Gezien vanuit het FaceTime-venster op mijn laptop bereikt Lanvins creatief directeur, Bruno Sialelli, #vakantiedoelen. Tegen een achtergrond van cerulean luchten en felroze oleanders, gekleed in een Hawaiiaans shirt en een vervaagde zwarte denim Ankers Aweigh-stijl matrozenpet, steekt hij een ultradunne sigaret op, zijn carneool-zegelring flitst in de zon, en grijnst als een kat die de kanarie heeft opgegeten. Sialelli huurde een villa voor zijn ouders, partner en broers en zussen, evenals een paar goede vrienden in Cassis, een prachtige historische havenstad aan de Middellandse Zee in de buurt van Marseille, waar hij opgroeide. Wat ze zeggen over Fransen en hun felle vasthouden aan vakantie is waar. (We oordelen niet.) Vorig jaar nam Sialelli er geen, toen hij maar een paar weken had om Lanvins wintercollectie 2019 samen te stellen, zijn eerste voor het label. Het kwam op een cruciaal keerpunt voor het onrustige huis. Nu het bedrijf weer op het goede spoor zit dankzij zijn uitgebreide nieuwe richting, kan Sialelli een echte Franse pauze nemen. Hij heeft het verdiend.
Het duurt altijd een paar seizoenen voordat dingen bij elkaar komen als je een oud merk opnieuw maakt. Met de op deze pagina's getoonde wintercollectie 2020 is Lanvin gearriveerd. Zacht maatwerk wordt geleverd in levendige kleurencombinaties met voldoende structuur om iets interessants maar begrijpelijks te zeggen; juweelkleurig leer ontmoet vrolijke zijden chiffonprints, gerimpeld en gegolfd in jurken met zeemeerminzoom die zweven als je loopt. (Een sentimentele favoriet van Sialelli's, ze zijn geïnspireerd op de cancan-jurken van La Belle époque, een creatieve gouden eeuw in Frankrijk aan het begin van de 20e eeuw, toen huisoprichter en naamgenoot Jeanne Lanvin opende het bedrijf.) Tijdens de show kwamen jongens en meisjes de catwalk af, en de kleding was zacht geslachtsloos en volkomen samenhangend. Sialelli is vooral trots op de jurken en het maatwerk, dat voorheen niet opviel voor vrouwen bij Lanvin. "Het was erg sexy en behoorlijk empowerment", zegt hij.
Een van de eerste dingen die Sialelli deed toen hij arriveerde, was de heren- en damesafdelingen samenvoegen tot één open werkruimte om iedereen op één lijn te krijgen. "Dit is de manier waarop mensen nu winkelen", zegt hij over de gecombineerde aanpak. "Als ik iets vind dat me opwindt in een damescollectie, koop ik het." Maar dan "draag ik mode", zegt Sialelli over zijn kast vol Comme des Garçons en Prada.
Anderhalf jaar geleden was Lanvin in de war. Het was overgenomen door Fosun - een Chinees conglomeraat dat ook eigenaar is van Club Med, niet bepaald een bekende hoeveelheid in de luxesector - en zijn erfenis kwam in gevaar. In de hoofden van de pers, retailers en klanten was Lanvin nog steeds niet bekomen van de dramatische exit van Alber Elbaz in 2015, misschien wel een van de meest gerespecteerde ontwerpers van damesmode in de recente geschiedenis. (De enige anderen die zo'n fangirl-toewijding opwekken, zijn Phoebe Philo, voorheen van Céline, en wijlen Azzedine Alaïa.) De vorige eigenaar van Lanvin, Shaw-Lan Wang, die Elbaz in 2001 inhuurde, had ging snel door volgende creatievelingen - Bouchra Jarrar, die twee seizoenen variaties op een smoking aanbood, en vervolgens Olivier Lapidus, hij van de gelogofieerde T-shirt "e-couture"-onzin. Het kleerkastpotentieel van Lanvin was een kriebel die erop wachtte om gekrabd te worden.
Jeanne Lanvin werd algemeen beschouwd als een modevisionair. Ze begon als hoedenmaker die mooie jurken maakte voor haar dochter en ontwikkelde haar aanbod in de vroege jaren 1900, toen categorieën waren vrij rigide, tot een 360-graden bedrijf met dag- en avondkleding voor dames en heren, parfum, zelfs thuis ontwerp. Lanvin, verenigd door een praktische luxegevoeligheid, was een van de eerste "merken" zoals we ze vandaag begrijpen. Tot zover de 20e eeuw. Tegen de tijd dat Sialelli begon, wist niemand meer waar Lanvin voor stond.
Sialelli kwam naar deze lastige klus met vertrouwen geboren uit ervaring. Hij was pas 32 en werkte al sinds zijn 15e in de mode, eerst als stagiair bij de Opéra de Marseille. "De manier waarop ze kostuums maakten, leek heel erg op haute couture, dus ik leerde patronen maken, draperen en bouwen", zegt hij. Hij was jong om te beginnen met trainen - de meeste Franse kinderen krijgen pas praktijkstages als ze begin twintig zijn - maar zijn ouders vertrouwden hem. "Ik was een dromerig kind en voelde me erg aangetrokken tot muziek, schilderen, alles. Ik ben blij dat ik van de generatie kom die zonder enige technologie is opgegroeid. Ons kunnen vervelen is wat onze creativiteit heeft gevormd."
De Marseillais zijn zonnig en relaxed en vaak de eersten die gaten in pretenties prikken, vooral gespannen Parijse. Sialelli groeide op in een van de beroemdste sociale experimenten van de stad, La Cité Radieuse, een woonproject bedacht door de avant-garde moderne architect Le Corbusier. Het gebouw alleen al is een brutalistisch meesterwerk; het bood ook gratis onderwijs, kunst, sport en kalligrafielessen onder één dak. Dus Sialelli werd zijn hele jonge leven gevoed zonder ooit echt zijn huis te hoeven verlaten.
Na de Opéra, op 17-jarige leeftijd, kreeg Sialelli een stage van één seizoen bij Christian Lacroix, waarbij hij de prijs in de gaten hield: een plek bij Studio Berçot, de prestigieuze modeschool in Parijs. Hij voelde zich niet op zijn plaats in de stad, maar het moest Berçot zijn, want daar werkte een groot deel van de bemanning voor Nicolas Ghesquière in Balenciaga in zijn vroege hoogtijdagen had gestudeerd en hij wilde daarin zijn pijpleiding. "Het ging over innovatie en de toekomst", herinnert hij zich van het label. Na zijn afstuderen kwam hij inderdaad bij Balenciaga terecht. "Nicolas was een geweldige leraar en er waren nog enkele andere sterke creatievelingen", zegt Sialelli over Ghesquière en collega's zoals Natacha Ramsay-Levi, die nu Chloé ontwerpt, en Julien Dossena, artistiek directeur bij Paco Rabanne.
Na de vervanging van Ghesquière door Alexander Wang, werd Sialelli opgepakt door Acne Studios, het vooruitstrevende Zweedse denimbedrijf, voor een functie als senior designer waar hij voornamelijk verantwoordelijk was voor dameskleding, rechtstreeks rapporterend aan de creatief directeur, Jonny Johansson. Maar hij werd ook aangemoedigd om buiten de gebaande paden te denken voor de herenkleding- en accessoirelijnen. "Het was spannend", zegt Sialelli, maar Zweden, met zijn seizoensextremen en Scandinavische reserve, paste niet goed. Sialelli keerde terug naar Parijs om te werken voor Dossena bij Paco Rabanne voor een stint voordat hij bij Jonathan Anderson bij Loewe kwam.
Sialelli hield van Andersons benadering van genderfluïditeit, die hij bij Lanvin overnam. Het is een gebaar in de geest van Jeanne zelf. Het is er ook een die de all-loungewear-all-the-time wending die de mode in het licht van de recente gebeurtenissen heeft genomen, zou kunnen overleven. We zullen waarschijnlijk niet snel yogabroeken op de Lanvin-landingsbaan zien, maar het modetaboe maakt geen deel uit van Sialelli's vocabulaire. "Ik push iedereen om me heen om zich te uiten", zegt hij. Natuurlijk.
Foto's door David Born. Styling door Julia Von Boehm. Haar door Andre Cueto Saavedra voor Wise & Talented. Make-up door Brigitte Hymans voor MF Thavonekham. Manicure door Kamel voor B. Bureau. Casting door Olivier Duperrin. Productie door Octopix. Modellen: Assetou Sy Mademba voor vrouwenmanagement. Bintou Konate en Celine Bouly voor Supreme Management. Eloise Longa voor Premium-modellen. Tya Gohin Gagneaux voor Dames 360 Parijs.
Voor meer van dit soort verhalen, pak het septembernummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download sept. 18.
