het luisteren naar de muziek die haar inspireerde om artiest te worden.
"Ik moet naar een Roy Ayers-plek, ik moet naar een Stevie Wonder-plek, ik moet naar een Chaka Khan-plek, ik moet naar een Gap Band-plek", deelt ze mee. "Het stelt me gewoon op mijn gemak. Het geneest alles."
Wat dat betreft, zal Blige's volgende rol op het grote scherm de legendarische zangeres uit de jaren 50 spelen Dinah Washington in Respect, een film die het leven van de groten zal beschrijven Aretha Franklin, gespeeld door Jennifer Hudson, staat gepland voor een release in augustus. 13, 2021.
Washington, zoals veel vrouwen in de schijnwerpers, had haar ups en downs als het ging om haar persoonlijke leven. Maar als het op haar carrière aankwam, had ze een zeer sterke wil, wat des te bewonderenswaardiger is gezien de tijd dat ze beroemd werd. Het is ook een gebied waar Blige zich het meest verbonden voelde met de overleden muzikant.
"Ik ben als zangeres beïnvloed door jazz, en net als persoon neem ik niets aan als het om mijn carrière gaat", stelt ze terecht. "Ik weet nu wat ik wil en ben assertief. Wie er niet van houdt, is jammer. Met respect, blijf uit mijn buurt en laat me doen wat ik doe."
En met dat gezegd, Maria, leef je leven, meid.