Dorastając w Nowej Zelandii, Kirsty Cameron szyła ubrania dla swoich lalek w wieku ośmiu lat i sprytnie tworzyła złotą kurtkę z PVC na szkolną dyskotekę, gdy była nastolatką. Nie zdawała sobie sprawy, że jej miłość do szycia sprawi, że pewnego dnia będzie tworzyła kostiumy dla takich gwiazd jak Kirsten Dunst prowadząc dział garderoby przy filmie z 12 nominacjami do Oscara. Oczywiście mówimy o kawałku potęgi z 2021 r. Moc psa.
Film wyreżyserowany przez Jane Campion, którego akcja toczy się w Montanie z lat 20. XX wieku i został nakręcony wśród olśniewających krajobrazów Central Otago na Wyspie Południowej w Nowej Zelandii, zdobył już nagrodę dla najlepszego filmu i najlepszego reżysera na BAFTA oraz Nagrody krytyków. 39-letni Dunst gra właściciela restauracji Red Mill, Rose, która zdobywa serce bogatego ranczera George'a, granego przez narzeczonego Dunsta, Jesse Plemonsa. Ale kiedy George przyprowadza Rose i jej syna, Petera (Kodi Smit-McPhee), do domu na ranczo, jego groźny brat Phil (Benedict Cumberbatch) drwi z pary.
Kostiumy były pracochłonnym, ale satysfakcjonującym występem dla Cameron, którego matka, projektantka wnętrz, Nanette Cameron, nauczyła ją szyć. Cameron od tego czasu pracuje nad Jeździec wielorybów (zwycięski za najlepszy projekt kostiumów na Nowozelandzkich Nagrodach Filmowych i Telewizyjnych 2003) oraz western Michaela Fassbendera Powolny zachód, a także pisanie i reżyserowanie filmów krótkometrażowych oraz projektowanie kostiumów do teatru. Ale mówi, że pracuje nad Moc psa (na podstawie książki Thomasa Savage'a) pozostanie najważniejszym wydarzeniem w karierze.
„To było naprawdę fajne prowadzić rozmowy z ludźmi, którzy naprawdę kochają ten film i zobaczyć go w całości — w niuansach i szczegółach” — mówi. W stylu. „Wspaniale jest otrzymywać informacje zwrotne od ludzi, którzy je otrzymują”.
W dalszej części Cameron opowiada nam więcej o swojej synergicznej relacji z Dunstem, szaleństwem zakupów, które zapoczątkowało garderoby, jak filmowanie w Nowej Zelandii wpłynęło na kostiumy i – oczywiście – sceny z farmerami w rzece, które tak wywołały dużo.
W jaki sposób Slow West pomógł Ci przygotować się do POTD?
To sprawiło, że poczułem się pewnie co do tego, co mogę osiągnąć dzięki odzieży ranchwearowej. Do Powolny zachód, Założyłem pracownię z kąpielami farbiarskimi, podziałem, skórą i była to moja pierwsza próba eksperymentowania ze wszystkimi materiałami teksturowymi. Zrobiliśmy również większość kostiumów, więc gdy już wiesz, że dasz sobie radę, daje to ogromną przewagę. Z POTD, Zabrałem się od razu do tworzenia kąpieli farbiarskich, zabawy z odzyskanymi dżinsami, tworzenia palety i robienia kawałków kowbojskich.
Jakie rozmowy odbyłeś z reżyserką Jane Campion przed zdjęciami i jakie elementy tego okresu były dla Ciebie najważniejsze, aby uczynić je autentycznymi?
Jane mówi emocjonalnie i mitycznie o postaciach, które kocham, ponieważ pozostawia wiele do interpretacji. Spędziła czas z Ari [Wegnerem, operatorem zdjęć] w krajobrazie, więc wiedziała, jak i gdzie może się wydarzyć.
Był też wspaniały katalog cyfrowy sfinansowany przez BBC, zawierający zdjęcia od końca XIX wieku do lat 60., w tym rodeo z lat 20. Ślęczałem nad tym, ponieważ dało mi to poczucie, jak ludzie noszą rzeczy. Było wiele niespodzianek — jak obrazy rodeo ubranych w pasiaste dzianiny. To było coś nieoczekiwanego, co pokochała Jane, więc powieliliśmy kilka kawałków.
Bez koszuli pracownicy rancza byli również nieoczekiwanym elementem dla niektórych widzów, a nawet nacierali niektórych ludzi w niewłaściwy sposób. Powiedz nam, dlaczego to było ważne.
Jane mówiła o kowbojach jako o chórze, co było super fajne, bo tradycyjnie wyobrażasz sobie chóry jak kobiety w błyszczących bikini, kopiące nogi na scenie, choć nie tak są po grecku teatr. Tak więc zawsze istniał zamiar zdjęcia ubrań i cotygodniowego prania w rzece, aw tych scenach jest cudowne poczucie humoru Jane.
A jeśli chodzi o homofobię samego Phila, pojawia się to miłe napięcie, które pojawia się, gdy ci młodsi faceci zdejmują koszulki.
Wracając do scen w ubraniu – większość tych strojów uszyłeś od podstaw. Gdzie zacząłeś?
Emily Carter [asystent projektanta] i ja pojechaliśmy do LA, odwiedzając wypożyczalnie kostiumów i sklepy vintage i po prostu dotykając, przytrzymując i pochłaniając wszystkie tekstury i szczegóły, szczególnie te odzież damska. Chodziło o pogłębienie naszego zrozumienia, abyśmy z powrotem w pracowni mogli tworzyć przedmioty, które przemawiałyby do tych oryginalnych dzieł, ale z wolnością interpretacji.
Poszliśmy też na targi i sklepy Melrose, gdzie ludzie przerabiają dżinsy w stylu lat 20-tych. Kupiliśmy czapki, buty i czapki z LA, a ja dostałem materiał z tego wspaniałego sklepu, Międzynarodowe Jedwabie i Wełna. Potem poszedłem do wypożyczalni kostiumów w Sydney i wynająłem rzeczy dla ludzi z tła oraz kremową koszulkę Rose, którą nosi, kiedy tańczą na wzgórzu.
I właśnie zebraliśmy tyle materiału, ile się dało. Od czasu [globalnego kryzysu finansowego z 2008 r.] opcje tkanin nie są już takie, jak kiedyś i za każdym razem kolejny kryzys światowy znowu się zawęża, więc zebraliśmy wszystko, co mogliśmy i zaczęliśmy ciąć, szyć i zrobienie.
Jak dobrze współpracowałaś z Kirsten Dunst?
Zawsze ją podziwiałem, ponieważ miałem wrażenie, że jest całkiem rockandrollowa, a jest! Kostiumy Rose to podróż. Miała tak wiele bitów do trafienia, więc miałem tablicę ze wszystkimi jej dniami historii i wszystkimi możliwościami. Kiedy przybyła do Nowej Zelandii, spojrzała na tablice i rozmawialiśmy o tym, jak jej kostiumy muszą przejść z Red Mill do Ranch House.
Potem zrobiliśmy działka przymiarek — była bardzo hojna. Szkicowaliśmy na jej ciele i pracowaliśmy z wycinaczem wzorów, zszywaniem i Emily. Rozmawialiśmy o tym, co lubiła i w czym dobrze się czuła, a ona natychmiast reagowała, jeśli coś było nie tak. Był to przypadek znalezienia Rose w pokoju z Kirsten. Lubię pracować w ten sposób, w którym nie tylko naklejasz ludziom rzeczy i mówisz: „To ty”.
Ona i ja dzieliliśmy wrażliwość, co ułatwiało sprawę. Mamy wspólne uznanie smaku, który był symbiotyczny.
Jak filmowanie w Nowej Zelandii wpłynęło na garderobę?
Zakres wyboru jest ograniczony i stres związany z dostawą rzeczy na czas, jeśli złożyłeś zamówienie za granicę. Ale mamy tutaj niesamowitą szwaczkę, jak Ann Mockett, i niesamowite ścierki, jak Rachel Strong, która uszyła tak wiele jedwabnych sukienek z Georgette, że prawdopodobnie nigdy mi tego nie wybaczy. Więc splądrowaliśmy wszystko i wszystkich, którzy byli dostępni!
Widzimy tam trochę owczej skóry z kolcami Phila. Czy były jakieś inne elementy mody nowozelandzkiej, które wpleciły się w kostiumy?
Emily bardzo się starała o futro George'a. Zdobycie odpowiednich skór oposów i wystarczająco dużo na uszycie płaszcza było ogromną pracą, ponieważ Jesse jest wysoki, więc potrzebowaliśmy dużo. Opos to coś, z czego tworzymy wiele mieszanek wełnianych i wielu projektantów mody teraz go używa. Niech wiadomo, oposy są tutaj ogromnym szkodnikiem!
Uwielbiam to, jak starałeś się sprawić, by kostiumy Benedicta wyglądały na wystarczająco zużyte i postrzępione, jak szlifowanie, palenie i tarcie. Czy zrobiłeś coś podobnego dla kostiumów Kirsten?
Najlepszą opowieścią o ciuchach Rose jest to, że kremową sukienkę, którą nosi na kolację, znalazłam w kredensie na planie. Uszyłyśmy wiele pięknych sukienek, ale nie rozmawiały z Jane. I zawsze chciałem, żeby ten kostium był monochromatyczny, więc trudno było znaleźć sukienkę z odpowiednią dozą naiwności to również sprawiało wrażenie, jakby była trochę źle ubrana, ponieważ jest to dla niej taki niezręczny moment z wyrafinowanym firma.
Deirdre McKessar, scenografka, wynajęła sukienki od sprzedawcy vintage'u, a ja natknęłam się na tę kremową sukienkę i powiedziałam "Wow". Rozebraliśmy go, zrobiliśmy kilka jedwabnych rzeczy, które podłożyliśmy i ponownie związaliśmy. Pokazuje, jak zawsze musisz być otwarty na takie zdarzenia, zamiast mieć ego i myśleć: „Zrobiłem to, więc musisz tego użyć”.
Film jest nominowany do 12 Oscarów i chociaż najlepsze kostiumy nie należy do nich, garderoba jest integralną częścią wszystkiego. Kiedy aktorzy weszli w swoje kostiumy, jak bardzo to ulepszyło ich występy?
Całkowicie się udało. Oglądanie czterech głównych aktorów nominowanych do nagród jest niesamowite, a ich zdolność do pełnego wcielania się w swoją postać jest częścią transformacji, którą pomaga stworzyć kostium. Dla mnie kostium to pozostawienie miejsca dla aktorów. Chcesz, aby poczuli, że mogą wejść w buty postaci i uczynić ją swoim, ale także pozostawić im miejsce na wszystkie prace wewnętrzne, które muszą wykonać.
Opowieść dotyka rozpoczynającego się wówczas naporu konsumpcjonizmu. Co myślisz o tym, jak daleko posunęły się takie rzeczy, jak zakupy online?
Nakręciliśmy scenę, która nie pasuje do posta pojawiającego się z zamówieniami dla kowbojów. Thomas Savage mówił o tym w książce, ponieważ Phil naprawdę lekceważy ich podekscytowanie włożonymi butami i koszulami z frędzlami. Istniała ciekawa paralela z tym, co działo się wtedy z katalogami Sears Roebuck i ekscytacją związaną z kupowaniem rzeczy, których nie można było kupić w Montanie przez milion lat.
Osobiście uważam, że wybór i wygoda są przereklamowane, a ekologicznie to okropne. Co za niedorzeczność kupować całe mnóstwo rzeczy, a potem zwracać je — czasami samolotem na drugi koniec świata. Doskonale zdaję sobie z tego sprawę w Nowej Zelandii i myślę, że na półkuli północnej jest inaczej, ale konsumpcjonizm wymknął się spod kontroli.
Przez te wszystkie lata po tym, jak twoja matka nauczyła cię szyć, co ona myśli o POTD i karierze, którą rozwinęłaś dzięki zamiłowaniu do szycia?
Jest bardzo dumna. Moja mama była modernistką z wielką pasją do tekstyliów i krawiectwa. Przeczytała książkę, potem scenariusz, więc bardzo się denerwowałam, że zobaczy film, ponieważ ona tak bardzo kochałem Rose i mówiłem: „Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, co Rose nosi tu i tam”. Ale ona kochała to.
